จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 472

ลูกน้องคนหนึ่งเหวี่ยงกำปั้นใหญ่ๆ มุ่งตรงมาตรงหน้าของเจียงชื่อ

ซินยุ่นเห็นแล้วก็อกสั่นขวัญแขวน เธอที่ไม่เคยได้เห็นฝีมือการต่อสู้ของเจียงชื่อมาก่อน รู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของเจียงชื่อมาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอคิดว่าเป็นเพราะความผิดของเธอที่จำให้เจียงชื่อต้องโดนซ้อม

ถ้าหากเมื่อครู่เธอไม่ดึงดันขนาดนั้น เจียงชื่อก็คงจะไม่โดน

เอ๋？

ซินยุ่นยังไม่ทันได้ห่วงทั้งหมด เห็นเพียงเจียงชื่อยกมือขึ้นมาปัดก็หลบหลีกจากหมัดของฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว จากนั้นก็ตบเบาๆ อีกฝ่ายก็หมอบลงไปตรงหน้าของเจียงชื่อ

ฉากต่อมายิ่งทำให้คนจดจำจนยากจะลืม

เห็นเพียงเจียงชื่อก้มเอวยกขา ราวกับสมาชิกในทีมฟุตบอลที่กำลังจะยิงประตู เตะขาออกไปสุดแรง ไปโดนร่างของฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง เตะเขากระเด็นออกไปราวกับเตะฟุตบอล

คนคนนั้นกลิ้งหลุนไปตามทางเดินที่ทอดยาว จนไปถึงจุดสิ้นสุดของโบกี้ขบวนรถไฟ ชนเข้ากับประตูอย่างแรง

ลูกต้องคนอื่นๆที่ฉากนี้ต่างก็ตกตะลึง

กำลังขนาดนี้ คนสามารถทำได้ไง

พวกเขายังไม่ทันได้ตั้งตัว เจียงชื่อก็หิ้วคอพวกเขาทีละคนออกมา กดไปกับพื้น จากนั้นก็ราวกับกำลังเตะลูกโทษ เตะทีละคน ลูกน้องทุกคนถูกเจียงชื่อเตะกระเด็นออกไปทุกคน

กลิ้งหลุนหลุน

กลิ้งหลุนหลุน

ลูกน้องทั้งหมดต่างก็กลิ้งไปจนสุดขบวนโบกี้ ชนเข้ากันเองอย่างจัง ทุกคนต่างก็กองรวมกันอยู่ตรงนั้น

ต้องรู้ก่อนว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนที่ร่างกายบึกบึน อยู่ในวงการนี้มานานหลายปีแล้ว ดูเหมือนจะเป็นชายหนุ่มที่มากไปด้วยประสบการณ์การต่อสู้ ทุกคนต่างก็สู้กับฝ่ายตรงข้ามได้ด้วยหนึ่งต่อสิบคน

แต่พวกเขาทั้งหมดรวมกันยังไม่พอให้เจียงชื่อสั่งสอน ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็จัดการพวกเขาทั้งหมดได้แล้ว

ความแข็งแกร่งของเจียงชื่อ ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวนจริงๆ

สุดท้ายเขามองไปที่ซานเชียว