จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 22

บทที่22 โรงงานอิฐเกิดเรื่อง

หลังเที่ยงคืน ในบ้านของฮัวฝู้โก๋ก็มีหนุ่มคนนึงเข้ามา

ไว้ผมสั้นสมาร์ต ท่าทางดูมีมารยาท นิสัยใจคอก็ไม่ได้พิเศษอะไรนัก การมีตัวคนก็ถือว่าถ้าโยนเข้าไปในคนกลุ่มก็คงไม่อยากจะมองซ้ำเป็นครั้งที่สอง

เขาคือเจียงหลง เป็นแฟนหนุ่มของฮัวรุ่ยรุ่ย แต่ที่ทำให้ฮัวฝู้โก๋ต้องอึ้งก็คือ พวกเขาสองคนคบหากันมาได้ปีนึงแล้ว เขาที่เป็นผู้ปกครองนั้นกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“เจียงหลง อย่าหาว่าฉันแรงเลย นายมีจุดไหนที่สามารถคู่ควรกับลูกสาวของฉันบ้าง ถึงแม้ว่าตระกูลเราจะไม่ใช่ตระกูลที่ร่ำรวยใหญ่โต แต่ก็พอมีเงินอยู่บ้าง อย่างน้อยก็สามารถซื้อบ้านให้ลูกสาวได้หลังนึง ซื้อรถราคาหลักล้านก็ไม่มีปัญหา”

คำพูดนี้ เป็นหลินเหมยที่พูดออกมา การถามไถ่ข้อมูลแบบนี้นั้น ผู้หญิงเป็นคนพูดน่าจะดีกว่า

เจียงหลงเผชิญหน้ากับการถามไถ่ของครอบครัวแฟนสาวแล้ว ก็ไม่ได้กดดันอะไร ยิ้มอ่อนแล้วตอบไปอย่างชิวๆ

“คุณน้าครับ คุณน้าหมายถึงด้านทรัพย์สินใช่ไหมครับ เหอะเหอะ ผมเบื่อเรื่องเงินแล้วน่ะครับ พูดถึงบัตรใบนี้ดีกว่า บัตรดำของธนาคารฮัวรุ่ย เงินฝากไม่เยอะหรอกครับ น่าจะห้าพันล้านน่ะครับ พอให้ลูกสาวน้าใช่รึยังครับ”

ปึ้ง!

ฮัวว่านถงที่ดื่มน้ำอยู่นั้นก็พุ่งออกมาทันที มองดูบัตรเอทีเอ็มสีดำที่ดูสูงส่งที่เจียงหลงเอาวางไว้บนโต๊ะอย่างเหลือเชื่อ

และในทางเดียวกัน ท่าทางของฮัวฝู้โก๋และหลินเหมยก็อึ้งไปเล็กน้อย เอาบัตรใบนึงออกมา ข้างในมีห้าพันล้าน ถ่ายหนังรึไงกัน

ฮัวรุ่ยรุ่ยเม้มปากแล้วหัวเราะ ควงไปที่แขนของเจียงหลง แววตานั้นเต็มไปด้วยความหวาน

“พ่อคะแม่คะ จริงๆ นะคะ ตอนแรกที่เอาให้หนู ยังพาหนูไปตรวจสอบเงินที่ธนาคารฮัวรุ่ยอีกด้วยค่ะ”

มัน……มันเป็นเรื่องจริง

วินาทีแรก คุณนายอย่างหลินเหมยก็ไม่รู้จะเอ่ยปากยังไง อย่าพูดถึงพันล้านเลย แค่ร้อยล้าน ก็เป็นสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมของตระกูลพวกเขาแล้วล่ะ

สังคมทุกวันนี้ มีเงินสดร้อยล้าน ก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากเรื่องนึงแล้ว

และในตอนนี้ สีหน้าของฮัวฝู้โก๋ก็ดูไม่ได้เล็กน้อย

“เจียงหลง ถ้าเป็นเรื่องจริง ทำไมคนอย่างนาย ถึงชอบลูกสาวของฉันได้ อย่าเพิ่งพูดหญิงตัวตนของนาย แค่เงินห้าพันล้านอย่างเดียว ก็สามารถโบกมือเรียกสาวๆ ทุกคนบนโลกมาได้แล้วมั้ง ถึงแม้ว่าลูกสาวของฉันจะหน้าตาดีแล้วก็หุ่นดี แต่ยังไงก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าจะทำให้คนมองครั้งแรกแล้วไม่ลืมได้”

ฮัวฝู้โก๋ก็ยังเก็บอาการอยู่บ้าง ถ้าเจียงหลงมีเงินพันล้าน เขาก็ไม่ว่าอะไรแล้ว นี่ห้าพันล้าน ก็เกินขอบเขตที่เขาวางไว้แล้ว

จับมือของฮัวรุ่ยรุ่ยไว้ แล้วเจียงหลงก็ส่ายหน้าเบาๆ

“คุณอาครับ อาไม่รู้หรอกครับ คนอย่างเจียงหลงน่ะ เป็นพลทหารปลดเกณฑ์ เจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยได้เจอกับผู้หญิงที่ทำให้ผมใจเต้นมาก่อนเลย จนอยู่มาวันนึง ผมก็ได้เจอกับรุ่ยรุ่ยในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า”

