จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 8

บทที่8 อะไรที่เรียกว่าฐานะ

คนที่สามารถเข้าออกธนาคารฮัวรุ่ยได้ แน่นอนว่าต้องเป็นเศรษฐีที่รวยมากๆ

การ์ดธรรมดาเริ่มต้นของที่นี่ ต้องมีจำนวนเงินฝากประจำหนึ่งล้าน บัตรVIPธรรมดาจะต้องมีเงินฝากถึงสิบล้าน

เพราะฉะนั้นตอนนี้คนที่รออยู่ในห้องโถง ส่วนมากต่างพากันมองไปที่ฉู่เทียนเจียงพร้อมกับส่ายหัวไปมา ฐานะของพวกเขา ไม่จำเป็นจะต้องไปเอ่ยปากถากถางหรอก คนระดับล่างอย่างฉู่เทียนเจียงเป็นพวกคนบ้าสติไม่ดี เห็นมาไม่น้อยแล้ว

คุณผู้หญิงหลี่ใช้มือข้างซ้ายลูบไปที่มือที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ของตัวเอง สายตายังคงเย็นยะเยือก

ไอ้บัดซบ นี่มันแค่ก้าวแรกของการดูถูกแกต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น รอแกถูกไล่ออกไปจากธนาคารฮัวรุ่ยขึ้นมา ฉันจะทำให้แกไม่มีทางลุกขึ้นมาจากวิวแชร์ได้อีก กล้าแหย็มกับคนอย่างหลี่เหม่ย นี่เป็นจุดจบของแก

“พนักงานต้อนรับคนหนึ่ง แม้แต่หน้าที่ขั้นพื้นฐานยังลืมงั้นเหรอ การ์ดใบนี้ เธอคิดว่าไม่ใช่บัตรเอทีเอ็ม ก็คิดจะไล่ฉันออกไปแล้ว？แม้แต่เวลาตรวจสอบยังไม่เหลือให้งั้นเหรอ？”

“แต่ว่านะ เธอยังพอเหลือที่ในการเลือกปฏิบัติของเธออยู่บ้าง”

ฉู่เทียนเจียงพูดกับพนักงานสาวต้อนรับจบ ก็เดินไปหยิบการ์ดสีม่วงประหลาดๆใบนั้นไป หลังจากนั้นก็ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเดินเบี่ยงออกไป

ที่นั่น มีประตูกระจกใสกั้นอยู่ ราวกับลูกค้าของธนาคารฮัวรุ่ยจะรู้กันดีอยู่แล้ว คนที่สามารถรูดการ์ดผ่านประตูกระจกนี้ไปได้ ล้วนเป็นลูกค้าระดับสูงหรือระดับVIPขึ้นไป ต้องเป็นเศรษฐีที่ด้านในบัตรมีเงินฝากหนึ่งร้อยล้านขึ้นไปเท่านั้น

เพราะฉะนั้นพอเห็นฉากนี้แล้ว คนทุกผู้ต่างพากันหัวเราะอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ คิดว่าสมองของฉู่เทียนเจียง มีปัญญาจริงๆ

“ขวางเขาไว้！”

หนักงานสาวต้อนรับตะลึงอยู่กับที่ คิดไม่ถึงว่าสมองของฉู่เทียนเจียงจะมีปัญหาหนักขนาดนี้ จึงรีบเรียกรปภ.เข้ามาทันที

“หยุดนะ！”

ในขณะที่รปภ.กำลังตามขึ้นไปนั้น หลี่เหม่ยก็หัวเราะ กล้าก่อเรื่องในธนาคารฮัวรุ่ย คงไม่ต้องถึงมือเธอหรอก

ในสายตาของคนทุกผู้ที่กำลังมองดูเหตุการณ์นี้อย่างตลกขบขัน ก่อนที่ฉู่เทียนเจียงจะถูกรปภ.เข้ามารวบตัวนั้น เขาได้เอาบัตรใบนั้นแนบไปกับเครื่องสแกนบัตรตรงด้านข้างของประตูที่เป็นกระจกใส

