จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 926

เผิงหย่าหลิงยิ้มอย่างชั่วร้าย "เรื่องแบบนั้น จะให้พูดตรงๆ ได้ไงล่ะ? คุณก็แค่อุ้มฉันขึ้นไปชั้นสอง แล้ววางฉันลงบนเตียง จากนั้นทำในสิ่งที่คู่รักเขาทำกันไง"

ติงหงเหย้าไม่ใช่คนโง่ แล้วเขาจะไม่รู้ความหมายนี้ได้อย่างไร?

แต่เขาทำไม่ลงจริงๆ

ยังไม่ต้องพูดถึงการที่เขาไม่ชอบเผิงหย่าหลิง แค่อำนาจที่น่ากลัวที่อยู่เบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้เขาก็เกินต้านแล้ว ความจริงเขาแค่ตั้งใจจะรับปากในคำพูดเท่านั้น ไม่คิดว่าจะต้องกระทำเรื่องแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ

แต่เผิงหย่าหลิงไม่ปล่อยโอกาสให้เขาทำตัวปากไม่ตรงกับใจเลย

ในเมื่อเขารับปากแล้ว เขาจะต้องกระทำออกมาให้เห็นด้วย และด้วยวิธีนี้ เธอถึงจะยอมช่วยเขา

เอาไงดี?

ติงหงเหย้าได้แต่มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา ถ้าเขาเลือกที่จะหันหลังเดินจากไป ชีวิตนี้ของเขาก็จะหมดหวัง เขาจะถูกเจียงชื่อกดขี่ไปตลอดชีวิต ดังนั้น เขาจึงต้องพึ่งพาอำนาจของตระกูลจ้าวเท่านั้น

เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีก

อุ้ม!

ติงหงเหย้าไม่พูดอะไรอีก เขาได้แต่ก้าวไปข้างหน้าแล้วอุ้มเผิงหย่าหลิงขึ้นมา

ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เขาอุ้มเผิงหย่าหลิงไว้แล้วเดินขึ้นบันไดทีละขั้น

ในขณะนี้ เผิงหย่าหลิงเหมือนเจ้าหญิงองค์หนึ่งที่ถูกเจ้าชายอุ้มไว้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เธออดไม่ได้ที่จะโอบกอดรอบคอของติงหงเหย้าแล้ววางจูบบนใบหน้าของเขา

แม้เผิงหย่าหลิงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชอบเธอเลย แม้เธอจะรู้ว่าเบื้องหลังความสัมพันธ์นี้จะเป็นการหวังผลประโยชน์

แต่นั่นไม่สำคัญ

ในชาตินี้ แม้เธอจะไม่สามารถได้ใจของติงหงเหย้าไปครอง แต่แค่ได้ร่างกายเขาเธอก็พอใจแล้ว

หลังจากขึ้นไปถึงชั้นบน ประตูห้องถูกปิดลง

ทั้งสองก็เริ่มทำในสิ่งที่คู่รักควรทำกัน

ค่ำคืนนี้ ติงหงเหย้ายอมสละศักดิ์ศรีของตน ค่ำคืนนี้ เผิงหย่าหลิงก็ไม่เหงาอีกต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ในห้องโถงของวิลล่า เผิงหย่าหลิงนั่งอยู่บนโซฟาถัดจากติงหงเหย้า และโซฟาตรงข้ามคือติงจื่อยวี่ที่ไม่ได้หลับนอนมาทั้งคืน

เมื่อมองดูความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับเผิงหย่าหลิง ติงจื่อยวี่ก็รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับทั้งสอง

แต่เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว พูดไปก็ไม่มีประโยชน์

"เจียงชื่อ?"

เผิงหย่าหลิงขมวดคิ้ว ชื่อนี้คุ้นมาก เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออกในทันที

ติงจื่อยวี่ตอบ "เขาเป็นน้องเขยของฉันเอง สามีของติงเมิ่งเหยน ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของเครื่องประดับดาวฤกษ์"

เผิงหย่าหลิงจำได้ทันที "ใช่ ๆ ๆ ก็ว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากไหน ช่วงก่อนมันเพิ่งทำรายการถ่ายทอดสดการตัดหิน แต่งานดูคึกคักมากเลยนะ ที่แท้ก็มันนี่เอง แต่มันก็แค่นักธุรกิจคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ไม่ได้เป็นประธานบริษัทด้วยซ้ำ แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง มันจัดการยากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ติงหงเหย้าถอนหายใจ "ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เจียงชื่อมันเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ ไม่ว่าเราจะใช้วิธีไหน แต่มันจะรับมือได้หมด ทุกครั้งเราเหมือนขว้างงูไม่พ้นคอเลยด้วยซ้ำ"

"ประเด็นคือ เจียงชื่อมันพลิกผันสถานการณ์จากความเลวร้ายให้กลายเป็นดีได้ตลอด ผมคิดอยู่เสมอว่ามันมีคนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง แต่ตรวจสอบยังไงก็ไม่เจอสักที"

เผิงหย่าหลิงยิ้มพูด "พอแล้วๆ ฉันไม่อยากฟังเรื่องน่าเบื่ออีกแล้ว ไม่ว่าเบื้องหลังของเจียงชื่อคนนั้นจะเป็นใคร แต่ในสายตาของตระกูลจ้าว พวกมันก็แค่พวกกุ๊ยขยะ"

เธอมองไปที่ติงหงเหย้าแล้วพูดต่อ "แล้วคุณจะให้ฉันจัดการเจียงชื่อยังไงล่ะ? มันเป็นน้องเขยของคุณนะ ฉันต้องเบามือหน่อยใช่ไหม?"

"ไม่ต้อง!" ติงหงเหย้ากัดฟันพูด "ผมต้องการให้มันตาย! ตายโหงได้ก็ยิ่งดี! หรือถ้าเป็นไปได้ ผมขอเป็นคนที่กรีดเนื้อมัน ควักลูกตามัน แบบนี้ผมจะหายเกลียดมันได้"

เผิงหย่าหลิงพยักหน้า "ใช้ได้เลยนะ ในเมื่อคุณต้องการแบบนี้ ฉันจะทำให้คุณสมหวังเอง"

จากนั้นเธอก็หันหลังไปพูดกับพ่อบ้านว่า "คุณลุงจ้าว รบกวนลุงช่วยหาคนไป 'เชิญ' ไอ้เจียงชื่อคนนั้นมาให้ทีนะ แล้วเตรียม'ของ'ไว้ด้วย วันนี้เราจะทำการประหารมันที่นี่!"