จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 693

ติงเฟิงเฉิงพูดเยาะเย้ยออกมาเล็กน้อย "นี่น้องเล็ก ทำไมเธอถึงทำหน้าเสียดายขนาดนั้นล่ะ? ไหนให้ฉันดูไพ่หน่อยซิ"

เขายื่นไปหยิบไพ่ที่ทิ้งอยู่ในกองขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นห้าหกเจ็ด ติงเฟิงเฉิงกับคนอื่นที่อยู่ตรงนั้นต่างอึ้งไปตามๆ กัน

ติงเฟิงเฉิงพูดออกมาด้วยความตกใจว่า "นี่ ไพ่แบบนี้เธอทิ้งลงได้ยังไง?"

ติงเมิ่งเหยนก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี พูดตามตรง ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทิ้งไพ่แบบนี้เลย แต่เจียงชื่อบอกให้ทิ้ง เธอจึงต้องทิ้ง

ติงเฟิงเฉิงหันมองไปที่เจียงชื่อ "นี่น้องเขย ฉันละอยากถามนายจริงๆ เลย ว่านายเล่นไพ่สามใบเป็นมั้ย? นายรู้รึเปล่าว่าไพ่ชุดนี้มันใหญ่ขนาดไหน?"

เจียงชื่อตอบไปอย่างเรียบเฉยว่า "ตานี้มีคนที่มีไพ่ใหญ่กว่าไพ่ชุดนี้อีก มันชนะไม่ได้หรอก"

"โอ้ว นี่นายมีตาที่สามารถมองทะลุได้ด้วยเหรอ? ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไงว่ามีคนที่ถือไพ่ที่เหนือกว่าแบบนี้?"

"เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่"

"หึ เจียงชื่อ ความขี้โม้ของนายนี่มันร้ายกาจจริงๆ "

ติงเฟิงเฉิงยกมือขึ้นมาดูไพ่ของตัวเอง kสองใบกับเก้าหนึ่งใบ เป็นไพ่ที่ไม่ได้ดีไม่ได้แย่

เขาแอบเก็บไพ่เอาไว้ "ฉันน่ะ ไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนใครบางคน ตานี้ฉันต้องชนะแน่นอน ตาแรก ยังไม่ต้องเยอะ ลงไปก่อนสองแสนให้ตกใจเล่น"

"ยอม"

"ยอม"

"ตาม สี่แสน"

มีคนตาม ติงเฟิงเฉิงเลียริมฝีปาก "ไอ้ผมแดง นี่คุณยังกล้าตามไพ่ของผมด้วยเหรอ?"

ไอ้ผมแดงยิ้ม "ไพ่ของผมมันใหญ่ใช่เล่นเลย ไม่แน่มันอาจจะชนะคุณก็ได้"

"ฮึๆ  ลองดูแล้วกัน" ติงเฟิงเฉิงโยนเหรียญลงไปหนึ่งล้าน "ตาม หนึ่งล้าน!"

ไอ้ผมแดงไม่แม้แต่จะกะพริบตา "ตาม ล้านสอง"

เจียงชื่อพูดเตือนสติว่า "ติงเฟิงเฉิง ยอมแพ้เถอะครับ"

"หุบปาก!"

บนโต๊ะไพ่ สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดก็คือคำว่า 'ยอม' นี่แหละ ทำเอาเสียกำลังใจหมด

ติงเฟิงเฉิงกัดฟันแน่น "สองล้านสี่ สองเท่า เปิดไพ่!"