จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 470

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนกับเป็นคนหูหนวก ไม่สนใจพวกเขาสักนิด ได้แต่พิงพนักเก้าอี้มองออกไปนอกหน้าต่าง

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆของเขาก็ไม่สนใจซินยุ่น ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ

ซินยุ่นขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจเกิดไฟโมโหผุดขึ้นมาทันที

เธอตะคอกเสียงดังขึ้นมาว่า "นี่คุณ นี่เป็นที่นั่งของฉัน ขอให้ลุกไปด้วย"

น้ำเสียงที่ค่อนข้างดังดึงดูดสายตาของคนทั้งโบกี้

แน่นอน ก็ดึงดูดความสนใจของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เช่นกัน

เขาละสายตาจากนอกหน้าต่าง หันมามองซินยุ่น พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรว่า "อะไรคือที่นั่งของคุณ ผม ซื้อตั๋วแล้ว"

"คุณซื้อตั๋ว ก็ไปนั่งที่ของคุณสิ ที่นี่เป็นที่นั่งของฉัน "

ผู้ชายหัวเราะเสียงเย็น "ยัยป้า ให้หน้าไม่เอาหน้า ไสหัวไปเลยนะ"

พูดจบ เขาก็มองไปนอกหน้าต่างต่อ

ซินยุ่นทั้งรีบทั้งโมโห เธอเคยนั่งรถไฟความเร็วสูงมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกับสถานการณ์แบบนี้ ทำไมถึงมีคนหน้าด้านขนาดนี้ได้

เธอชี้หน้าผู้ชายคนนั้นและพูดว่า "คุณจะลุกหรือไม่ลุก"

ผู้ชายไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว

"คุณ!!!"

ซินยุ่นก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ปรากฏว่า ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างๆต่างก็ลุกขึ้นยืน แต่ละคนอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เบิกตาโตจ้องมองมา เหมือนจะกลืนกินซินยุ่น

หนึ่งในนั้นพูดอย่างดุดันว่า "ยัยป้า พี่ซานเชียวของพวกเราให้แกไสหัวไป แกไม่ได้ยินหรือไง อยากให้พวกเราจัดการกับแกหรือไง จะได้ทำให้รู้ว่าอะไรคือไสหัวไป"

ซินยุ่นถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างอัตโนมัติ

ก็เคยเห็นคนที่ไม่มีเหตุผล แต่ไม่เคยเห็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้มาก่อน คนกลุ่มนี้ถือว่าตัวเองคนเยอะจะรังแกคนน้อยกว่า ยังเป็นพวกผู้ชายอกสามศอกรวมตัวกันรักแกผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ช่างหน้าไม่อายจริงๆหน้าไม่อายไปจนถึงพ่อแม่ หน้าไม่อายไปจนถึงชาติตระกูลแล้ว