กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1546

เคนเน็ธตอบว่า “ผมได้ครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าถึงแม้ทฤษฎีของสิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสอาจจะเป็นจริง แต่เป็นวิธีการแบบองค์รวมมากกว่า ยกตัวอย่างเช่น เรื่องเหนือธรรมชาตินี้อาจค่อย ๆ ส่งผลต่อโชคลาภของคนคนหนึ่ง แต่ไม่น่าจะส่งผลต่อสมรรถภาพของผู้คนในทันที ฉะนั้นผมจึงรู้สึกว่าไอ้เด็กนั่นจะต้องเล่ห์กลโจมตีพวกเราแน่ ๆ”

เอเดรียนถามว่า “ใช้เล่ห์กลในการโจมตีเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น?”

เคนเน็ธอธิบายว่า “นี่ก็เหมือนกับกลลวงนั่นแหละ เมื่อนักมายากลทำการแสดงมายากล นอกเหนือจากวิธีการพรางตัวที่ใช้กันบ่อย ๆ แล้ว นักมายากลก็มักใช้กลลวงในการโจมตีผู้ชมด้วย ถ้าเขาชี้ไปที่มือขวาของเขา เพื่อแสดงอะไรบางอย่างให้คุณดู ก็แสดงว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในมือซ้าย ถ้าเขาชี้ไปที่หมวกเพื่อแสดงให้คุณเห็นว่ามีอะไรอยู่ในนั้น ก็แสดงว่าเขามักจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในแขนเสื้อ”

เอเดรียนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมในขณะที่พูดว่า “คุณพูดต่อได้”

เคนเน็ธพูดต่อไปว่า “ดูสิ ดูเผิน ๆ ก็เหมือนชาร์ลีใช้สิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสในการโจมตีเรา แต่ผมมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าไอ้เด็กนั่นต้องแอบใช้กลลวงในการโจมตีเพื่อวางยาพิษพวกเรา แต่พวกเราต่างไม่มีสมาธิตอนที่เขาวางยาพิษเรา เราจึงไม่สังเกตเห็นอะไรเลย”

เอเดรียนพลันนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เขายืดหลังให้ตรงก่อนจะโพล่งออกมาว่า “ตอนนี้ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง! มันฟังดูสมเหตุสมผลแล้ว! ฉันครุ่นคิดถึงเรื่องนี้และสงสัยว่าทำไมคนของฉันทั้งสองคนถึงได้สูญเสียพละกำลังและความสามารถของกล้ามเนื้อทันทีที่เขาบีบคอพวกเขา ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะแอบวางยาคนของฉัน! ไม่งั้นปรมาจารย์ระดับสุดยอดสองคนจะกลายเป็นเศษสวะสองชิ้นอย่างลึกลับแบบนั้นได้ยังไง?”

โรแกนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดว่า “พี่รอง ถ้าไอ้เด็กนั่นวางยาเราจริง ๆ เขาก็จะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน! นี่หมายความว่าอาจมีวิธีที่เราสามารถฟื้นฟูและกลับมามีสมรรถภาพได้อีกครั้ง ทันทีที่เราได้ยาถอนพิษจากเขาใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว!” เอเดรียนตอบทันที “ไอ้เด็กนั่นต้องมีทางช่วยเราให้มีอาการดีขึ้นได้! หลังจากพวกเราเสร็จธุระสำคัญในวันพรุ่งนี้แล้ว เราควรหาทางให้เขาส่งยาถอนพิษมาให้เรา!”

เคนเน็ธรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินดังนี้!