มู่หยางอีถามว่า "ลูกพี่ ทำไมลูกพี่ไม่บอกพวกเขาไปตรงๆ ล่ะครับ?"
เจียงชื่อได้แต่ยิ้ม
"ไม่จำเป็นต้องอธิบายทุกอย่างหรอก"
"บางที ไม่พูด มันจะประโยชน์มากกว่าพูด"
"ถ้าผมพูดไปมันก็เหมือนการใช้อำนาจในทางมิชอบ เหมือนการบีบบังคับพวกเขา แต่ถ้าผมไม่พูด พวกเขาก็ได้แต่เดาว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ฉะนั้น พวกเขายิ่งเดามากก็ยิ่งต้องทำมาก"
นี่คือการต่อสู้ทางจิตวิทยา
แน่นอนว่าด้วยสถานะของเจียงชื่อ เขารู้ผลลัพธ์ของ 'การต่อสู้' ในครั้งนี้ตั้งแต่เริ่มแล้ว
เพียงแต่ว่าเจียงชื่อจะเลือกวิธีไหนในการบรรลุผลลัพธ์นี้เท่านั้น
คนสุดท้ายที่ออกไปคือกวนจื้อฉวน
หลังจากขึ้นรถแล้วเขาไม่ได้กลับไปที่บริษัท แต่ตรงกลับไปที่บ้านหลังเก่าในหมู่บ้านตี้เหา
ทุกคนในครอบครัวต่างก็แปลกใจ ทำไมวันนี้เขาถึงกลับมาเร็วขนาดนี้?
กวนจื้อฉวนตอบเพียงสั้นๆ สี่คำว่า "ย้ายบ้านเดี๋ยวนี้"
ทุกคนในบ้านต่างก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เจ้าบ้านออกคำสั่งแล้วพวกเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร? ดังนั้นทุกคนจึงรีบจัดของและเตรียมย้ายบ้านอย่างรวดเร็ว
คนอย่างกวนจื้อฉวนนั้นมีบ้านพักหลายแห่งในเขตเจียงหนาน
ความจริงแล้ว บ้านหลังนี้ในหมู่บ้านตี้เหาไม่ได้ถือว่าเป็นบ้านหลังที่ดีสำหรับเขา มากสุดก็แค่บ้านอยู่ในเกรดปานกลางเท่านั้น แต่เนื่องจากเขาโตที่นี่ จึงรู้สึกมีความสัมพันธ์กับบ้านหลังนี้ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอยู่อาศัยที่นี่เป็นประจำ
ซึ่งภรรยากับลูกของเขาก็หวังว่าจะได้ย้ายออกไปจากที่นี่มานานแล้ว
หลังจากการจัดเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วนี้ กวนจื้อฉวนก็ได้มอบหมายให้ลูกน้องขนของใส่รถแล้วย้ายของออกไปคันแล้วคันเล่า ซึ่งถ้าด้วยความเร็วแบบนี้ เชื่อว่าไม่เกินสามวันวิลล่าหลังนี้ก็จะว่างเปล่า
เมื่อมองดูของในวิลล่าที่ถูกย้ายของออกไปทีละชิ้น กวนจื้อฉวนก็สวดอ้อนวอนในใจอย่างเงียบๆ ว่า 'หวังว่าครั้งนี้เราไม่ได้เข้าใจผู้บริหารระดับสูงผิดนะ'
......
ความมืดปกคลุมอีกครั้ง
วันนี้ติงเมิ่งเหยนไม่ได้กลับมาดึก แต่กลับบ้านเร็วกว่าปกติ
เพราะวันนี้ติงจ้งไม่ได้ให้เธอทำโอที แต่ยังขอให้เธอกลับบ้านไปพักผ่อนให้เพียงพอและเตรียมตัวสำหรับการแสดงศักยภาพที่ดีในวันพรุ่งนี้
แสดงศักยภาพที่ดี?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...