จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 412

อันธพาลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ยังคิดว่าที่เจี่ยจ้านตัวแข็งทื่อเป็นเพราะอากาศหนาวเย็น

เขายังคงชี้เจียงชื่อและพูดต่อไป "ไอ้เด็กเวร นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ ให้นาย..."

ไม่รอเขาพูดจบ เจี่ยจ้านก็ตวาดเสียงลั่น "มึงแม่งหุบปากเดี๋ยวนี้!!!"

อันธพาลคนนี้รีบหุบปากฉับ ไม่กล้าพูดอะไรแม้เพียงครึ่งคำ แต่ยังคงมีท่าทีอวดดีอย่างมากเช่นเดิม เขาคิดว่าเจี่ยจ้านกำลังจะระเบิด

แต่ใครจะรู้ ภาพต่อมากลับทำให้ทุกคนเซอร์ไพรส์มาก

เพราะเห็นว่าเจี่ยจ้านยกแขนแล้วคุกเข่าลง!

ภายใต้สายตาของกลุ่มคน เจี่ยจ้านคุกเข่าให้เจียงชื่อ!!!

อันธพาลทำหน้าทำตาโง่เขลาทึ่มทื่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูกพี่ที่ตนเชิญมาไม่เพียงไม่โมโหโกรธา ทำไมยังยอมจำนนอีกล่ะ

"พี่เจี่ย นี่คุณ?"

เจี่ยจ้านโค้งคำนับเจียงชื่อด้วยความเคารพ และพูดอย่างนอบน้อมว่า "พี่ใหญ่เจียง ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป้าหมายของคืนนี้คือคุณ ถ้าผมรู้ ถึงให้ผมยืมมาร้อยความกล้าก็ไม่กล้าขวางคุณ"

"ขอได้โปรดคุณที่เป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง ปล่อยพวกเราไปสักครั้งได้ไหมครับ"

"ผมรู้ความผิดแล้วจริงๆ จริงๆ ครับ"

คำพูดเหล่านี้ช่างอ่อนน้อมถ่อมตนมากพอ อาจเรียกได้ว่าเจี่ยจ้านกำลังสวดอ้อนวอนขอความเมตตาจากเจียงชื่อ ไม่มีความกล้าขัดใจเจียงชื่อเลยแม้แต่น้อย

อันธพาลก็ไม่โง่อีก เมื่อเห็นลูกพี่เป็นแบบนี้ ในที่สุดก็ตระหนักได้ว่าผู้ชายตรงหน้าน่ากลัวเพียงใด

ครั้งนี้ เกรงว่าพวกเขาจะหาเรื่องผิดคนเข้าเสียแล้ว

"เอ่อ...อ่า..."

อันธพาลคนนั้นหันรีหันขวาง ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เกิดเสียงดังเคร้ง อันธพาลคนนั้นคำนับศีรษะเหมือนโขลกกระเทียม คำพูดอะไรที่ฟังดูดีก็พูดออกมาหมด ละล่ำละลักน้ำมูกน้ำตาไหลเป็นกำๆ

เมื่อเขาเห็นเจียงชื่อไม่มีท่าทีอะไรเลย ก็คิดว่าเจียงชื่อยังโกรธอยู่ จึงต้องการเข้าไปกอดขาเจียงชื่อ แล้วเลียรองเท้าเขาให้สะอาด