จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 925

"พี่คะ พี่ตัดสินใจแล้วจริงๆ เหรอ?"

"อื้ม"

"งั้นหนูขอไปด้วยคนนะ"

ติงหงเหย้าผงะไปสักพักแล้วหันมองไปที่ติงจื่อยวี่น้องสาวของเขา "สถานที่แบบนั้นอันตรายเกินไป เธอไม่ต้องไปจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องลำบากไปด้วย"

ติงจื่อยวี่ตอบ "ก็เพราะอันตรายไงคะ หนูถึงต้องไปด้วย อีกอย่างหนูจะบอกแฟนหนูถังแหวนโม่ให้เตรียมการไว้ก่อน หากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ หนูจะให้เขามาช่วยพี่ได้"

ติงหงเหย้ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก

"งั้นเราไปด้วยกัน"

โดยที่ไม่รอช้า จากนั้นทั้งสองก็ตรงไปที่วิลล่าสุดหรูของลูกชายคนโตของตระกูลจ้าว

เมื่อไปถึงใกล้บริเวณนั้น ทั้งสองก็ถูกหยุดลง หลังจากแจ้งชื่อให้กับรปภ. แล้ว ข้อความของทั้งสองก็ถูกส่งเข้าไปในวิลล่า และหลายนาทีหลังจากนั้น รปภ. ก็กลับมา

"คุณนายน้อยแจ้งมาว่า ท่านอนุญาตให้ติงหงเหย้าเข้าไปคนเดียวเท่านั้นครับ"

ติงหงเหย้าพยักหน้าแล้วพูดกับติงจื่อยวี่ "งั้นเธอรอพี่ที่นี่ ห้ามไปไหนนะ"

ติงจื่อยวี่ตอบ "พี่คะ พี่ต้องระวังตัวให้ดีนะ"

ทั้งสองได้แยกจากกัน

ภายใต้การนำของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ติงหงเหย้าก็มาถึงที่ประตูวิลล่า จากนั้นเขาก็ผลักประตูเดินเข้าไป

ทันทีที่เข้าไปในประตู เขาก็เห็นห้องโถงหรูหราสไตล์ยุโรป ทั้งห้องส่องสว่างและกว้างขวางมาก โคมไฟคริสทัลขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือศีรษะ และทั้งสองด้านยังมีมังกรกับนกฟีนิกซ์ที่แกะสลัก ซึ่งดูแล้วไม่ต่างอะไรกับพระราชวังเลย

บ้านแบบนี้ มีแต่มหาเศรษฐีเท่านั้นที่สามารถซื้อและอาศัยอยู่ได้

ต่อให้เป็นติงหงเหย้าก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ในวิลล่าระดับนี้

เขายืนอยู่ในห้องรับแขก ส่วนยามรักษาความปลอดภัย แม่บ้านและคนใช้ ทุกคนต่างก็ออกจากในบ้าน เหลือไว้แค่ติงหงเหย้าเพียงลำพัง

เขาได้แต่รออย่างเงียบๆ

ไม่มีครั้งไหนที่เขาเคยตั้งหน้าตั้งตารอการปรากฏตัวของเผิงหย่าหลิงเหมือนกับครั้งนี้มาก่อน

ในอดีตเขาเกลียดเผิงหย่าหลิงและรู้สึกเหลือทนมาก เขาหวังว่าในชีวิตนี้จะไม่ได้เจอกับผู้หญิงคนนี้อีกด้วยซ้ำ แต่กาลเวลามันผ่านไป ตอนนี้เขาจำเป็นต้องพึ่งพาเผิงหย่าหลิงถึงจะเอาชนะเจียงชื่อได้

เขาจนปัญญาแล้วจริงๆ

ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก!! เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งเป็นเสียงใสๆ ของรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้น

ติงหงเหย้าเงยหน้าขึ้นและได้เห็นคนที่เขาคาดหวังจะเจอ

เผิงหย่าหลิง

เธอสวมชุดเดรสปาดไหล่และค่อยๆ ก้าวลงบันไดเหมือนกับเจ้าหญิงคนหนึ่ง มือของเธอจับราวบันไดแล้วเดินเข้ามาหาติงหงเหย้าทีละก้าว

เผิงหย่าหลิงดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

ทั้งผิวหน้าและผิวกายของเธอดูขาวเนียนมาก การแต่งตัวก็เหมือนสาวน้อยสวยใส ซึ่งดูไม่ออกเลยว่าเธออายุมากกว่าสามสิบแล้ว

คนที่ไม่รู้จักเธออาจคิดว่าเธอแค่อายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น

เมื่อเสียงฝีเท้าหยุดลง

ทั้งสองสบตากัน

ซึ่งนัยน์ตาของเผิงหย่าหลิงนั้นมีอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก มีทั้งความสุข ความสับสน ความเกลียดชัง และความโศกเศร้า

กี่ปีแล้ว เธอหลงรักติงหงเหย้าคนนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว

เหอะๆ ในสายตาของติงหงเหย้า การที่ได้ใช้ความ 'เท็จ' แบบนี้เพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ มันช่างเป็นกำไรเหลือเกิน

แต่ว่า......

ก่อนที่ติงหงเหย้าจะมีความสุขไปมากกว่านี้ เผิงหย่าหลิงก็พูดคำพูดที่ทำให้เขาต้องสิ้นหวัง

"ฉันช่วยคุณก็จริงนะ แต่คุณก็ต้องแสดงความจริงใจบ้าง"

"ฉันต้องการให้คุณเป็นผัวน้อยของฉัน!"

ซึ่งเรื่องนี้เผิงหย่าหลิงเคยพูดถึงเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ตอนนั้นติงหงเหย้าปฏิเสธเธอย่างไม่ลังเลเลย แต่วันนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว

ติงหงเหย้ากัดฟันแล้วพูดว่า "ได้สิ ผมตกลง!"

นี่เป็นคำพูดที่หลอกลวงมาก

แต่เพื่อจัดการกับเจียงชื่อ เพื่อได้ผลประโยชน์มากกว่านี้ เขายินดีจะพูดคำนี้

แต่ติงหงเหย้าที่ได้คิดแค่นั้น

แค่ตอบตกลงทางวาจาก็พอหรือ?

ไม่มีทาง!

เผิงหย่าหลิงยิ้มปากฉีกแล้วกางมือของเธอออก "งั้น เรามาเริ่มกันเลย"

ติงหงเหย้าถึงกับผงะไป "เริ่ม? เริ่มอะไร?"

"ทำในสิ่งที่ผัวน้อยเขาควรทำไง"

"หือ......หมายความว่าไง?"