ต่อมา ตามมาด้วยเสียงติ๊ดดังขึ้น กลไกของประตูกระจกถูกเปิดออกในทันที

ทันใดนั้นเอง ทั่วทั้งห้องโถงในธนาคารต่างพากันเงียบกริบ ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปากค้างไปตามๆกัน ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีรปภ.หลายคนพากันขยี้ตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ราวกับเมื่อครู่เห็นเข้ากับภาพลวงตา

เมื่อประตูบานนี้……ถูกเปิดออกจริงๆ

จนกระทั่งฉู่เทียนเจียงเดินเข้าไปด้านใน ทุกคนถึงได้ตื่นจากภวังค์ คนพวกนั้นที่นั่งรอพนักงานเข้ามาบริการนั้น ต่างพาโล่งอกอย่างโชคดี ยังดีที่ไม่มีใครเข้าร่วมกับเหตุการณ์นี้ ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่

ล้อเล่นหน่า คนที่มีเงินในบัตรถึงหนึ่งร้อยล้าน นั่นเป็นกองทุนที่ไม่ได้ใช้งาน เงินทุนมากมายขนาดนั้นของเขา ตำแหน่งหน้าที่การงานในเมืองหนิงจะไปธรรมดาได้ยังไง？

สิ่งที่พวกเขาสามารถคิดได้ แน่นอนว่าพนักงานสาวต้อนรับต้องคิดได้อยู่แล้ว สองขาของเธออ่อนระทวยแทบจะกองกับพื้น เธอร้องไม่ออก นึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองเป็นอย่างมาก

คนที่เป็นหนักยิ่งกว่าก็คือหลี่เหม่ย เธออ้าปากจนแทบจะยัดไข่เป็นเข้าปากได้ทั้งใบ เธอที่ถือได้ว่าปะทะกับฉู่เทียนเจียงมาสองรอบแล้ว เป็นคนที่ไม่อยากจะเชื่อสายตามากที่สุด

หลังจากดึงสติกลับมาได้ สีหน้าของเธอก็เคร่งขรึมลง หลังจากนั้น เธอก็เดินหนีออกจากธนาคารไป

คนที่สามารถเป็นลูกค้าVIPระดับสูงของธนาคารฮัวรุ่ยได้ อย่างน้อยเท่าที่เห็นในตอนนี้ เธอไม่สามารถแหยมได้ อาศัยในตอนที่ยังไม่ได้ตามสืบสาวราวเรื่องอะไร รีบเดินออกไปเป็นวิธีที่ดีที่สุด

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจก ด้านในมีพนักงานสาวต้อนรับเหมือนกัน

“คุณผู้ชายคะสวัสดีค่ะ กรุณาเข้าไปรอในห้องรับรองแขกหมายเลขหนึ่งค่ะ”

พนักงานสาวต้อนรับที่อยู่หลังประตูกระจกบานนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือความสวยงาม ต่างสวยกว่าข้างนอกหลายเท่า สวมเสื้อสีแดงหุ้มไหล่ที่มีผลต่อการมองเห็น กระโปรงสั้นที่สวมใส่อยู่ในระดับที่สายงานอาชีพนี้สามารถรับได้

ผู้ที่สามารถผ่านประตูบานนี้เข้ามาได้ ต่างเป็นบุคคลที่มีฐานะจริงๆ เพราะฉะนั้นพนักงานต้อนรับที่เวียนกันเข้ากะ ขอเพียงแค่ยังไม่ได้แต่งงานหรือมีคู่ครอง แน่นอนว่าต่างพากันฝันอยากจะแต่งงานกับผู้ชายหล่อพันล้าน พุ่งเป้ามองไปที่เงิน ไม่มองอายุ หน้าตาหรืออื่นๆ

โดยเฉพาะตอนนี้ใบหน้าอันหล่อเหลาคมกริบของฉู่เทียนเจียง ลำพังแค่ออร่า พนักงานสาวต้อนรับคนนี้จะไปชอบได้อย่างไร

แต่เธอที่ทำท่าทำทางสะดีดสะดิ้งไปมา ในสายตาของฉู่เทียนเจียง มีค่าเท่ากับอากาศเท่านั้น

ถ้าหากอยากได้ผู้หญิงจริงๆ เขาแค่กระดิกนิ้วเรียกก็พอแล้ว