จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 878

ช่างน่าเหลือเชื่อ เมื่อก่อนหน้านี้ทั้งที่เขากระทำกับเจียงชื่ออย่างดุดันถึงเพียงนั้น ปรากฏว่าเจียงชื่อไม่เพียงแต่ไม่โทษเขา แถมยังกลับมาทำยาถอนพิษทันทีเสียด้วย

อะไรคือให้ความดีแทนการกล่าวโทษ?

อะไรคือไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางครั้งก่อนเก่า?

วันนี้ ทังเจียเหวินเข้าใจอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งถ่องแท้แล้ว

ดูเหมือนว่า นิสัยใจคอของคนคนหนึ่งจะเป็นอย่างไร จะต้องทำความเข้าใจก่อนแล้วถึงจะรู้ได้จริงๆ ห้ามเชื่อใจคำพูดของคนอื่นเป็นอันขาด การที่ฟังแค่ชื่อเสียงเรียงนามของคนผู้หนึ่งแล้วก็ตัดสินว่าเขาเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ไม่มีทางเชื่อถือได้

ชื่อเสียงของสือควนดีใช่ไหมเล่า?

ผลสุดท้ายคืออะไรล่ะ?

เจียงชื่อคือนักธุรกิจผู้หนึ่ง ตามสายตาของคนส่วนมาก คือไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้า

ทว่าสือควนที่มีชื่อเสียงเรียงนามดีกลับทำเอาทังเจียเหวินแทบตาย ครั้นเจียงชื่อที่ไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้าได้ดึงทังเจียเหวินเอาไว้ นี่ก็คือความแตกต่าง นี่ก็คือเรื่องจริง

ทังเจียเหวินซาบซึ้งใจจนไม่รู้ควรพูดว่าอย่างไรดี เขากลืนน้ำลายลงหนึ่งอึก เอ่ยอันใดไม่ออก

เจียงชื่อเอ่ยว่า: "อธิการบดีทัง ตอนนี้เหล่านักเรียนต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ไม่ต้องมาเสียเวลาที่นี่อยู่เลย รีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ"

คำพูดนี้เตือนสติทังเจียเหวินเอาไว้

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือช่วยเหลือชีวิตนักเรียน ไม่ใช่มาขอบคุณเจียงชื่อ

ต้องช่วยเหลือคนก่อน!

"คุณเจียง บุญคุณและคุณธรรมครั้งนี้ของคุณผมจะต้องตอบแทนอย่างสาสม!"

"ลาก่อนครับ"

สิ้นเสียง ทังเจียเหวินก็กลับหลังหันแล้วจากไป

เขาขึ้นนั่งบนรถ บึ่งไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงโรงพยาบาลก็รีบติดต่ออธิการบดีของโรงพยาบาล พร้อมนำสูตรยาของเจียงชื่อส่งมอบให้กับคุณหมอที่น่าเชื่อถือ เพื่อทำการประกอบยาถอนพิษ

เริ่มแรกทางโรงพยาบาลยังไม่ค่อยเชื่อเจียงชื่อเท่าไร ดังนั้นจึงทำการทดลองก่อน ให้นักศึกษาคนหนึ่งเป็นตัวแทนในการทดลองถอนพิษดูก่อน

ผลปรากฏว่าไม่ถึงสิบห้านาที นักศึกษาผู้นั้นก็อาการดีขึ้นแล้ว

"รายงานผู้บริหารระดับสูง การสะกดรอยตามสือควนทางนั้นได้เบาะแสใหม่แล้วครับ ขอเรียนเชิญคุณมาที่สถานีตำรวจด้วย ผมจะได้รายงานอย่างละเอียดให้ฟัง"

"เข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้"

หลังจากวางสาย เจียงชื่อก็ยิ้มให้ซินยุ่น เอ่ยอย่างสุภาพ: "ต้องขอบคุณการช่วยเหลือจากคุณในครั้งนี้ด้วยนะ ผมยังมีธุระต่อ ต้องขอตัวก่อนละ"

"ค่ะ" ซินยุ่นไม่ได้เอ่ยอันใดมาก

มองเงาแผ่นหลังของเจียงชื่อที่เดินจากไป ภายในใจของซินยุ่นก็รู้สึกเจ็บแปลบ ทุกข์ทรมาน

ตอนไม่ได้เจอหน้า คะนึงหา หลังจากได้เจอหน้ากันแล้ว ก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้เขาไป ความรักที่กำหนดไว้แล้วว่าไม่มีผลลัพธ์ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง

เธอไม่อยากเป็นแบบนี้เลย

ทว่าก็ควบคุมไม่อยู่

การรักใครสักคนนั้นไม่มีทางที่จะควบคุมได้ ถ้ารักควบคุมได้ละก็ เธอยอมที่จะไม่มีความรู้สึกตลอดไป จะได้ผ่านพ้นความทุกข์ทรมานนี้ของตนไปได้

เธอหันหลังกลับ ซินยุ่นเดินไปยังส่วนข้างในคลินิกตามลำพัง