จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 7

บทที่ 7 ขอเชิญคุณออกไปด้วย

“คุณพ่อคะ เราไปกันเถอะค่ะ ที่นี่มีแต่คนร้าย หนูไม่เอากระโปรงแล้ว หึ！ต่อไปที่หนูจะเอารถถังคันใหญ่ที่พี่หลินเฉินให้หนูพกติดตัวไว้ รถถังเก่งมากเลยนะคะ ทำให้คนร้ายวิ่งหนีไปได้เลยน้า”

ในร้านเงียบผิดปกติ แม้แต่เสียงเข็มตกลงพื้นยังสามารถได้ยิน จนกระทั่งอีอีดึงมือของฉู่เทียนเจียง ถึงได้มีเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

และก็เป็นเสียงของอีอีเช่นเคย ที่ทำให้ผู้จัดการอานหลุดจากภวังค์ในทันที รีบหยิบการ์ดใบนั้นคืนให้กับฉู่เทียนเจียง หน้าผากของเขามีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มไปหมด สองมือของเขายื่นออกไปพลางพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทา

“คะ……คุณ……”

พูดคุณอยู่นาน ตอนนี้ผู้จัดการอานแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองต้องตายแน่ ลูกค้าระดับสูงขนาดนี้ เขากลับผิดใจได้ ความคิดที่อยากจะตายก่อขึ้นทันที

รปภ.สี่คนนั้นทำตัวไม่ถูก สถานการณ์เปลี่ยนเร็วเกินไป

“อีอีหนูชอบกระโปรงตัวนี้ไหมคะ？”

เขาไม่ได้สนใจผู้จัดการอาน ฉู่เทียนเจียงนั่งยองลงมา แล้วใช้ปลายนิ้วเขี่ยไปที่จมูกน่ารักๆของอีอีอย่างเอ็นดู

“หึๆ！อีอี……หนูไม่ชอบแล้ว”

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่สายตากลับจริงใจมาก ฉู่เทียนเจียงยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือขวาออกไป

พนักงานขายที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ตกใจมาก รีบจัดการห่อกระโปรงตัวนั้นส่งมอบให้กับเขาไป

จนถึงเวลานี้ ฉู่เทียนเจียงถึงพึ่งมองไปที่ผู้จัดการอานที่ยืนก้มหัวอยู่

“ตอนนี้ ฉันไปได้รึยัง？”

“คะ……คุณเชิญ……”

ผู้จัดการอานถึงกับเข่าอ่อน ยังคงพูดออกไปไม่เต็มประโยค

เขาไม่ได้สนใจคนระดับล่างพวกนี้อีก ฉู่เทียนเจียงอุ้มอีอีเดินออกจากร้านไป

“เมียจ๋า ผมไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนคุณนะ คุณอยากได้เสื้อผ้าหรือกระเป๋าครับ？”

สายตาแห่งความตกใจของฮัวจิ่นถิงยังคงไม่หายไป เธอจ้องมองฉู่เทียนเจียงด้วยแววตายากที่จะอธิบาย ตอบปฏิเสธออกไป

“กลับกันเถอะ กว่าคุณจะเก็บหอมรอมริบมาได้ไม่ง่ายเลยนะ อย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเลย ปีหน้าอีอีก็ต้องเข้าเรียนอนุบาลแล้ว ต้องใช้เงิน”

“ได้ครับ”

หลังจากที่ฉู่เทียนเจียงเดินจากไปได้ยี่สิบนาทีเห็นจะได้ ในห้องรปภ.ที่อยู่ชั้นหนึ่ง ก่อนหน้านี้ผู้หญิงที่ถูกหักมือกลับมาอีกครั้ง ข้างๆยังยกพวกมาอีกสิบกว่าคน เห็นได้ว่า มือของเธอได้รับการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว

“ผู้จัดการอาน มันอยู่ไหน？”

สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธเกรี้ยว เธอจะให้คนที่เธอพามาด้วยสิบกว่าคนนี้ หักขาทั้งสองข้างของฉู่เทียนเจียงให้ได้

“คน？คนอะไรครับ？อ๋อ……ผมนึกขึ้นมาได้แล้ว คุณหลี่ครับ ขอโทษด้วยจริงๆครับ ตอนที่ผมไปถึง เขาได้เดินออกจากห้างไปแล้วครับ ไม่งั้นคุณไปหาเขาอีกครั้งไหมครับ？”

“อะไรนะ？ไปแล้ว？แม่งเอ้ย”

เธอสบถด่าไปหนึ่งคำ จากนั้นหญิงสาวก็เริ่มพาคนออกไปตามหาในห้างทันที

เขามองดูแผ่นหลังของคุณผู้หญิงหลี่เดินจากไป สายตาของผู้จัดการอานก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง

“อิกะหรี่เอ้ย เกือบทำให้กูเสียงานไปแล้วไหมล่ะ ผู้ชายคนนี้สามารถมีบัตรพรีเมี่ยมการ์ดVIPของห้างสรรพสินค้าตงหัวของพวกเราได้ น่ากลัวขนาดไหน แกไปลิ้มลองรสชาติเองเถอะไป”

เขาไม่ได้บอกอะไรกับเธอทั้งนั้น แน่นอนว่าผู้จัดการคิดอยากแก้แค้นในใจ

อีกด้านหนึ่ง พอหลังจากกลับถึงบ้าน อีอีก็ขึ้นไปนอนกลางวัน ฮัวจิ่นถิงลากฉู่เทียนเจียงเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

