จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 857

เฮาจือเหม่ยสบตามองกันกับสามีชาวต่างชาติของเธอ บนใบหน้าเผยให้เห็นถึงความเคอะเขินทำตัวไม่ถูก

พวกเขาทำตัวโอ้อวดเพราะใช้ชื่อ 'หยวนหยาเหว่ย' นี้ ผลปรากฏว่าแม้แต่หยวนหยาเหว่ยถูกไล่ออกไปก็ยังไม่ทราบ มันช่างน่าขายหน้าเสียจริง

ติงเมิ่งเหยนแน่นอนว่าจะไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปเป็นอันขาด

เธอเอ่ยด้วยการแสร้งทำเสียงเห็นใจ: "อุ้ย น่าเห็นใจนะที่แม้แต่เพื่อนสนิทของพวกคุณถูกไล่ออกแล้วก็ยังไม่รู้เหรอเนี่ย? จึ๊ๆ ช่างสนิทกันแน่นแฟ้นจริงๆ เลยนะ"

เฮาจือเหม่ยทนฟังต่อไปไม่ได้ "เธอว่าอะไรนะ? ต่อให้จะไม่มีหยวนหยาเหว่ย สามีของฉันก็เป็นดีไซเนอร์ชั้นนำย่ะ ได้กรีนการ์ดต่างประเทศมา เป็นเรื่องที่คนธรรมดาอย่างเธอสามารถเทียบได้หรือไงยะ?"

"ติงเมิ่งเหยน ฉันจะบอกเธอให้นะ วันนี้ฉันจะขวางเธอทุกทางให้ได้"

"ถ้าเธอถูกใจเครื่องประดับอันไหน ฉันก็จะแย่งไปทั้งหมด วันนี้เธออย่าได้คิดที่จะซื้ออะไรเลย! ฉันจะทำให้เธอได้รับรู้ว่าคนจนก็คือคนจนอยู่วันยังค่ำ อย่าทำท่าทางลำพองใจออกมา"

นี่เป็นเพราะเธอถูกบีบจนมีน้ำโห

ทว่าสิ่งที่เธอพูดออกมามันทำร้ายจิตใจคนอื่นมากจริงๆ ติงเมิ่งเหยนเดิมทีอารมณ์ดีเพื่อที่จะมาเลือกเครื่องประดับไป ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว คงเกรงว่าวันนี้จะซื้ออะไรไม่ได้เสียแล้ว

เฮาจือเหม่ยเงยหน้าขึ้นมา ใช้จมูกชี้ไปยังติงเมิ่งเหยน ท่าทางหมายจะกินหัวฝ่ายนั้น

สามีชาวต่างชาติของเธอพยักหน้า "ฉันล่ะเกลียดการพูดคุยกับคนจนอย่างพวกคุณมากที่สุดเลย เอาเงินเดือนทั้งปีของพวกคุณมาท้าทายเศษเงินของฉันทั้งวี่ทั้งวัน รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อยจะได้ไหม?"

หากมีสองสามีภรรยาคู่นี้อยู่ด้วย ติงเมิ่งเหยนก็ไม่อยากจะซื้ออะไรแล้ว

ต่อให้จะไม่มีความสัมพันธ์กับหยวนหยาเหว่ย เฮาจือเหม่ยเองก็จะต้องกำราบติงเมิ่งเหยน ระบายแค้นของปีนั้นให้ได้

ติงเมิ่งเหยนทั้งร้อนรนทั้งโมโห

ขณะนั้นเอง เจียงชื่อก็จับมือติงเมิ่งเหยนเอาไว้ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบใจเย็น: "ที่รักไม่ต้องห่วงนะ วันนี้คุณเลือกเครื่องประดับที่ตัวเองชอบได้ตามใจชอบเลย ชอบรุ่นไหนก็ซื้อรุ่นนั้น ไม่มีใครแย่งไปได้หรอก หรือแม้แต่คุณไม่ชอบใคร ก็ให้พวกมันไสหัวไปไกลๆ ทันทีได้เลย ไม่ต้องมากระทบต่ออารมณ์ของคุณที่นี่ได้"

อะไรนะ?

