จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 495

หลังจากฟังผลประเมินของผู้เชี่ยวชาญแล้ว สีหน้าของสือเหวินปิ่งก็บูดบึ้งจนกลายเป็นสีเลือดหมูทันที

แค่ห้าหมื่น?

แน่ใจหรือว่าสร้อยคอเส้นนี้มีค่าเพียงแค่ห้าหมื่นเท่านั้น?

เขารู้ดีว่าราคาของสร้อยเส้นนี้ไม่ได้สูงมากอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ควรต่ำขนาดนี้ไหม? ที่สำคัญคือมันได้ยืนยันคำพูดของเจียงชื่อด้วยว่าสร้อยคอเส้นนี้มันเป็นของปลอม!

เป็นของปลอม แล้วจะเป็นสัญลักษณ์ของความรักได้อย่างไร?

สือเหวินปิ่งถึงกับน้ำตาตกใน เขารู้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว

เขาจึงหันหลังไปอย่างกะทันหันแล้วเพ่งมองไปที่หน้าของเจียงชื่อ "แกรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันเป็นของปลอม? แล้วทำไมแกยังเสนอราคาแข่งกับข้าอีก?"

เจียงชื่อยักไหล่และตอบว่า "ผมแค่อยากรู้ว่าตระกูลสือของคุณจะรวยแค่ไหน แต่ก็ตามคาดเลยนะครับ ตระกูลสือของคุณรวยจริงๆ!"

สือเหวินปิ่งโกรธจนแทบอยากหั่นเจียงชื่อเป็นชิ้นๆ

ตระกูลสือของเขามั่งคั่งก็จริง แต่มีคนรวยที่ไหนจะใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้?

จากนั้นเขาชี้ไปที่เจียงชื่อด้วยนิ้วที่สั่นเทา "แก แกรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นของปลอม แต่แกจงใจเสนอราคาแข่งกับข้า แกตั้งใจจะขุดหลุมกับดักเพื่อให้ข้าติดกับ? ไอ้สารเลว แก่มันไอ้สารเลว!"

เจียงชื่อทำสีหน้าเมินเฉยต่อเขา

"ได้โปรด ผมไม่ได้หยิบปืนมาขู่คุณนะ คุณตั้งใจจะเสนอราคาแข่งกับผมเอง"

"ถ้าคุณไม่แย่งกับผม สร้อยเส้นนี้ก็เป็นของผมแล้วไม่ใช่เหรอ?"

สือเหวินปิ่งทั้งโกรธทั้งเกลียด

จะไม่ให้เขาแย่งได้อย่างไร?

เพราะคำพูดของเจียงชื่อล่อลวงให้เขาติดกับขนาดนี้ ใครจะไปยอมได้!

"เจียงชื่อ แกมันร้ายจริงๆ"

"แต่ตระกูลสือของเรารวยอยู่แล้ว ก็แค่เงินยี่สิบล้านไม่ใช่เหรอ? ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก!"

เมื่อพูดจบเขานั่งลงด้วยความหงุดหงิด แม้ปากบอกไม่เป็นไร แต่ลึกๆ ยังคงเจ็บใจอยู่