จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 411

อันธพาลคนนั้นกัดฟันโจมตีกลับ "ไอ้หนู นายคิดว่านายฝีมือดีนักเหรอ นายรู้ไหมว่าตอนนี้คนที่นายขัดใจอยู่เป็นใคร"

"หืม? เป็นใครล่ะ"

อันธพาลเริ่มอารมณ์ดี "ถ้าบอกแล้วนายอย่าฉี่ราดกางเกงล่ะ พวกเราคือหมอกแดง!"

หมอกแดง?

เจียงชื่อครุ่นคิด เหมือนจะคลับคล้ายคลับคลา จำได้ว่าเหมือนจะตอนที่อยู่สวนสาธารณะฮัวไห่ ให้พฤษภจัดการพวกเขาไปทีหนึ่ง ทำไมแผลหายเร็วจนลืมความเจ็บปวดของแผลเป็นไปแล้วเหรอ

เห็นเจียงชื่อนิ่งอึ้ง อันธพาลคนนั้นจึงลุกขึ้นปัดฝุ่นบนตัว "ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ"

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ยืนทรงตัวดี เจียงชื่อก็เตะเข้ามา จนอันธพาลกระเด็นออกไป

เขานอนบนพื้นเอาโทรศัพท์มือถือออกมา "นายยังกล้าสู้กลับงั้นเหรอ ดี งั้นนายรอเลย ฉันจะโทรหาพี่เจี่ยเดี๋ยวนี้ นายเตรียมตัวตายได้เลย!"

เจียงชื่อยิ้ม และก็ไม่ได้ร้อนรน นั่งบนขอบรั้ว รอคอยเงียบๆ

ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที คนอีกกลุ่มก็เข้ามา ดูท่าแล้ว น่าจะมีรถมอเตอร์ไซค์มากกว่ายี่สิบคัน และคราวนี้บนรถแต่ละคันมีคนนั่งอยู่อย่างน้อยสองคน

บางคันถึงขั้นซ้อนสาม

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาสบทบกำลัง

อันธพาลก่อนหน้านี้วิ่งเข้ามาก่อน พูดกับผู้นำว่า "พี่เจี่ย ไอ้คนนี้มันรู้ว่าเราคือหมอกแดงแต่ก็ยังกล้าสู้กลับครับ!"

พี่เจี่ยคนนี้ ก็คือเจี่ยจ้านของหมอกแดง

ร่างกายของเขาโค้งงอ มุมปากบิดเบี้ยว ถุยน้ำลายใส่อันธพาลคนนั้น "คนตั้งเจ็ดแปดคนจัดการคนคนเดียวไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นได้แค่ขยะ ทำให้พวกเราหมอกแดงขายขี้หน้า"

เขาหยิบแท่งเหล็กขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเจียงชื่อ

ด้วยระยะทางที่ใกล้เข้ามา เจี่ยจ้านค่อยๆ รู้สึกว่าชายตรงหน้าดูคุ้นๆ เล็กน้อย เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เมื่อเขาอยู่ห่างจากเจียงชื่อไปไม่ถึงสามเมตร ก็ได้เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายได้คร่าวๆ แล้ว

ภายใต้แสงจันทร์ เจียงชื่อค่อยๆ เงยหน้า