จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 208

ภายในร้านอาหาร ทุกๆคนกำลังขยับไปตามเสียงร้องของหลิงเหยา และมีเพียงแต่คนในตระกูลหวางเท่านี้ ที่ทำท่าราวกับกินแมลงเข้าไป

มีเสียงปรบมือดังสนั่น เสียงร้องและการเต้นรำที่สนุกสนาน

ทุกคนมีรอยยิ้มที่สนุกสนานปรากฏบนใบหน้า

ติงฉี่ซานนั้นมีความสุขราวกับเด็กน้อย เขย่าแขนของเขาตามจังหวะ แกว่งไปมาอย่างมีความสุขกับหลิงเหยา

ติงเมิ่งเหยนปกปิดใบหน้าของเธอและอยู่ให้ห่างจากเขา เธอละอายใจที่พ่อนั้นไร้เดียงสาขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องอย่าให้ใครจำได้เชียว

เวลาของเพลงไม่ว่าจะยาวหรือสั้น ก็มักจะจบลงในสามหรือสี่นาทีเสมอ

ทุกคนในตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจ หวังว่าหลิงเหยาจะอยู่ได้นานขึ้น

หลิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ “เอ่อ ฉันขออยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหมคะ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเลยค่ะ ทุกๆคนต้องถามเพื่อนที่แสนดีของฉันแล้วล่ะ--คุณเจียงชื่อ”

ตามนิ้วที่ชี้ไปของหลิงเหยา ทุกๆสายตาจับจ้องมาที่เจียงชื่อ

อย่างไรก็ตาม เจียงชื่อได้ยิ้มและพูดว่า “อันที่จริงผมก็ไม่ได้เป็นคนตัดสินหรอกนะครับ ต้องเป็นพ่อตาถึงจะถูก พ่อครับ ท่านคิดว่าจะให้หลิงเหยาอยู่ต่อได้พูดคุยกับทุกคน หรือว่าวันนี้จะพอแค่นี้ดี？”

ทันใดนั้น ติงฉี่ซานก็ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก

เขาสูงส่งราวกับจักรพรรดิ ทุกคนมองมาที่เขาด้วยสายตาที่คาดหวังและขอร้องให้เขา‘แสดงความเมตตา’ติงฉี่ซานนั้นมีความสุขท่วมล้นหัวใจ

หลังจากใช้เวลามาเกือบครึ่งค่อนชีวิต เขาได้รับความสนุกสนานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

“คุณหลิงเหยา ในเมื่อทุกคนมีความกระตือรือร้นขนาดนี้ คุณก็ควรจะอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะ！”

“ใช่แล้วล่ะ ปกติพวกเราก็ไม่ได้มีโอกาสมาเจอแบบนี้ จะดีมากเลยครับถ้าได้แจกลายเซ็นให้กับทุกๆคน”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ ทุกๆคนที่อยู่ที่นี่ก็ต่างดีใจจนแทบบ้า

พวกเขาต้องการลายเซ็นของหลิงเหยามานานแล้ว และพวกเขาไม่เคยมีโอกาสแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้พวกเขาจะได้รับลายเซ็นจากความช่วยเหลือของติงฉี่ซาน โชคดีแค่ไหนกันเนี่ย？

หลิงเหยายิ้มและพยักหน้า “ในเมื่อผู้เฒ่ามีคำขอเช่นนี้ ผมก็ไม่กล้าที่จะขัดข้องค่ะ คนที่ต้องการลายเซ็น เชิญมายืนต่อแถวได้เลยนะคะ”