ทั้งสองสบตากัน ราวกับลืมไปว่าคนอื่นรอบๆ ตัวนั้นยังมีชีวิตอยู่ จนถึงตอนที่ฮัวว่านถงกระแอมไปสองที ถึงจะรู้สึกตัวขึ้น แล้วฮัวรุ่ยรุ่ยก็เขินจนหน้าแดง แล้วก็รีบเปิดประเด็นทันที

“พอแล้ว เข้าประเด็นหลักเถอะ”

ฮัวฝู้โก๋พยักหน้า จัดเรียงคำพูดในใจสักแป๊บก็เอ่ยปากขึ้น

พอเขาพูดจบแล้ว เจียงหลงก็หัวเราะแล้วพูดขึ้น

“ห้ะ ภารกิจดำเนินงานพวกนั้น ไม่สามารถอธิบายปัญหาอะไรได้ งั้นให้ผมเจอกับฉู่เทียนเจียงหน่อยเถอะ แต่ไม่ว่ายังไง คุณอาวางใจได้เลยครับ มันกล้าทำแบบนั้นกับพวกท่าน ผมไม่มีทางปล่อยมันไปแน่นอนครับ ถือเป็นพิธีพบปะที่ผมจะสู่ขอรุ่ยรุ่ยเถอะนะครับ”

เห็นว่าฮัวว่านถงจะพูด เจียงหลงก็โบกมือทันที

“วางใจเถอะว่านถง พี่จะค่อยๆ เล่นมัน ทหารใหญ่คนเดียว ในสายตาพี่ แล้วก็เกษียณแล้วด้วย ไม่มีตัวตนเลยสักนิด”

ฮัวว่านถงดีใจอยู่แล้ว แล้วก็พูดขึ้นอย่าไม่รีรอ

“พี่หลง ฉันว่าวันนี้ให้สีสันกับฉู่เทียนเจียงดูก่อนดีไหมครับ รอไม่ไหวแล้วจริงๆ”

มุมปากค่อยๆ ยกขึ้น เจียงหลง ก็ดีดนิ้วไปที

“จัดไปตามที่นายต้องการเลย”

ณ ชุมชนตงเฉิง วันนี้ฮัวจิ่นถิงอนุญาตให้ฉู่เทียนเจียงนอนกับลูกสาว แล้วตัวเองก็ไปที่ห้องหนังสือ

ตอนนี้นั้นเป็นเวลาตีสามในตอนกลางคืนแล้ว ฉู่เทียนเจียงกลับไม่ได้รู้สึกง่วงเลยสักนิด แล้วก็มองท่าทางการนอนที่น่ารักของลูกสาวอยู่อย่างงั้น

ในตอนนี้ ตำแหน่งของผู้ชายในบ้านก็สะท้อนออกมาให้เห็นแล้ว โดยเฉพาะผู้ชายที่เงียบขรึม

“ไม่……ไม่ต้องไปจริงๆ หรอ”

ใบหน้าของหลิวหลานเต็มไปด้วยความกังวล แต่ฮัวจิ่นถิงกลับเชื่อใจฉู่เทียนเจียง เลยรีบพูดขึ้น

“งั้นทางโรงงานอิฐล่ะจะทำยังไง ถ้าคนตายขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะ”

“เอาที่อยู่มาให้ผม เดี๋ยวผมไปเอง”

สำหรับแผนในวันนี้ ก็คงต้องเป็นฉู่เทียนเจียงที่ไปแล้วล่ะ ตอนนี้เสาหลักของครอบครัวยังอาการโคม่าอยู่ แล้วข้างบนก็ยังมีอีอีหลับอยู่ ห่างผู้หญิงทั้งสองคนนี้ไม่ได้เลย

“เดี๋ยวฉันจะส่งเบอร์นี้ไปให้ในวีแชทนะ เป็นเบอร์ของอาหงที่เป็นคนดูแลโรงงานอิฐ เขาอยู่มาตั้งแต่สร้างโรงงานอิฐแล้วล่ะ แกมีอะไรก็ถามเขาละกัน”

“ครับ”

พอขึ้นอาวดี้A4Lแล้ว ฉู่เทียนเจียงก็ดริฟท์รถออกจากโรงรถ จากนั้นก็เหยียบคันเร่งแล้วพุ่งออกไป ฝีมือการขับรถนั้นล้ำจนเหลือเชื่อ

เพิ่งจะเข้าถนนเหยียนซาน ฉู่เทียนเจียงก็โทรไปที่เบอร์นั้น

“อาหง ผมฉู่เทียนเจียงนะครับ ตอนนี้สถานการณ์ทางนั้นเป็นยังไงบ้างครับ”

“เทียนเจียงเอ๋ย ถิงถิงเล่าสถานการณ์ให้ฉันฟังแล้ว ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ประธานฮัวจะเป็นยังไงบ้าง ทางนี้ล่ะร้อนใจสุดๆ เลยล่ะ คนงานสามคนตายหมดแล้ว เพิ่งจะเป็นหนุ่มอายุสามสิบกัน ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว”

พอมีความคิดโผล่เข้ามาในสมอง ฉู่เทียนเจียงก็พูดบอกทันที

“ฉันรู้แล้ว รอฉันไปจัดการ อย่าให้ใครไปแตะต้องศพ”

พอวางสายแล้ว อาหงที่อยู่ทางฝั่งโรงงานอิฐนั้นก็ถอนหายใจ

เห้อ ฮัวเหวินฮุยนั้นไหวตัวได้ยากแล้วล่ะ ให้ลูกเขยกระจอกอย่างตัวขยะนั่นมาจัดการเรื่องใหญ่ขนาดนี้ มันน่าตลกเกินไปแล้ว