จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 342

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็เข้ามาล้อมเจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนและเชิญพวกเขาทั้งสองออกไปจากร้านตามคำสั่งของผู้จัดการ

เจียงชื่อสองมือล้วงกระเป๋าแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ทำไม ลูกค้าที่มาซื้อรถด้วยเช่นกัน แต่คุณจะเลือกปฏิบัติต่อลูกค้าสองมาตรฐานใช่ไหม?"

ผู้จัดการร้านยิ้มแล้วมองไปที่เจียงชื่อ "อย่างคุณ จะมาซื้อรถ? คุณรู้ไหมว่ารถที่นี่ราคาเท่าไหร่? เงินเดือนคุณเท่าไหร่เหรอครับ ถึงคิดว่าซื้อรถที่นี่ได้?"

หยางกวางค่อยๆ ลุงจากพื้นแล้วจ้องเขม็งไปที่เจียงชื่อและพูดขึ้นว่า "ในเมื่อเขาบอกว่าจะมาซื้อรถ งั้นให้เขาเข้าไปดูรถในโชว์รูมกันเลย"

หืม?

เซี่ยจื้อเหม่ยกับผู้จัดการร้านมองไปที่หยางกวางพร้อมกัน ทั้งสองไม่เข้าใจว่าทำไมทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

ความจริงแล้วหยางกวางไม่ได้เกิดความเมตตา เขาเพียงต้องการจะแก้แค้นให้สำเร็จเท่านั้น

ถ้าปล่อยเจียงชื่อไปแบบนี้เขาจะไม่ถูกทำร้ายร่างกายเสียเปล่าหรือ?

แต่ถ้าปล่อยให้เจียงชื่อเข้าไป นั่นก็หมายความว่าหยางกวางจะมีโอกาสได้เอาชนะเขา ถึงแม้จะสู้ด้วยพละกำลังไม่ได้ แต่เขาสามารถใช้ความมั่งคั่งมาบดขยี้เจียงชื่อได้

สำหรับผู้ชาย ไม่ว่าจะแข่งอะไรกัน สุดท้ายก็คือการวัดกันด้วยเงินทองที่ตนมีไม่ใช่หรือ?

จากนั้นรปภ. ทั้งหมดก็ถอยกลับไป

หยางกวางกับเจียงชื่อและคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปในโชว์รูมเพื่อดูรถข้างในร้าน

รถยนต์ที่นี่ทุกคันต่างก็เป็นรถหรูกันทั้งนั้น เพียงแค่เห็นราคาก็สามารถทำให้คนตกใจกลัวแล้ว

ซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถซื้อรถราคาแพงขนาดนี้ได้อย่างแน่นอน

ต่อให้เป็นหยางกวางยังต้องซื้อรถอย่างเสียดายเงินที่มีเลย

ติงเมิ่งเหยนเดินไปด้วยและรู้สึกปวดหัวไปด้วย แม้รถในนี้จะดีมาก แต่ราคามันแพงเกินไป พวกเธอไม่มีปัญญาซื้อได้ แล้วจะมาดูทำไมกัน?

หลังจากเดินไปรอบๆ

หยางกวางมองไปที่เจียงชื่ออย่างดูถูกและพูดด้วยน้ำเสียงอันไม่เป็นมิตร "ดูหมดแล้วสินะ? เป็นไง ซื้อคันไหนดี?"

ทุกคนในสถานการณ์ต่างก็หัวเราะออกมา

ซื้อ?

เอาอะไรมาซื้อ?

ด้วยเงินเดือนที่น่าสงสารของเจียงชื่อหรือ เขาไม่สามารถแม้แต่จะซื้อชุดดีๆ ใส่ด้วยซ้ำ แล้วนับประสาอะไรกับรถหรูอย่างรถเฟอร์รารี