กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1547

เนื่องจากสภาพอากาศเย็นจัด อุณหภูมิในอีสต์คลิฟฟ์จึงลดลงอย่างมากในคืนนั้น หิมะยังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าอย่างหนัก

ชาร์ลีได้รับการแจ้งเตือนทางโทรศัพท์มือถือโดยมีข้อความว่าอีสต์คลิฟฟ์ได้ออกคำเตือนเรื่องพายุหิมะตั้งแต่คืนนี้ไปจนถึงวันพรุ่งนี้

ชาร์ลีสวมเสื้อเชิ้ตในขณะที่ก้าวออกไปยังระเบียงห้องพัก สิ่งที่เขาได้แต่คิดในตอนนี้ก็คือเรื่องพ่อแม่ของเขาเท่านั้น

ในที่สุดเขาก็กำลังจะได้ไปเยี่ยมหลุมฝังศพของพ่อกับแม่ในวันพรุ่งนี้แล้ว

เรื่องนี้กวนใจเขามาตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา

ในขณะที่เขากำลังจ่อมจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงของควินน์พูดขึ้นมาว่า “พี่ชาร์ลีไม่รู้สึกหนาวเหรอคะ พี่ใส่เสื้อผ้าบางมากนะ?”

ชาร์ลีหันกลับมาแล้วมองเห็นควินน์ เขาไม่รู้ว่าเธอเข้ามาในห้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วถึงเดินมาที่ระเบียงห้อง

ควินน์รีบอธิบายว่า “ขอโทษค่ะพี่ชาร์ลี ฉันเคาะประตูแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบ ฉันก็เลยเปิดประตูเดินเข้ามาเลย”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามว่า “ไม่เป็นไร ทำไมต้องเกรงใจกันด้วยล่ะ?”

จู่ ๆ ควินน์ก็ปรากฏตัวขึ้นและใบหน้าที่สวยงามของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

เธอเดินไปหาชาร์ลีแล้วถามเขาว่า “พี่ชาร์ลี เมื่อกี้พี่กำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่าคะ?”

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วพูดว่า “พี่แค่นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอยู่น่ะ”

ควินน์แตะมือเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะจับมือเขาไว้ไม่ปล่อยในขณะที่พูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ “พี่ชาร์ลี ในที่สุดอาการป่วยของพ่อก็ดีขึ้นแล้ว ต้องขอบคุณพี่! ต้องขอบคุณที่พี่ช่วยชีวิตพ่อเอาไว้!”

ชาร์ลีตอบอย่างจริงใจว่า “นานา อาโกลดิ้งเป็นน้องชายที่ดีของพ่อฉันและเป็นผู้อาวุโสที่ฉันให้ความเคารพเสมอมา ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะได้แต่นั่งดูคุณอาป่วยหนักอยู่แบบนั้น ถ้าฉันไม่มีความสามารถที่จะช่วยคุณอาได้ ก็สุดปัญญาที่จะทำอะไร แต่ด้วยความที่ฉันมีความสามารถที่จะช่วยได้ ฉันก็ต้องช่วยคุณอาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”