จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 387

แม้เจียงชื่อจะไม่มีทางตำหนิติงเมิ่งเหยนอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

ตรงไปที่ออฟฟิศของประธานกรรมการ

ติงเมิ่งเหยนไม่ได้เคาะประตูและผลักประตูเข้าไปโดยตรง จากนั้นเธอเห็นติงจ้งกับติงจื่อยวี่และติงเฟิงเฉิงกำลังหารือเกี่ยวกับรายละเอียดในการปรับเปลี่ยนหมู่บ้านตี้เหาให้กลายเป็นสวนสาธารณะ

เมื่อเห็นติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ พวกเขาทั้งสามก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ติงจ้งยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้และถามว่าจงใจว่า "เมิ่งเหยน เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมไม่มีมารยาทเลย เธอไม่รู้เหรอว่าเข้ามาต้องเคาะประตูก่อน?"

เคาะประตู?

เหอะๆ ฉันอยากเคาะกะโหลกของคุณมากกว่า!

ติงเมิ่งเหยนยกแผนพัฒนาขึ้นแล้วถามอย่างซีเรียสว่า "คุณปู่คะ นี่มันหมายความว่ายังไง?"

"อะไรหมายความว่ายังไง? เธออ่านแผนการพัฒนาไม่ออก?"

"คุณปู่คะ อย่าจงใจแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเลยค่ะ ก่อนหน้านี้คุณปู่รับปากหนูยังไงคะ? คุณปู่บอกว่าถ้าหนูทำการเจรจาได้สำเร็จ คุณปู่ก็จะปรับพื้นที่ผืนนี้ให้กลายเป็นสุสาน แล้วจะเก็บพื้นที่ว่างให้เจียงโม่ใช้ แต่สุดท้าย? ทำไมถึงเขียนว่าหมู่บ้านตี้เหาจะเปลี่ยนเป็นสวนสาธารณะคะ? ทำไมพื้นที่ในการสร้างสุสานถึงย้ายไปในที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้? คุณปู่มากเกินไปแล้วนะคะ!!!"

ติงจ้งรู้ว่าติงเมิ่งเหยนจะพูดคำพูดเหล่านี้ ดังนั้นสำหรับข้อกล่าวหาของเธอนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ แต่เขากลับแสดงอารมณ์ใจเย็นดั่งสายน้ำที่ไม่มีความผันผวนเลย

เขาแตะที่เคราเบาๆ แล้วตวาดอย่างเย็นชา

"เมิ่งเหยน ปู่คิดว่าเธอเข้าใจผิดนะ และข้อตกลงของปู่กับเธอมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดด้วย"

"ที่ปู่พูดคือ ถ้าเธอเจรจากับหมู่บ้านตี้เหาได้สำเร็จ ปู่รับปากว่าจะแบ่งพื้นที่ในการสร้างสุสานให้กับเจียงชื่อ"

"แต่ไม่ได้หมายถึงจะเปลี่ยนหมู่บ้านตี้เหาให้เป็นสุสานอย่างที่เธอพูด"

"เข้าใจแล้วใช่ไหม?"

ติงเมิ่งเหยนโกรธจนใบหน้าแดงระเรื่อ และมือของเธอก็บีบเอกสารแผนการพัฒนาจนยับ

ถีบหัวส่ง!