จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 858

ความสุขมากะทันหันเกินไปแล้ว ติงเมิ่งเหยนรู้สึกทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะเซ็นดีหรือไม่ เธอมีความสามารถพอที่จะเป็นผู้จัดการทั่วไปหรือไม่? แล้วหากเป็นได้ไม่ดีแล้วจะทำอย่างไร?

เป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมัน! ไม่สนแล้ว

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไป ไม่ว่าตนจะเหมาะสมหรือไม่ เซ็นก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เธอหยิบปากกาขึ้นมา จากนั้นก็เขียนชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษสัญญา ปั๊มลายนิ้วมือ เขียนเรียบร้อยทั้งสามฉบับ

ฝ่ายบัญชีนำสัญญาหนึ่งฉบับให้กับติงเมิ่งเหยน

"คุณเก็บไว้หนึ่งฉบับ อีกสองฉบับที่เหลือพวกเขาเก็บกลับคืน"

"คุณติงยินดีด้วยนะ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณก็คือผู้จัดการทั่วไปของร้านสาขาย่อยของเครื่องประดับดาวฤกษ์ของพวกเราแล้ว"

"สวัสดีผู้จัดการทั่วไป!"

ฝ่ายบัญชีโค้งคำนับอย่างนอบน้อม เป็นมุมโค้งเก้าสิบองศา สุภาพเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อมีคนทำก่อน คนอื่นๆ ก็ทำตามทันที โค้งตัวลงมาเป็นมุมเก้าสิบองศาตามๆ กัน

"สวัสดีผู้จัดการทั่วไป!"

ทั้งรปภ. พนักงานพาเดินซื้อสินค้า พนักงานให้บริการ และฝ่ายบัญชีต่างก็โค้งลำตัวให้กับติงเมิ่งเหยน ภาพบรรยากาศนั้น รวมถึงสถานการณ์นั้น ช่างคึกคักยิ่งใหญ่ เต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคะนอง ยิ่งใหญ่อลังการพร้อมด้วยผู้คนมากมาย

ต่อให้เป็นติงเมิ่งเหยนที่เจอะเจอกับสถานการณ์ใหญ่ๆ มากมายมาก่อน เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็รู้สึกทนไม่ไหวเล็กน้อย

เพียงแค่เมื่อก่อนเธอมักจะเห็นคนอื่นถูกเคารพ ตอนนี้กลับมาเป็นตัวเองที่ถูกเคารพเสียแล้ว แน่นอนว่าคงรู้สึกไม่คุ้นชิน

"โอเคแล้วๆ ทุกคนกลับไปยุ่งธุระของตัวเองเถอะ" ติงเมิ่งเหยนเอ่ย

"รับทราบ!"

ทุกคนต่างก็ทยอยกันออกไป

มาอย่างรวดเร็ว เมื่อจากไปก็ไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ติงเมิ่งเหยนกลายไปผู้จัดการทั่วไปของเครื่องประดับดาวฤกษ์เขตเจียงหนาน ภายใต้สถานการณ์งุนงง

นับแต่บัดนี้ ทุกอย่างจะต้องขึ้นอยู่กับเธอ

ส่วนเฮาจือเหม่ยและชาวต่างชาติงุนงงไปโดยสิ้นเชิง เมื่อสักครู่เพิ่งจะพูดดิบดีว่าจะวัดกับติงเมิ่งเหยน บอกว่าไม่มีทางให้เธอได้ซื้อเครื่องประดับที่หมายปองไปได้โดยเด็ดขาด

แล้วตอนนี้ล่ะ?

คนเขาเป็นถึงผู้จัดการทั่วไป อยากซื้ออะไรก็ซื้ออันนั้น กระทั่งหากไม่ชอบหน้าเธอก็ให้รปภ.มาไล่เธอไปได้เลยทันที เธอจะไปเปรียบเทียบอะไรกับคนเขา?

