จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 210

หลังจากที่ติงเมิ่งเหยนออกจากโรงแรม เธอนั้นไม่ได้เดินไวนัก แต่กลับเดินช้าลงอยู่บนถนน

ก้าวไปสองก้าวก็หยุดนิ่งลง

มองย้อนกลับไป เพื่อดูว่าเจียงชื่อนั้นได้ตามมาหรือไม่

แต่เมื่อหันกลับไป ก็พบแต่ความว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าไม่มีแม้แต่ใครสักคนตามมา เธอก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ พร้อมกับเบะริมฝีปาก

“เจียงชื่อคนชั่ว เจียงชื่อเวร เจียงชื่อคนเลว”

“ไปอยู่กับหลิงเหยาของนายเลยไป ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว！”

เธอหันกลับและเดินไป

แต่เมื่อก้าวออกไปเพียงแค่สองก้าว เธอก็ได้หยุดลง พร้อมกับหันหลังกลับมาด้วยสายตาที่สิ้นหวัง รู้สึกน้อยใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา

ขณะนั้นเอง เจียงชื่อก็วิ่งออกมาตามที่ติงฉี่ซานได้พูด และเดินไปทางที่ติงเมิ่งเหยนได้ออกไป

“เมิ่งเหยน！”

เมิ่งเหยนที่กำลังโกรธอยู่นั้น ก็ลืมตาขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

แต่แล้วเธอจงใจที่จะแสร้งทำเป็นโกรธมาก เธอหันหลังกลับแล้วเดินไปข้างหน้า แต่เธอไม่ได้ไปเร็วเกินไป ในใจของเธอแทบจะรอไม่ไหวที่ให้เจียงชื่อตามทัน

เธอคิดในใจอย่างเงียบๆ

“สาม”

“สอง”

“หนึ่ง”

ตึก ตึก ตึก เสียงเดินนั้นตามมาอยู่หลายก้าว เจียงชื่อได้วิ่งมาจนถึงด้านหลังของเธอแล้ว พร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่แขนของเมิ่งเหยนเอาไว้

“เมิ่งเหยน ไม่ต้องโกรธแล้ว ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับหลิงเหยาทั้งนั้น”

“เหอะ！นายไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แล้วทำไมต้องมาบอกฉันล่ะ？ฉันไม่อยากจะสนใจนายแล้ว”

“อืม..เมิ่งเหยน ผมรู้ว่าคุณเข้าใจผิด แต่เธอเป็นถึงดาราดัง ผมเป็นแค่พนักงานกระจอกๆ เธอจะมาสนใจผมทำไม？”

ติงเมิ่งเหยนยังคงไม่สนใจ เดินต่อไปข้างหน้าอย่างดื้อรั้น

เจียงชื่อนั้นตกตะลึง

ไม่ได้อธิบายไปจนหมดแล้วเหรอ？ทำไมยังจะเดินไปอีก？

เขาตะลึงแล้วไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร