กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1546

เคนเน็ธตอบว่า “ผมได้ครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าถึงแม้ทฤษฎีของสิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสอาจจะเป็นจริง แต่เป็นวิธีการแบบองค์รวมมากกว่า ยกตัวอย่างเช่น เรื่องเหนือธรรมชาตินี้อาจค่อย ๆ ส่งผลต่อโชคลาภของคนคนหนึ่ง แต่ไม่น่าจะส่งผลต่อสมรรถภาพของผู้คนในทันที ฉะนั้นผมจึงรู้สึกว่าไอ้เด็กนั่นจะต้องเล่ห์กลโจมตีพวกเราแน่ ๆ”

เอเดรียนถามว่า “ใช้เล่ห์กลในการโจมตีเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น?”

เคนเน็ธอธิบายว่า “นี่ก็เหมือนกับกลลวงนั่นแหละ เมื่อนักมายากลทำการแสดงมายากล นอกเหนือจากวิธีการพรางตัวที่ใช้กันบ่อย ๆ แล้ว นักมายากลก็มักใช้กลลวงในการโจมตีผู้ชมด้วย ถ้าเขาชี้ไปที่มือขวาของเขา เพื่อแสดงอะไรบางอย่างให้คุณดู ก็แสดงว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในมือซ้าย ถ้าเขาชี้ไปที่หมวกเพื่อแสดงให้คุณเห็นว่ามีอะไรอยู่ในนั้น ก็แสดงว่าเขามักจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในแขนเสื้อ”

เอเดรียนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมในขณะที่พูดว่า “คุณพูดต่อได้”

เคนเน็ธพูดต่อไปว่า “ดูสิ ดูเผิน ๆ ก็เหมือนชาร์ลีใช้สิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสในการโจมตีเรา แต่ผมมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าไอ้เด็กนั่นต้องแอบใช้กลลวงในการโจมตีเพื่อวางยาพิษพวกเรา แต่พวกเราต่างไม่มีสมาธิตอนที่เขาวางยาพิษเรา เราจึงไม่สังเกตเห็นอะไรเลย”

เอเดรียนพลันนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เขายืดหลังให้ตรงก่อนจะโพล่งออกมาว่า “ตอนนี้ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง! มันฟังดูสมเหตุสมผลแล้ว! ฉันครุ่นคิดถึงเรื่องนี้และสงสัยว่าทำไมคนของฉันทั้งสองคนถึงได้สูญเสียพละกำลังและความสามารถของกล้ามเนื้อทันทีที่เขาบีบคอพวกเขา ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะแอบวางยาคนของฉัน! ไม่งั้นปรมาจารย์ระดับสุดยอดสองคนจะกลายเป็นเศษสวะสองชิ้นอย่างลึกลับแบบนั้นได้ยังไง?”

โรแกนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดว่า “พี่รอง ถ้าไอ้เด็กนั่นวางยาเราจริง ๆ เขาก็จะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน! นี่หมายความว่าอาจมีวิธีที่เราสามารถฟื้นฟูและกลับมามีสมรรถภาพได้อีกครั้ง ทันทีที่เราได้ยาถอนพิษจากเขาใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว!” เอเดรียนตอบทันที “ไอ้เด็กนั่นต้องมีทางช่วยเราให้มีอาการดีขึ้นได้! หลังจากพวกเราเสร็จธุระสำคัญในวันพรุ่งนี้แล้ว เราควรหาทางให้เขาส่งยาถอนพิษมาให้เรา!”

เคนเน็ธรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินดังนี้!

ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เขาพยายามดิ้นรนเพื่อรักษาตัวเอง และฟื้นคืนสมรรถภาพของเขา เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาเกือบจะเลิกหวังอะไรแบบนั้นไปแล้ว

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาพร้อมที่จะยอมรับสถานะที่เป็นอยู่นี่อย่างเต็มใจ แต่เป็นเพราะเขาแค่ทำอะไรไม่ถูกและไม่มีอำนาจเท่านั้นเอง

ถ้าเขาสามารถรักษาตัวเองและฟื้นสมรรถภาพได้จริง ๆ เขาก็ยินดีที่จะจ่ายเป็นตัวเงินอย่างแน่นอน!

ดังนั้นเคนเน็ธจึงรีบคุกเข่าข้างหนึ่งพร้อมกับโค้งคำนับและอ้อนวอนว่า “ผมก็ตกเป็นเหยื่อที่ต้องทนทุกข์เพราะถูกชาร์ลีทรมานมาเช่นกัน ถ้าคุณสองคนสามารถทำให้เขามอบยาถอนพิษให้คุณได้สำเร็จ ผมก็หวังว่าคุณทั้งคู่จะสงสารผม และให้โอกาสผมได้ฟื้นฟูสมรรถภาพกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งด้วยนะครับ!”

เอเดรียนพยักหน้าเบา ๆ ในขณะที่พูดว่า “คุณวางใจได้คุณวิลสัน ในเมื่อวันนี้คุณบอกเราทุกอย่างที่คุณรู้โดยไม่ได้ปิดบังอะไรเลย เราจะไม่ลืมคุณเมื่อเราได้รับยาถอนพิษในอนาคต!”

เคนเน็ธตอบอย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากครับคุณเอเดรียน! ผมจะไม่มีวันลืมความเมตตากรุณาอันยิ่งใหญ่ของคุณเลย!”

เอเดรียนส่งเสียงพึมพำเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะคุณวิลสัน ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณควรกลับไปพักผ่อนก่อน เราจะส่งข่าวเรื่องนี้ถึงคุณและจะรีบแจ้งคุณทันทีที่ได้ข่าวอะไร”

เคนเน็ธรีบพยักหน้าแล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณเอเดรียน!”

ทันทีที่เคนเน็ธออกจากห้องพักผู้ป่วยไป โรแกนก็รีบถามเอเดรียนว่า “พี่รอง พี่คิดว่าเรามีโอกาสที่จะชนะได้เด็กนั่น แล้วบีบบังคับให้มันมอบยาถอนพิษให้เราได้ไหม?”

เอเดรียนทำเสียงเย้ยหยันอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “แกไม่ได้ยินที่เคนเน็ธพูดเหรอ? ไอ้เด็กคนนี้เป็นเพียงนักต้มตุ๋นที่แกล้งทำเป็นดูฮวงจุ้ยให้ผู้คน เหตุผลที่เขาเดินทางมาไกลเพื่อพบพี่ชายคนโตของเราที่อีสต์คลิฟฟ์ก็ต้องเป็นเพราะเรื่องเงินเท่านั้น ตราบใดที่เขามาที่นี่เพื่อเงินก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว ทันทีที่เราเสร็จสิ้นการประชุมคณะกรรมการในวันพรุ่งนี้ ฉันจะใช้เงินฟาดหัวให้มันคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน แล้วเรียกฉันว่าเจ้านาย!”