จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 949

กลางดึก กรมตำรวจ

เซี่ยเมิ่งจื้อได้รายงานข้อมูลที่เพิ่งได้มาให้เจียงชื่ออย่างไม่ขาดตก และยังขอให้วางแผนในการจับกุมให้ด้วย

ตีสามคืนนี้ พ่อลูกตระกูลสือจะลงมือกับนักศึกษาเจิ้งป๋อหยาง แถมยังใช้วิธีที่รุนแรง ถ้าไม่รีบคิดหาวิธีรับมือ เจิ้งป๋อหยางคงจะลำบากแน่ๆ

"ผู้บริหารระดับสูง เราควรทำการจับกุมสองพ่อลูกตระกูลสือเลยมั้ยครับ?" เซี่ยเมิ่งจื้อขอคำแนะนำ

เจียงชื่อพึมพำไปครู่หนึ่ง แล้วพูดไปว่า "ได้ แต่เราไม่ต้องบุกไปด้วยตนเอง แต่เราจะจับเต่าในไห รอให้พ่อลูกตระกูลสือเข้ามาเอง!"

เซี่ยเมิ่งจื้อถามด้วยความสงสัย "ผู้บริหารระดับสูง ผมไม่เข้าใจที่คุณพูดครับ"

เจียงชื่อยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ แล้วพูดไปว่า "ตอนนี้คุณจัดกำลังพล แล้วทำตามที่ผมบอก"

เขาได้บอกแนวทางการปฏิบัติให้เซี่ยเมิ่งจื้อ จากนั้นเซี่ยเมิ่งจื้อก็ได้จัดคนไปตามที่เจียงชื่อบอก ภายใต้ค่ำคืนที่เหมือนจะเงียบสงบนี้ การจับกุมครั้งใหญ่ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

แหที่ถูกหว่านไปตั้งหลายเดือน ในที่สุดก็ได้เวลาเก็บแหสักที

หลังจากที่สือควนเก็บตัวเงียบมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องลงมือแล้ว เขานึกว่าทางตำรวจไม่ได้สนใจเขาแล้ว? ฮึฮึ เขาดูถูกความอดทนของทางตำรวจมากเกินไปแล้ว!

เกมของพรานกับจิ้งจอก มันจะสิ้นสุดลงในคืนนี้แล้ว

กลางคืน

ในความมืดมิด

ประตูหน้าบ้านของบ้านหลังเล็กที่ไม่สะดุดตาหลังหนึ่งในเขตเจียงหนาน มีรถตู้คันหนึ่งค่อยๆ ขับเข้ามาจอดลงที่หน้าประตู

หลังจากที่รถตู้ทั้งสองคันมาถึงก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใดๆ จอดนิ่งอยู่อย่างนั้น

หลังผ่านไปยี่สิบนาที ประตูของรถตู้ถึงถูกเปิดออก

ชายร่างกำยำสองคนได้วิ่งลงจากรถตู้โดยถือเครื่องมาไว้ในมือ พรวดพราดมาถึงประตูหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

จากนั้นพวกเขาก็อาศัยความมืดในยามค่ำคืน งัดกลอนที่ล็อกประตูออก

เปิดประตูออกเบาๆ

พวกเขาค่อยๆ ย่องมาในบ้าน จนมาถึงที่ห้องของเจิ้งป๋อหยาง

ด้วยความที่เตรียมการมาดี พวกเขาจึงรู้ตำแหน่งภายในบ้านเป็นอย่างดี ต่อให้อยู่ในความมืด พวกเขาก็ยังสามารถแยกแยะตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ

ไม่นานก็มาถึงที่เตียงแล้ว

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งได้กดคนบนเตียงเอาไว้ ส่วนชายอีกคนก็เอาถุงมาคลุมหัวของคนคนนั้น จากนั้นชายฉกรรจ์ทั้งสองก็แบกคนคนนั้นขึ้นบ่า แล้วค่อยๆ วิ่งออกจากห้อง

คนบนบ่าดิ้นรนสุดชีวิต

แต่ทำไปก็ไร้ค่า มือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดไว้ หัวก็ถูกคลุม จึงไม่มีทางหนีรอดไปได้พอมาถึงตรงรถตู้ สือเหวินปิ่งที่อยู่บนรถก็โบกมือ วางเจิ้งป๋อหยางไว้บนเบาะรถ กดไว้แน่นๆ จากนั้นก็เรียกพรรคพวกขึ้นรถ

"เร็ว ไปกันได้แล้ว!"

พอเหยียบคันเร่ง รถตู้ก็พุ่งออกไปทันที

เจิ้งป๋อหยางที่อยู่หลังรถดิ้นสุดชีวิต พร้อมกับส่งเสียงฮือๆตลอดทาง

"ตอนนี้ แกจะต้องตาย แม่ของแกไม่มีคนดูแลก็มีแต่ต้องตายเหมือนกัน"

"แกนี่นะ มีกรรมที่ต้องตายจริงๆ"

ระหว่างที่พูด เขาก็ใช้มีดกรีดถุงคลุมหัวสีดำออก แล้วแกะถุงที่คลุมหัวออก

ทันทีที่แกะถุงคลุมหัวออก สือเหวินปิ่งก็ถึงกับช็อก

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"แก....เป็นใคร?"

สือเหวินปิ่งช็อกอย่างสมบูรณ์ เพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดมันไม่ใช่เจิ้งป๋อหยาง แต่เป็นชายที่ขนาดตัวพอๆ กับเจิ้งป๋อหยาง

แต่มองแล้วก็ค่อนข้างคุ้นหน้า

"เปียวจื่อ?"

สือเหวินปิ่งนึกออกแล้ว คนที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดก็คือหนึ่งในลูกน้องของตน เปียวจื่อนั่นเอง

เปียวจื่อจ้องมองสือเหวินปิ่งตาละห้อย "พี่ใหญ่ นี่พี่กำลังจะทำอะไร? ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมพี่ถึงต้องฆ่าผมด้วย? ถ้าพี่อยากได้อวัยวะ ผมช่วยพี่หาที่มันเหมาะกว่าก็ได้ พี่ไม่ต้องลงมือกับผมก็ได้นี่!" สือเหวินปิ่งงงเป็นไก่ตาแตก แล้วชกไปที่ท้องของเขาหมัดหนึ่ง

"แกแม่งอธิบายมาเดี๋ยวนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ห๊ะ?"

"ทำไมกูไปจับเจิ้งป๋อหยางถึงที่บ้าน แต่คนที่จับมากลับเป็นไอ้งั่งอย่างมึง?"