จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 72

บทที่72 เช้า บ่าย เย็น อย่างละชุด

ผู้หญิงถ้าได้เปรียบเทียบกันขึ้นมาล่ะก็ นั่นเป็นเรื่องที่น่ากลัวทีเดียว

อย่ามองว่าเฉิงดันถิงเย็นชาและถือตัว โดยพื้นฐานแล้วเป็นผู้หญิง เธอคือผู้หญิงคนหนึ่งจึงไม่สามารถสลัดลักษณะเฉพาะของผู้หญิงออกไปได้

เฉิงดันถิงและหยางย่าหมิ่นทั้งสองคนต่างเลือกเสื้อผ้าไม่หยุด เธอหยิบมาชิ้นหนึ่ง ฉันจะหยิบชิ้นที่แพงกว่าเธอ

หลังจากที่หยิบมาเปรียบเทียบกันและกันหลายๆชิ้นเช่นนี้ เสื้อผ้าในมือของพวกเธอก็อยู่มาถึงขั้นชิ้นหนึ่งไม่ต่ำกว่าแสนหยวนแล้ว เสื้อผ้ายังมีราคาแพงกว่าเพชรเสียอีก

ถึงแม้เฉิงดันถิงจะนับว่ามีเงิน แต่ก็ไม่สามารถใช้จ่ายได้ขนาดนี้

แต่ด้วยนิสัยที่หยิ่งผยองของเธอในเวลานี้ย่อมไม่ยอมขายหน้าโดยเด็ดขาด ยังไงก็ต้องซื้อกองเสื้อผ้าที่อยู่ในมือ หยางย่าหมิ่นเองก็ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เธอกอดกองเสื้อผ้าไว้ แต่ละตัวหลายหมื่นหยวน ถูกที่สุดก็สองหมื่นกว่าหยวนแล้ว เสื้อผ้ากองนั้นรวมแล้วเจ็ดถึงแปดแสนหยวน

สามีของเธอขมวดคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยกระซิบว่า “หมิ่นหมิ่น นี่...เยอะจนใส่ไม่หมดหรอก นั่นมันกี่ตัวแล้ว?”

หยางย่าหมิ่นจ้องเขาเขม็ง “ไม่ซื้อให้ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่คลอดเด็กคนนี้!”

“ซื้อ ซื้อๆๆๆ ซื้อทั้งหมดเลยจ้ะ!” เขากลัวกลอุบายนี้ที่หยางน่าหมิ่นใช้ข่มขู่เขามากที่สุด

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เลือกเสื้อผ้าจนใกล้จะเสร็จแล้วไปต่อคิวจ่ายเงิน

พนักงานเห็นในมือของเฉิงดันถิงและหยางย่าหมิ่นกอดเสื้อผ้าจำนวนขนาดนั้น บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นจนทนไม่ไหว

พวกเขานำเสื้อผ้าเฉิงดันถิงและหยางย่าหมิ่นไปนับที่ด้านข้างด้วยความสุภาพอย่างยิ่ง

ผลสรุปคือ เสื้อผ้าของเฉิงดันถิงรวมทั้งหมดแล้วเก้าแสนแปดหมื่นหยวน และเสื้อผ้าของหยางย่าหมิ่นรวมทั้งหมดแล้วมีจำนวน เก้าแสนสี่หมื่นหยวน

เฉินดงนถิงมีความสุขอย่างที่สุด “หึ สุดท้ายแล้วเสื้อผ้าของฉันก็ยังแพงกว่าใช่ไหมล่ะ?”

หยางย่าหมิ่นร้องออกมาด้วยความโกรธว่า “ผิดพลาดหรือเปล่า เสื้อผ้าที่ฉันซื้อจะถูกกว่าของเธอได้ยังไง? พวกคุณพนักงานให้ส่วนลดฉันใช่ไหม? ฉันไม่ต้องการส่วนลด!”

