จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 898

เหวยซือคิดคำนวณมาหลายตลบ แต่ไม่คิดว่าลูกน้องเก่าแก่จะทรยศตน วางหมากพลาดไปก้าวเดียว วางหมากพลาดไปก้าวเดียว!

'อ๊อก' เหวยซือกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ร่างกายของเขาเพิ่งฟื้นตัว ไม่ควรโกรธง่าย ห้ามใจร้อน

ที่เป็นแบบนี้เพราะถูกเจียงชื่อปั่นหัว เหวยซือจึงโกรธและวิตกกังวลมากจนร่างกายของเขาทนไม่ไหว

แผลเก่าและใหม่ปะทุขึ้นพร้อมกัน

ใบหน้าของเหวยซือซีดเผือดราวกับใบไม้ที่กำลังจะร่วงหล่นท่ามกลางสายลม

เขาชี้ไปที่เจียงชื่อ อยากด่าแต่ก็ด่าไม่ออก

จะด่าอะไรเหรอ?

เขาเป็นคนเริ่มยั่วยุผู้อื่นก่อน ถ้าเขาเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้ ยอมรับว่าเจียงชื่อแข็งแกร่ง ก็จะไม่จบลงแบบนี้

เหวยซือแพ้ให้กับคำสามคำ ไม่ยอมแพ้

เมื่อเผชิญหน้ากับคนอื่น เขาจะไม่ยอมแพ้หรือไม่ก็ต่อสู้แย่งชิง เพื่อเมื่อเผชิญหน้ากับเจียงชื่อ เขาต่อสู้แย่งชิงไม่ไหวจริงๆ

ทั้งในด้านสติปัญญาและทักษะการต่อสู้ เขาเทียบเจียงชื่อไม่ติดเลย

สุดท้ายแม้แต่ลูกน้องที่ไว้ใจได้มากที่สุดก็ยังทรยศเขาและจากไป เหวยซือพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ

"ท่านอู๋ ผมขอโทษ ผมไม่สามารถไปที่เมืองหลวงเพื่อช่วยท่านได้"

โครม เหวยซือล้มลงกับพื้นทั้งยืน

เลือดไหลออกจากมุมปากของเขา กระเซ็นลงบนพื้น ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายของชีวิต เหวยซือยังคงคิดถึงท่านอู๋ ถ้าตันหลงชิงซื่อสัตย์เหมือนกับเขา เขาอาจจะไม่แพ้ก็ได้

"ผู้จัดการทั่วไป!"

คนกลุ่มหนึ่งรีบเข้ามารุมล้อมเหวยซือ

เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเหวยซือ เจียงชื่อก็ถอนหายใจ ทำไมเขาต้องทำเช่นนี้?

"รีบพาไปส่งโรงพยาบาลเถอะ" เจียงชื่อพูดเบาๆ

คนเหล่านั้นประคองเหวยซือขึ้นมาทันที วางเขาลงบนเปลหาม แล้ววิ่งหามออกไปจากห้องโถง

พูดไปก็น่าขัน เปลนี้เหวยซือเป็นคนเตรียมมาให้เจียงชื่อ บอกว่าวันนี้เจียงชื่อจะพบกับความพ่ายแพ้ครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต จะกระอักเลือดจนสลบเพราะรับไม่ไหว

ผลลัพธ์คืออะไร?

น่าขัน

เปลของเหวยซือไม่ได้เตรียมไว้สำหรับเจียงชื่อ แต่เป็นตัวเขาเอง

ร้อนใจจนได้ไปเยือนปรโลก

เมื่อเห็นว่าเหวยซือถูกหามไปแล้ว ติงเมิ่งเหยนก็เดินไปถามว่า "เขาจะยังรอดอยู่อีกเหรอ?"

เจียงชื่อถอนหายใจ

จากคำตัดสินของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เหวยซือเสียชีวิตแล้ว ไปโรงพยาบาลก็ไม่สามารถช่วยชีวิตได้