จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 442

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกตะลึง ไอ้บอดสง ลูกพี่ใหญ่ใต้ดินแห่งหลงหยันหยวน กลับคุกเข่าลงตรงหน้าของคนที่มาจากข้างนอกคนหนึ่ง

น่าเยาะเย้ยและน่าดูถูกเหยียดหยามแค่ไหนกัน

ถ้าหากคนของตระกูลหวงต้องคุกเข่าก็เพราะการเป็นพันธมิตร คนของหมอกแดงคุกเข่าก็เพราะขี้ขลาด แต่ไอ้บอดสงคุกเข่าเพราะเรื่องอะไรกันแน่

ไม่เข้าใจ ไอ้หนวดเซาไม่เข้าใจจริงๆ

ในสายตาของเขา ไอ้บอดสงคือที่หนึ่งไร้เทียมทาน ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับใครก็สามารถทำลายล้างได้ตามใจ

แต่ต่อหน้าผู้ชายที่ร้ายกาจอย่างที่สุดคนนี้ และต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ คุกเข่าให้เจียงชื่อ

ไอ้บอดสงตะลึงไปแล้วจริงๆ

แม้แต่ไอ้บอดสงยังไร้ทางรับมือเจียงชื่อได้ แล้วยังจะมีใครรับมือเจียงชื่อได้อีก

หาจนทั่วหลงหยันหยวน ก็คงจะหาคนแบบนี้ไม่ได้อีกอย่างแน่นอน

ไอ้บอดสงเองก็รู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดเกินไปหรือเปล่า แต่ขณะที่เขากำลังคิดจะลุกขึ้น ประสานสายตาเข้ากับเจียงชื่อ ก็ทิ้งความคิดที่จะลุกขึ้นยืนทันที

ขอเพียงเขากล้าจะลุกขึ้น เจียงชื่อก็จะเอาชีวิตเขา

เขารับรู้ถึงความร้ายกาจของเจียงชื่ออยู่ลึกๆ

อีกฝั่ง บนใบหน้าของไอ้หนวดเซาก็ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย หมุนตัวหันไปดูฉื่อหู่ ถามว่า "ฉันกำลังฝันไปหรือเปล่า ทำไมแม้แต่ไอ้บอดสงยังคุกเข่าให้เจียงชื่อ"

ฉื่อหู่สีหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

เขาพูดด้วยสีหน้าขมขื่นว่า "พี่ใหญ่ พวกเราไปล่วงเกินคนที่ไม่สมควรล่วงเกินหรือเปล่า"

ใช่หรือเปล่า

ไอ้หนวดเซาไม่เข้าใจจริงๆ เจียงชื่อคนนั้นทำไมจะล่วงเกินไม่ได้ ก็แค่ลูกน้องคนหนึ่งที่ตระกูลติงส่งมาปกป้องติงเมิ่งเหยนเท่านั้นไม่ใช่เหรอ

ก็แค่ฝีมือดีหน่อย ทำไมจะล่วงเกินไม่ได้

อย่าว่าแต่ล่วงเกินเจียงชื่อเลย แม้จะล่วงเกินทั้งตระกูลติง เขาไอ้หนวดเซาไม่กลัวเลยสักนิด

แต่ในความเป็นจริง วันนี้เขาแพ้อย่างราบคาบแล้ว