จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 471

ซินยุ่นไร้คำพูดแล้วจริงๆ เดิมทีเรื่องของพ่อก็ทำให้เธอรู้สึกปวดหัวมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าแค่นั่งรถไฟความเร็วสูงยังต้องมาเจอคนแย่งที่นั่งอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งอัดอั้นตันใจเหลือเกิน

พนักงานบริการก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้ว ขอร้องตั้งสองสามครั้ง ยืนพูดอยู่บนทางเท้าเป็นเวลากว่าสิบนาทีแล้ว

ทั้งคำพูดที่ฟังดูดีและไม่ดีก็พูดไปหมดแล้ว แต่ซานเชียวก็ไม่ยอมขยับตัวไปไหน

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

จนใจจริงๆ

พนักงานบริการหันมาพูดกับซินยุ่น "คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ เพื่อให้ไม่คุณต้องยืนอยู่ตลอดอย่างนี้ ขอเชิญคุณไปนั่งพักที่ที่นั่งชั้นสองก่อนนะคะ"

ที่นั่งชั้นสอง

ซินยุ่นหมดคำพูดจริงๆ เธอเสียเงินในที่นั่งเฟิร์สคลาส แต่สุดท้ายเธอได้นั่งที่นั่งชั้นสอง

"นี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ให้ฉันไปเหรอ"

พนักงานบริการพูดอธิบายว่า "คุณอย่าเพิ่งโกรธนะคะ ลำบากคุณก่อนสักนิดนะคะ รอให้คุณผู้ชายคนนี้ยอมลุกจากที่นั่งแล้ว หรือรอให้เขาถึงสถานีแล้ว พวกเราจะจัดการให้คุณมานั่งที่เดิมนะคะ คุณคิดว่าเป็นยังไงคะ "

จัดการกันอย่างนี้ มีแค่สามคำ ไม่เข้าท่า

ซินยุ่นพูดตำหนิว่า "ฉันจ่ายเงินที่นั่งเฟิร์สคลาส ทำไมต้องไปนั่งที่นั่งชั้นสอง ทำไมฉันต้องเสียเปรียบอย่างยินยอมพร้อมใจ เขาแย่งที่นั่ง ไร้เหตุผลก็สามารถแย่งที่นั่งได้แล้วอย่างนั้นเหรอ ใครที่ไหนเขาจัดการปัญหากันแบบนี้ "

พนักงานบริการหน้าเสียทันที

เธอพูดด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งว่า "คุณผู้หญิง คุณอย่าพูดอย่างนี้เลย ในสถานการณ์พิเศษก็ต้องมีการจัดการแบบพิเศษ คุณก็ต้องเข้าใจการทำงานของพวกเราด้วย"

ซินยุ่นรู้สึกน่าขันจริงๆ

"สถานการณ์พิเศษอะไร "

"ฉันต้องเข้าใจการทำงานอะไรของพวกคุณ"

"ตอนนี้ฉันเป็นผู้เสียหาย พวกคุณไม่ช่วยผู้เสียหายทวงความยุติธรรม ยังปล่อยให้ 'คนที่ไม่เคารพกฎกติกา'ทำตามอำเภอใจอย่างอิสระ แล้วมันคืออะไร "