พนักงานต่างมองหน้ากันและกัน ขายเสื้อผ้ามานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำขอเช่นนี้

เฉิงดันถิงยิ้มแล้วขณะที่หยิบบัตรเครดิตในกระเป๋าออกมาจากกระเป๋าก็พูดว่า “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์หรอก แพ้ก็คือแพ้”

“เธอ!!!”

เฉิงดันถิงหยิบบัตรเครดิตออกมาแล้วยื่นให้พนักงาน ผลคือเมื่อส่งให้แล้วถึงกับงงงันไปในทันที

บัตรเครดิตของเธอขาดเป็นสองท่อน!

“เป็นไปได้ยังไง?”

เธอย้อนคิดทันที น่าจะเป็นบทที่ถูกคนร้ายจี้เมื่อกี้นี้ เพราะว่าคนร้ายใช้แรงกดตรงกระเป๋าเงินมากเกินไปจึงกดทับจนบัตรหัก

แล้วนี่จะทำยังไงดี?

เธอรีบกลับมาเลยไม่ได้เอาบัตรเครดิตมามากนัก นี่รูดไม่ได้แล้วจะทำยังไงดี?

พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามว่า “คุณผู้หญิง มีบัตรอื่นหรือเปล่าคะ?”

เฉิงดันถิงกระดากอายอย่างมาก “มีค่ะมี แต่ว่าไม่ได้อยู่กับตัว”

“ไม่อยู่กับตัว?” หยางย่าหมิ่นหัวเราะชอบใจแล้วเดินเข้ามา “ดันถิง เธอยังเป็นอย่างนี้เหมือนเดิมเลยนะ ยังคงชอบวางท่า เห็นอยู่ชัดๆว่ายากไร้จนไม่มีข้าวกิน ยังจะตีหน้าตัวเองให้บวมเพื่อปลอมเป็นคนอ้วน”

“เธอว่าเธอจะเอาอะไรมาสู้ฉัน?”

“สามีของฉันเป็นเจ้าของอุตสาหกรรมสัตว์น้ำขนาดใหญ่ รายได้แต่ละปีหลายล้านหยวน การซื้อชุดพวกนี้มันเป็นเรื่องง่ายๆ แล้วดูเธอสิ เอาคนยากจนทำไร่ไถนามาทำแฟน ถ้ามีเงินสิถึงจะแปลก”

“ดูความอวดเก่งของเธอเมื่อกี้นี้ ฉันเกือบจะคิดว่าเธอรวยมากจริงๆเสียแล้ว เหอะๆ ท้ายที่สุดก็เป็นแค่เสือกระดาษ ได้แต่ดูใช้ทำอะไรไม่ได้”

“ดันถิง ดูเหมือนว่าเธออยู่ต่างประเทศมานานขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้อยู่ดีมีสุขเลยสินะ”

เฉิงดันถิงโกรธจนตับใกล้จะระเบิดแล้ว

บัตรของเธอหักแล้วไม่มีบัตรอื่นอยู่บนตัวเลยจริงๆ แต่ตอนนี้พูดออกมาแล้วใครจะเชื่อ?

นอกจากนี้ถ้าไม่มีบัตรแล้วจะซื้อเสื้อผ้าเยอะขนาดนี้ได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกหยางย่าหมิ่นมองด้วยสายตาดูถูกดูแคลน ที่สำคัญก็คือเพราะเหตุนี้อีกฝ่ายจึงปฏิเสธความสำเร็จที่ต่างประเทศของเธออย่างสิ้นเชิง

เป็นไปได้อย่างมากว่าเรื่องนี้จะถูกหยางย่าหมิ่นแพร่กระจายไปในกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น จะต้องพูดทั้งวันว่าเฉิงดันถิงหลอกลวง อย่าคิดว่าชีวิตของเธอที่จะต่างประเทศจะมีความสุขมากนัก ในความเป็นจริง มันคือของปลอมทั้งหมด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉิงดันถิงก็กังวลมากไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของดันถิง หยางย่าหมิ่นก็มีความสุขมาก แถมในตอนนี้ยังเป็นครั้งแรกที่เป็นฝ่ายครอบครองการได้เปรียบมากกว่าเฉิงดันถิง