จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 12

บทที่12 ได้โปรดอย่าโศกเศร้า

“ฉู่เทียนเจียง คุณทำเกินไปนะ！”

ฮัวว่านถงไม่สามารถทนต่อไปได้ ตะโกนเสียงดังออกมา แต่ฮัวฝู้โก๋กลับเดินไปข้างหน้า โค้งคำนับต่ออีอีหนึ่งครั้ง

“อีอี ปู่รองต้องขอโทษหนูด้วย”

ขนาดพ่อยังทำแล้ว ฮัวว่านถงจะทำอะไรได้ ได้แต่ทำตามเท่านั้น

อีอีหวาดกลัวจนมุดหัวเข้าไปในอกของฉู่เทียนเจียง ไม่กล้าพูดอะไรเลย

เมื่อเขายืนขึ้น สายตาอันเลือดเย็นของฮัวฝู้โก๋ก็จ้องมองไปที่ฉู่เทียนเจียง

“ถ้าวันนี้เรื่องเงินกู้ไม่ได้รับการอนุมัติ ฉู่เทียนเจียง คุณคงไม่อยากทราบผลลัพธ์ที่จะตามมาแน่ๆ”

ฉู่เทียนเจียงไม่ได้สนใจกับคำข่มขู่คุกคามแบบนี้ ตอนที่ต่อสู้กับศัตรูนอกแผ่นดิน คำข่มขู่และภัยคุกคามที่รุนแรงกว่านี้เป็นพันเท่าหมื่นเท่าเขาก็เคยเจอมาเยอะ ถ้าเขากลัวจริงๆ ก็คงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้？

“พวกคุณยังไม่ได้ขอโทษพ่อของฉัน พ่อออกไปคุยธุรกิจ พวกคุณรออยู่ในสนามหน้าบ้าน แน่นอน พวกคุณเลือกจะกลับไปก็ได้”

พ่อลูกสองคนเปิดประตูเตรียมจะกลับบ้านเมื่อได้ยินคำพูดนี้ร่างกายหยุดนิ่งชั่วครู่ พวกเขาไม่พูดอะไรเลยและเดินออกจากประตูไป

หลิวหลานรีบเดินไปดูที่หน้าต่างด้วยความระมัดระวัง ไม่ต้องพูดก็รู้ พวกเขาสองคนรออยู่ที่สนามหน้าบ้านจริงๆ ไม่ได้จากไป

“เทียนเจียง ทำอย่างนี้ดีเหรอ คุณไม่กลัวอารองแก้แค้นทีหลังหรือไง？ฉันจะพูดกับคุณตรงๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะโยนความผิดทุกอย่างให้คุณ เพราะว่าพวกเราต้องปกป้องอีอี”

คำพูดแบบนี้ แม้แต่ฮัวจิ่นถิงก็ยังรับไม่ได้

“คุณแม่ คุณ……”

“ไม่มีอะไรหรอกที่รัก ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะรับผิดชอบเอง เพราะฉันเป็นผู้ชาย ต้องปกป้องครอบครัวของตนเอง”

คำพูดของฉู่เทียนเจียง ทำให้ฮัวจิ่นถิงมองเขาเปลี่ยนไป เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ที่ไปกองทัพมาสี่ปี เขาเปลี่ยนไปจริงๆ

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ประตูบ้านเปิดออก ฮัวเหวินฮุยเดินเข้ามา หลิวหลานมองเห็นสีหน้าของเขา รีบถามขึ้นมาทันที

“เหล่าฮัว คุณทำไมทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี”

ฮัวเหวินฮุยพูดด้วยเสียงแหบแห้ง และชี้ไปที่ด้านนอกว่า

“พี่รองกับฮัวว่านถงอยู่ด้านนอก พวกคุณรู้ไหม？เมื่อกี้ฉันตกใจมาก ตอนกำลังจะเอ่ยปากถาม พวกเขาก็โค้งคำนับขอโทษฉัน ยังบอกสัญญาโรงอิฐเหมือนเดิม เธอดูสิฉันเหมือนคนเจอผีหรือเปล่า？”

หลังจากที่หลิวหลานเล่าความเป็นมาของเรื่องทั้งหมด ฮัวเหวินฮุยก็จนปัญญาจริงๆ ยิ้มแบบขมขื่น

“เฮ้อ สะใจอะสะใจ แต่ครั้งนี้คงผิดใจกับพี่รองแน่ๆ จากนี้ไป ยังไม่รู้จะเกิดอะไรบ้าง”

ในอีกด้านหนึ่ง ในรถMercedes-Benzที่อยู่บนถนน ฮัวว่านถงนั่งหายใจแรงๆด้วยความโกรธ

“คุณพ่อ ！ฉันรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่เคยมีใครทำให้พวกเราอัปยศอดสูแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นมันคือฉู่เทียนเจียงผู้ชายไร้ประโยชน์ที่แต่งเข้าตระกูลเราอีก！ ”

ฮัวฝู้โก๋ปิดตาลงอย่างช้าๆ และมีเสียงพูดออกมา

“หุบปาก”

หลังจากผ่านไปห้านาที โทรศัพท์มือถือของฮัวฝู้โก๋ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดู รีบรับโทรศัพท์ทันที

