จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 469

ฝนเม็ดเล็กๆได้ตกลงมาเป็นสาย เสียงฝนพรำ ตกกระทบหน้าต่างของห้องที่เงียบเหงา

ซินยุ่นนอนไม่หลับทั้งคืน นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงัด

เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องนั่งรถไฟความเร็วสูงเพื่อเดินทางไกลเจ็ดแปดชั่วโมง ฉะนั้นไม่นอนตอนนี้ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ไปนอนหลับเอาแรงบนรถไฟก็ได้

ที่สำคัญที่สุดคือ ซินยุ่นไม่อยากจะนอนเลยต่างหาก

ไม่รู้ว่าตอนนซินจื่อหมินจะเป็นอย่างไรบ้าง

ยังอยู่หรือตายไปแล้ว

ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วมั้ง

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเธอรู้สึกเป็นห่วงในความปลอดภัยของพ่อ

เธอที่สูญเสียพี่ชายไปแล้ว คงทนกับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียพ่อไปไม่ได้อีก

เจียงชื่อกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ เองตัวพิงไปกับพนักเก้าอี้ และก็นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น

คนที่มีประสบการณ์การสู้รบมาหลายปีอย่างเขา รู้ดีว่าการนอนหลับอย่างเต็มที่ และพักผ่อนอย่างสบายนั้นสำคัญมากแค่ไหน แม่ทัพที่เหนื่อยล้า ยากจะชนะศึกสงครามได้

ก่อนที่จะเข้าสู่สนามรบอันดุเดือด การพักผ่อนร่างกายและจิตใจให้สดชื่นเป็นเรื่องที่จำเป็นมาก

ทั้งสองต่างก็มีความคิดที่ไม่เหมือนกัน ผ่านค่ำคืนที่แสนจะยาวนาน

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างเพียงเล็กน้อย ก็มีคนส่งกล่องใบหนึ่งมาให้ และไม่ได้บอกว่าข้างในมีอะไร เพียงแต่บอกให้เจียงชื่อเซ็นรับ

เจียงชื่อไม่มองด้วยซ้ำ ก็เอากล่องใบนั้นไปวางไว้ที่ท้ายรถ

ซินยุ่นถามอย่างประหลาดใจว่า "เจียงชื่อ ของในกล่องนั้นคือ？"

"เงินห้าล้าน "เจียงชื่อพูดตามความจริง

ซินยุ่นกลืนน้ำลายลงคอ

ห้าล้าน

นี่ไม่ใช่เงินก้อนเล็กๆเลยนะ ที่พอบอกว่าจะเบิกออกมาก็สามารถเบิกได้ จะดูถูกความร่ำรวยของเจียงชื่อไม่ได้เชียว