สุดท้ายแล้วเฮาจือเหม่ยก็ประจบประแจงถึงได้มีเงิน พึ่งพาความเป็นสาวมอบชีวิตให้กับชาวต่างชาติวัยกลางคน

ครั้นคนเขาติงเมิ่งเหยน พึ่งพาตัวเองในการดำรงชีวิต! มีความสามารถได้ขึ้นเป็นผู้จัดการทั่วไป มีเงินและมีอำนาจด้วยตัวเอง

เฮาจือเหม่ยในปีนั้นเทียบกับติงเมิ่งเหยนไม่ได้

เฮาจือเหม่ยในตอนนี้แม้แต่เงาของติงเมิ่งเหยนก็มองไม่เห็นแล้ว ทิ้งรอยไปไกลเกินไป

ท่าทีอวดดีในก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว เฮาจือเหม่ยถูกราศีของติงเมิ่งเหยนกดทับจนหายใจติดขัด แทบอยากที่จะบินออกไปจากที่นี่ไกลๆ เสียตอนนี้

เธอทราบชัดเจนดีมากว่า ติงเมิ่งเหยนจะต้องไม่ไว้หน้าเธอแน่นอน จะต้องให้เธอไสหัวไปแน่นอน

เฮาจือเหม่ยต้องการที่จะอยู่เหนือกว่าติงเมิ่งเหยนมาตลอด เอาไปเอามากลับถูกติงเมิ่งเหยนเหยียบอยู่ใต้เท้าอย่างแรงเสียแล้ว

เมื่อมาถึงสุดท้าย ติงเมิ่งเหยนกระทั่งว่าแม้แต่เหยียบเธอก็รังเกียจคิดว่ามันเปลืองแรงเปล่าแล้ว

คนเขาเหยียบเธอ อย่างน้อยก็แสดงว่าเธอยังมีข้อดี ยังมีคุณค่าให้เหยียบ: ตอนนี้ฝ่ายนั้นแม้แต่เหยียบเธอก็รู้สึกว่าเปลืองแรง แสดงว่าในใจของฝ่ายนั้นเธอไม่ถือว่าเป็นแม้แต่ขี้เล็บ

เฮาจือเหม่ยพ่ายแพ้ แพ้ย่อยยับ

สองขาของเธออ่อนแรงลง ล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้นทันที เธอมองไปยังแผ่นหลังของติงเมิ่งเหยนที่อยู่ไกลๆ ส่งเสียงร้องไห้โฮออกมา: "ติงเมิ่งเหยนเธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ต้องการให้เธอมาลดราคาให้ฉัน ฉันอยากจะซื้ออะไรก็จะซื้อ ฉันจะสองเท่า ไม่สิ ฉันจะซื้อเครื่องประดับของเธอราคาสิบเท่า เธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!"

น่าเสียดาย ไม่ว่าเธอจะตะโกนอย่างไร ติงเมิ่งเหยนก็คร้านที่จะสนใจเธอ

ช้าง ไม่มีทางที่จะสู้กับมดหรอก

เจียงชื่อส่ายหน้าเบาๆ ไม่เอ่ยอันใด สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมเดินตามติงเมิ่งเหยนไป

'ศึก' ระหว่างคู่แค้นเก่าฉากนี้ ติงเมิ่งเหยนเป็นฝ่ายชนะไปในที่สุด

หลังออกมาจากร้าน

ติงเมิ่งเหยนกลับขึ้นรถ สองมือชูขึ้นมา พร้อมตะโกนอย่างดีใจ "อ๊ากกก!!! มีความสุขโว้ย!!!"

กี่ปีมาแล้ว ที่เธอถูกเฮาจือเหม่ยกดขี่ห่มเหงมากี่ปีแล้ว ทุกครั้งที่เจอกันก็ต้องถูกรังแก วันนี้ในที่สุดก็ได้ระบายความกดดันที่สั่งสมอยู่ในใจหลายปีออกมาทั้งหมดแล้ว

คำเดียว: สะใจ!