จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 209

วันนี้เขาอับอายมากพอแล้ว ต่อไปก็ไม่อยากจะกินข้าวกับติงฉี่ซานอีก！

หวางจื้อหรงพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันกินอิ่มแล้ว ขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท”

ติงฉี่ซานพยักหน้า “โอเค โอเค เจอกันที่บริษัท”

หวางจื้อหรงพาหวางเฟิ่งหย่าและสวีชงออกจากโรงแรมอย่างหมดหวัง ใบหน้าของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ อารมณ์โกรธกำลังพลุ่งพล่าน

หลายปีมาแล้ว หวางจื้อหรงไม่เคยพ่ายแพ้เท่ากับวันนี้มาก่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพาลูกเขยชาวจีนโพ้นทะเลมาช่วยในวันนี้ มันจบลงด้วยความพ่ายแพ้อย่างหายนะ เป็นที่ยอมรับไม่ได้จริงๆ

คนหนึ่งโศกเศร้า ส่วนอีกคนกลับมีความสุขเบิกบาน

วันนี้ติงฉี่ซานเป็นคนนั้น

เขา‘ต่อสู้’กับหวางจื้อหรงมาหลายปี แต่วันนี้เป็นวันที่ชนะแล้วมีความสุขมากที่สุด！

เขาตบไปที่ไหล่ของเจียงชื่อและพูดว่า “ลูกเขยที่ดี ฉันตำหนินายผิดไปจริงๆ”

“ตอนที่นายพูดว่าจะพาหลิงเหยามาร้องเพลงวันเกิดให้ฉัน ฉันไม่เชื่อใจนายตั้งหลายครั้ง คิดว่านายพูดเรื่องไร้สาระ ผลปรากฏว่าพ่อผิดจริง และพ่อไม่ควรไม่เชื่อใจนาย”

เจียงชื่อยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่ยกที่จะให้คนมาเชื่อครับ”

ติงฉี่ซานถามด้วยความสงสัย “จริงด้วย ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย นายรู้จักกับหลิงเหยาได้ยังไงกัน？”

เจียงชื่อพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมไม่ได้เป็นหัวหน้าของบริษัทจิ้นเมิ่งเหรอครับ？เมื่อไม่นานมานี้หลิงเหยามาที่บริษัทผมเพื่อซื้อผลิตภัณฑ์ใหม่ แล้วผมก็อยู่กับเธอตลอด ช่วยเธอคิดช่วยเธอเลือก ดูแลดีในทุกๆด้านเลยครับ ดังนั้นความประทับใจของเธอที่มีต่อผมจึงดี ตั้งแต่ตอนนั้น เราก็ได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”

“ที่แท้เป็นอย่างงี้นี่เอง”

ในเวลานี้ ติงเมิ่งเหยนเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา เธอมองไปที่เจียงชื่อพร้อมกับพูดว่า “ไหนๆก็พูดมาแล้ว คืนที่นายกลับดึกๆ ที่บอกว่าอยู่กับหลิงเหยาก็เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ？”