“เหล่าฮัว ประสิทธิภาพในการทำงานของคุณดีจริงๆ ฉู่เทียนเจียงได้โทรศัพท์หาฉันแล้ว ทางฝั่งฉันพรุ่งนี้จะไปเซ็นชื่อที่ธนาคาร แค่นี้แหละ”

หายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง ฮัวฝู้โก๋หันหัวมองไปที่ลูกชายตัวเอง

“เรื่องกู้เงินตกลงเสร็จแล้ว ว่านถง มีบางเรื่อง ถึงเวลาลงมือแล้ว”

เขาชกหมัดไปที่เก้าอี้ด้านหน้า ฮัวว่านถงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“ฉันจะทำให้ฉู่เทียนเจียงพิการและนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต”

ตอนดึกเวลาประมาณสามทุ่ม ฉู่เทียนเจียงที่กล่อมอีอีจนนอนหลับลงมาด้านล่างแล้วพูดว่า

“ที่รัก ฉันจะออกไปข้างนอก”

ฮัวเหวินฮุยไม่พอใจ

“คุณจะไปทำอะไร？ตอนนี้คุณแค่ออกจากบ้าน ฉันก็รู้สึกว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น คุณอยู่บ้านเฉยๆไม่ต้องไปไหนไม่ได้เหรอ？”

เปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ฉู่เทียนเจียงพูดจบเปิดประตูแล้วเดินออกไป

“จะไปไหว้พ่อกับแม่ของฉัน”

คนขับไม่ได้คิดอะไรมาก ขับตรงเข้าไปเลย

เมื่อถึงเขตBภาคจงหลิง หลังจากฉู่เทียนเจียงลงจากรถ เมื่อมองไปโดยรอบเห็นหลุมฝังศพที่เงียบสงัด คนขับรถแท็กซี่จุดบุหรี่แล้วสูบทันทีเพื่อลดความกลัวของที่มีต่อสถานที่แห่งนี้

และห่างจากจุดจอดแท็กซี่ไปประมาณสองร้อยเมตร ได้มีรถVolkswagen Jettaปิดไฟกำลังจอดอยู่ ในเวลาเดียวกัน เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“เหี้ย！ขับมาสุสานซีซานทำไม”

“ฉันก็ไม่อยากมา？คนที่ลูกพี่ใหญ่ต้องการตัวเขามาที่นี่ พวกเจ้ามาเร็วๆหน่อย ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวรู้สึกน่ากลัวมากๆ”

“ได้ เหลืออีกไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว แม่งเอ้ย ดึกๆแบบนี้มาที่สุสาน เขาเป็นคนสติไม่ดีหรือเปล่า”

ในความมืด ฉู่เทียนเจียงคุกเข่าลงไปบนพื้น มองเห็นแสงพระจันทร์สาดส่องไปยังรูปถ่ายที่หน้าหลุมศพ น้ำตาของเขาก็ไหลออกมา

“คุณพ่อคุณแม่ครับ ตอนนี้ลูกชายมีอนาคตที่ดีแล้ว น่าเสียดายที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จ ฮ่าๆๆ ผมมีลูกสาวแล้วครับ เป็นหลานสาวของพวกท่าน ชื่ออีอี เธอน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ……”

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่กี่นาทีต่อมา ฉู่เทียนเจียงที่กำลังพูดอยู่ในความมืด ได้มีเสียงพูดดังขึ้นขัดจังหวะ

“พ่อหนุ่ม คุณชั่งเลือกสถานที่ให้ตัวเองได้ดีจริงๆ อนาคตคุณก็คงได้นอนอัมพาตอยู่บนเตียงแน่ๆ”

ในเงามืด มีคนเจ็ดแปดคนจู่โจมไปที่ฉู่เทียนเจียง บางคนถือมีดด้านยาว บางคนถือไม้เบสบอล ทุกคนดูเหมือนเป็นคนดุดันและโหดเหี้ยม

แต่ฉู่เทียนเจียง กลับยังคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพ ไม่ขยับตัวเลย ในปากยังคงพูดถึงเรื่องของเมื่อสักครู่

ซ่าๆๆ！

ทันใดนั้น ความมืดก็ได้หายไป ทำให้ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว ใช้แขนบังสายตาแล้วมองไปข้างหน้า มีรถหลายสิบคันที่ไม่รู้ยี่ห้อปรากฏตัว ไฟจากหน้ารถส่องสว่างเหมือนตอนกลางวัน

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ มีคนกลุ่มหนึ่งใส่ชุดสมัยราชวงศ์ถังเดินลงมา มีหลายร้อยคน จัดระเบียบเป็นแถวอย่างรวดเร็ว บนแขนมีปลอกแขนสีขาวอยู่

ทั้งเจ็ดคนตกตะลึงทันที ไม่กล้าขยับตัว

เวลาต่อมา มีดและไม้เบสบอลที่ถืออยู่ในมือก็หล่นลงพื้น ขาทั้งสองข้างสั่นไปหมด

เห็นคนหลายร้อยคนปรากฏตัว พวกเขาทั้งหมดก้มหน้าลง น้ำเสียงที่โศกเศร้าดังทั่วสุสานซีซาน

“ท่านครับ ได้โปรดอย่าโศกเศร้าเลยครับ”