“คุณบอกความจริงกับฉันมานะ ที่ร้านนั้นน่ะ ในมือคุณถือการ์ดอะไร？ทำไมท่าทีของผู้จัดการคนนั้นถึงได้เปลี่ยนไปถึงร้อยแปดสิบองศาแบบนี้ล่ะ”

เขารู้อยู่แล้วว่าฮัวจิ่นถิงจะต้องถามคำถามแบบนี้ ฉู่เทียนเจียงจึงพูดออกไปว่า

“บัตรของทหารที่ปลดประจำการ ด้านบนมียศของผมกำกับไว้ คนพวกนี้พอเห็นมันแล้ว เป็นธรรมดาที่ต้องกลัว”

ตอนนี้เอง ฮัวจิ่นถิงหัวเราะออกมา

“เหอะๆ พูดจนฉันใกล้เชื่อแล้วนะเนี่ย สี่ปีก่อนคุณไม่มีความสำเร็จที่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เป็นเขยแต่งเข้าบ้านพวกเรา เข้าประจำการในกองทัพมาสี่ปี กลับออกมาประสบความสำเร็จซะงั้น？คุณจะบอกว่ายศของคุณสูงมากสินะ？”

ณ ธนาคารฮัวรุ่ย สถานที่หรูหราที่สุดในโลก ธนาคารที่มีมาตรการที่ปลอดภัย ทั่วทุกมุมโลก ขอเพียงแค่เป็นเมืองที่มีค่าGDPถึงเกณฑ์ จะมีธนาคารสาขาย่อยตั้งอยู่ทั้งนั้น

ในตอนนี้เอง ฉู่เทียนเจียงที่ออกมาจากบ้าน ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูธนาคารฮัวรุ่ย

พอก้าวเท้าเข้าไปเสร็จ พนักงานของธนาคารที่ดูแลรับใช้เฉพาะคนรวย ในตอนนี้เองมีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับ

“คุณผู้ชายคะ ขออนุญาตสอบถามนะคะต้องการทำธุรกรรมอะไรคะ？”

“ฉันจะเข้าพบผู้จัดการธนาคารของพวกเธอ”

พนักงานสาวต้อนรับหยุดหายครู่หนึ่ง แต่รอยยิ้มยังคงไม่จางหาย

“ท่านได้ทำการนัดไว้รึเปล่าคะ？”

บ้าหน่า ผู้จัดการธนาคารธรรมดาทั่วไปเป็นคนระดับไหน อยากพบก็ได้พบงั้นเหรอ？ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นธนาคารฮัวรุ่ยเชียวนะ

ไม่ได้พูดจาพร่ำเพรื่ออีกต่อไป ฉู่เทียนเจียงยื่นการ์ดใบหนึ่งออกมา การ์ดใบนั้นสีม่วงทั้งใบ ด้านบนไม่มีแถบแม่เหล็ก ชิป แม้กระทั่งตัวหนังสือและอื่นๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น

หลังจากที่รับมามองดูแวบหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานสาวที่ต้อนรับหายไปทันที เธอได้จำแนกฉู่เทียนเจียงเป็นคนบ้าเรียบร้อยแล้ว

ในตอนที่กำลังจะเปิดปากพูด ทันใดนั้นก็มีลมหอมๆพัดปลิวเข้ามา ตามมาด้วยน้ำเสียงที่เขาเกลียดเข้ากระดูก

“ดีเลย！ก็ว่าทำไมเสียงคุ้นๆ ที่แท้ก็ไอ้บัดซบนี่เอง！”

มาวันนี้หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆฉู่เทียนเจียง เป็นคุณผู้หญิงหลี่ที่ถูกเขาหักมือหนึ่งข้างที่ห้างสรรพสินค้าตงหัวนั่นเอง

“ปากคุณสกปรกไปนะ มืออีกข้างไม่อยากได้แล้วใช่ไหม？”

พอได้ยินคำพูดนี้ คุณผู้หญิงหลี่ถอยออกไปสองก้าวอย่างรู้ตัว แต่พอนึกถึงว่าที่นี่เป็นธนาคารฮัวรุ่ย ไม่มีใครหน้าไหนกล้าโวยวายก่อเรื่องที่นี่ เธอจึงรู้สึกกล้ามากยิ่งขึ้น ในขณะเดียวกันเถอะก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นวีแชทไปด้วยพูดอย่างเย้ยหยันไปด้วย

“แกเนี่ยนะจะเข้าพบผู้จัดการธนาคาร？หยุดล้อเล่นเถอะ รปภ.อย่างพวกแกยืนทำซากอะไรรีบไล่มันออกไปสิ สมองมันมีปัญหา ตอนเช้าที่ห้างตงหัว ไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียวยังอยากจะซื้อของ”

สีหน้าของคนทุกผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมองดูคนสติปัญญาไม่ดีก็ไม่ปาน พนักงานสาวที่ทำหน้าที่ต้อนรับแทบจะขำออกมา ตอนแรกอยากจะไล่ฉู่เทียนเจียงออกไปอู่แล้ว แน่นอนว่าเธอจะยืมใช้ประโยชน์จากมือของอื่นเพื่อลงจากหลังลา มือขวาทำท่ามือผายเชิญ

“คุณผู้ชาย ขอความกรุณารีบออกไปด้วยค่ะ”