ทุกคนต่างก็ใช้สายตาที่งงงวยมองมายังเจียงชื่อ

แม้ว่าเขาจะเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์ ทว่าก็คงไม่มีอำนาจใหญ่เพียงนี้หรือเปล่า? เขาไม่ใช่ผู้จัดการทั่วไปเสียหน่อย และไม่ใช่ประธานกรรมการด้วย

เฮาจือเหม่ยหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ "พูดจาใหญ่โตโอ้อวดจริงๆ เลยนะ ยังมีหน้ามาพูดว่าไล่ใครก็ได้ทั้งนั้นอีกงั้นเหรอ ทำไมหยวนหยาเหว่ยถูกไล่ออกแล้ว ก็เลือกนายขึ้นมาเป็นผู้จัดการทั่วไปงั้นเหรอ?"

เจียงชื่อส่ายหน้า "เปล่าหรอก"

"เห็นไหมล่ะ? นายไม่ใช่ผู้จัดการทั่วไปสักหน่อย มาแสร้งทำตัวใหญ่ที่นี่ทำไมกัน?"

เจียงชื่อแค่นหัวเราะในลำคอ "ตามการแถลงของประธานกรรมการของเครื่องประดับดาวฤกษ์ ผู้จัดการทั่วไปหยวนหยาเหว่ยของเขตเจียงหนานถูกไล่ออก ในขณะเดียวกันเลยเรียนเชิญให้คุณติงเมิ่งเหยนขึ้นมารับตำแหน่งแทน!"

อะไรนะ?!

คราวนี้ ทุกคนต่างก็งุนงงกันไปตามๆ กัน

ให้ติงเมิ่งเหยนมารับตำแหน่งแทน? ทำไมกัน? เธอไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ แม้แต่น้อยกับธุรกิจเครื่องประดับไม่ใช่เหรอ?และเมื่อก่อนก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับเครื่องประดับดาวฤกษ์ด้วย ไม่แม้แต่จะเคยทำงานที่นี่

สถานการณ์ยิ่งใหญ่เพียงนี้ เป็นเรื่องปลอมไปไม่ได้แล้ว

ทั้งมีรปภ.ป้องกัน ทั้งมีฝ่ายการเงินมอบสัญญารับจ้างงานด้วยตัวเองเช่นนี้ สถานการณ์ใหญ่โตเช่นนี้ เป็นเรื่องปลอมได้ยากมาก

ติงเมิ่งเหยนสีหน้างงงวย

ตอนนี้เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะดีใจด้วยซ้ำ ภายในหัวเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ไม่เข้าใจสถานการณ์

นี่ก็คือปฏิกิริยาของการที่เรื่องเหนือความคาดหมายจากสวรรค์ทุบลงใส่ตัว

เจียงชื่อใช้แขนสะกิดติงเมิ่งเหยนเบาๆ เอ่ยว่า: "ที่รักคุณมัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม? เซ็นสัญญาซะสิ เซ็นสัญญารับจ้างงานฉบับนี้แล้ว คุณก็จะเป็นผู้จัดการทั่วไปสาขาเจียงหนานของเครื่องประดับดาวฤกษ์แล้ว ตำแหน่งของหยวนหยาเหว่ย จากนี้ไปก็จะเป็นของคุณแล้วละ"

"จริงสิ จากนี้ไปคุณก็จะเป็นหัวหน้าของผมแล้วนะ"

ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่ออย่างงุนงง เธอเอ่ยด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก: "เดี๋ยวนะ ที่รักคะนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คะเนี่ย?"

เจียงชื่อเอ่ยตามความจริง: "หยวนหยาเหว่ยถูกไล่ออกไป ต้องการมีคนมารับช่วงต่อ ผมก็เลยแนะนำคุณไปกับประธานกรรมการแล้วท่านก็ตอบรับ มันง่ายแบบนี้แหละครับ"

"ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?"

"อืม"

ผีเท่านั้นที่จะเชื่อว่ามันง่ายแบบนี้ ทว่าเรื่องจริงมาวางอยู่ต่อหน้าแล้ว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