จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 52

บทที่52 หนึ่งพันสองร้อยล้าน？

เลขที่188 ถนนใหญ่มู่เสิ้ง ธนาคารสวิสสาขาเจียงหนาน

เจียงชื่อก้าวเท้าตรงเข้าไปในธนาคาร เดินตรงไปในช่องของวีไอพี

“ยินดีต้อนรับครับ ท่าน…...”

หน้าของพนักงานขายทักทายด้วยรอยยิ้ม โดยปกติแล้วคนที่จะเข้ามาที่ช่องวีไอพี ของธนาคารสวิสได้นั้น จะเป็นคนที่รวยเอามากๆ เพราะฉะนั้นพนักงานขายที่นี่เลยมีหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในการทักทาย ไม่กล้าเกียจคร้านแม้แต่น้อย

แต่เมื่อเขาเห็นเจียงชื่อที่สวมใส่เสื้อผ้าราคาถูก ไม่มีผู้คุ้มกันหรือผู้ช่วยเข้ามาเลย ใบหน้าของเขาก็หุบยิ้มลงในทันที

“ขอโทษทีนะครับ นี่เป็นช่องวีไอพี มันไม่ใช่ช่องที่คนประเภทแบบคุณควรเข้ามา”

“หากคุณต้องการจัดการธุรกิจ ให้คุณเดินไปที่เคาน์เตอร์ข้างๆนะครับ”

เนื่องจากปกติมักจะมีคนเดินผิดมาที่ช่องวีไอพีบ่อยๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแค่สมาชิกธรรมดา แต่ก็ยังจะเดินผิดมาช่องวีไอพี ดังนั้นพนักงานขายจะต้องแยกให้ออกว่า เขาเป็นวีไอพีจริงๆหรือว่าแค่เดินเข้าผิดทางเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าในสายตาของพนักงานขายนั้น เจียงชื่อเป็นประเภทที่เดินเข้ามาผิดทาง

เพราะโดยปกติแล้วลูกค้าที่เป็นวีไอพีมักจะแต่งตัวดูดี สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพง อีกทั้งยังมีผู้ช่วย หรือไม่ก็คนคุ้มกันติดตามมาด้วย

คนที่ใส่เสื้อผ้าตามร้านแผงลอยอย่างเจียงชื่อ มองแวบแรกก็รู้ว่าเดินเข้ามาผิดทาง

เจียงชื่อยืนนิ่งแล้วพูดว่า “ฉันต้องการพบผู้จัดการธุรกิจสาขาของคุณ---คุณหยวนเจิ้น”

“พรึ่บ~~”

พนักงานขายหัวเราะ มองไปที่เจียงชื่อตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า： “ต้องขออภัยด้วยจริงๆนะครับ ผู้จัดการหยวนของเรารับแต่ลูกค้าวีไอพีระดับสูงเท่านั้น แม้แต่ลูกค้าวีไอพีธรรมดายังเข้าพบไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับคุณล่ะครับ？”

เจียงชื่อไม่มีทางเลี่ยง เลยพูดเสริมไปว่า “คุณแค่บอกกับหยวนเจิ้นว่าเจียงชื่อมาหา เพียงเท่านี้เขาก็จะลงมาหาเอง”

พนักงานขายเห็นว่าเจียงชื่อนั้นไม่ยอมไปซะที เขาจึงพูดอย่างหมดความอดทนออกไปว่า “ฉันจะบอกว่าคนแบบนายเนี่ยจะพอได้รึยัง เห็นผู้จัดการหยวนเป็นคนยังไง อยากพบก็จะได้พบงั้นเหรอ？นายจะออกไปไหม ถ้าไม่ออกฉันจะเรียกรปภ.ให้มาเอาออกไป

นี่เป็นการแสดงออกมาว่าเขาดูถูกเจียงชื่อแค่ไหน

พนักงานขายด้านข้าง---เสี่ยวหลิวเห็นท่าไม่ค่อยดี เลยพูดว่า“แค่ไปแจ้งให้ทราบเอง เดี๋ยวฉันไปพูดให้แล้วกัน”

เสี่ยวหลิวขึ้นไปชั้นบน

ภายในระยะเวลาไม่ถึงสามนาที ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังตึงตึงตึงดังมา

ผู้จัดการสาขาหยวนเจิ้นรีบวิ่งลงมา เขาเข้ามาห้องโถงด้วยความตื่นเต้น

เมื่อพนักงานขายเห็นว่าหยวนเจิ้นนั้นเดินลงมา เขาจึงพูดกับเจียงชื่อว่า “นายต้องการพบผู้จัดการหยวนของเราไม่ใช่เหรอ” เขามาแล้ว เมื่อกี้เรียกให้ไปไม่ไป ตอนนี้ฉันจะดูว่านายจะก้าวลงมายังไง บอกไว้ก่อนเลยนะ การที่นายทำให้ผู้จัดการหยวนเสียเวลา มันจะไม่เป็นผลดีกับนายเอาซะเลย”

พนักงานขายยังคงไม่หยุดพูด หยวนเจิ้นก็รีบเดินเข้ามาตรงหน้าของเจียงชื่อ

“คุณเจียง ที่จากกันที่เวสเตอร์แลนด์ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเราจะได้พบกันอีก นี่ทำให้ผมมีความสุขมาก！”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หน้าของพนักงานขายก็ซีดเผือด

เขาถามอย่างตะกุกตะกักว่า “ผู้จัดการ..หยวน คุณรู้จัก รู้จักคนยากจนคนนี้ด้วยเหรอครับ？”

หยวนเจิ้นมองที่เขา “สงบปากสงบคำให้เรียบร้อย！

คุณเจียงไม่เพียงแต่เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ อีกทั้งยังเป็นลูกค้าคนสำคัญสามอันดับแรกของธนาคารทั่วโลกของเราอีก！”

ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้？

สามอันดับแรก？

สองข้อมูลนี้เข้ามาในหัวของพนักงานขาย มันทำให้อยากตายไปเลยเสียจริง

หัวใจของเขานั้นขมขื่น ชายร่างใหญ่เสียงเสียงดังคนนี้ ทำไมถึงใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายธรรมดา？อีกทั้งไม่ได้พาผู้ช่วยมาอีกต่างหาก