จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 13

กู้เหมยตั่วกำลังเตรียมตัวขึ้นเขา แต่เถาซื่อมารดาของนางกลับวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา

“ตั๋วตั่ว รีบไปดูเสี่ยวหวู่เร็ว!”

เมื่อกู้เหมยตั่วเห็นสีหน้าของเถาซื่อ ก็รู้ทันทีว่าเสี่ยวหวู่ต้องเกิดเรื่องแน่ นางก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็มาถึงห้องที่เสี่ยวหวู่พักอยู่

เสี่ยวหวู่นอนอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตทั้งสองเบิกโพลงอย่างเหม่อลอย เปลือกตาหนักอึ้ง หายใจหอบถี่ ทั้งตัวร้อนจัด

กู้เหมยตั่วรีบอุ้มเสี่ยวหวู่ขึ้นมา ก่อนจะร้องเรียกด้วยท่าทีร้อนรน “เสี่ยวหวู่ เสี่ยวหวู่ ได้ยินพี่สาวพูดหรือไม่?”

เสี่ยวหวู่ค่อยๆ หันหน้าไปทางกู้เหมยตั่ว และพยักหน้าเบาๆ

“ท่านแม่ ท่านอยู่เฝ้าบ้านเถอะ ข้าจะพาเสี่ยวหวู่ไปหาหมอ”

กู้เหมยตั่วรีบดึงผ้าห่มเก่าๆ บนเตียงมาห่อเสี่ยวหวู่ไว้แน่น ก่อนจะอุ้มเขาวิ่งตรงไปยังตัวเมือง

ณ โรงหมอในเมือง “ท่านหมอ รีบมาดูน้องชายของข้าหน่อย เขาไข้ขึ้นสูงมาก”

หมอเฒ่าจับชีพจรของเสี่ยวหวู่ “เฮ้อ เด็กคนนี้ร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว เลือดลมก็พร่อง นี่เป็นเพราะร่างกายอ่อนแอและยังติดหวัดจากภายนอกอีก ทำไมถึงได้ประมาทนัก ปล่อยให้เด็กไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ถึงค่อยมาหาหมอ”

กู้เหมยตั่วร้อนใจแทบบ้า ไม่สนคำพูดของหมอเฒ่า รีบร้อนพูดว่า “ท่านหมอ รีบจ่ายยาเถอะ หากไข้ยังไม่ลด น้องชายของข้าคงจะเป็นอันตรายแล้ว”

หมอเฒ่าส่ายหน้า “เฮ้อ ข้าจะพยายามเต็มที่แล้วกัน”

พอได้ยินคำพูดนี้ กู้เหมยตั่วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดกรีด “ท่านหมอ ท่านต้องช่วยเขาให้ได้นะ เขาเป็นเด็กฉลาด ว่านอนสอนง่ายและรู้ความ เป็นเด็กดีคนหนึ่ง”

หมอเฒ่าหยิบพู่กันออกมาเขียนเทียบยา กู้เหมยตั่ววิ่งออกไปราวกับคนเสียสติ ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับสุราไหหนึ่ง

กู้เหมยตั่วถอดเสื้อผ้าของเสี่ยวหวู่ออกจนหมด ใช้มือชุบสุราแล้วเช็ดตัวเสี่ยวหวู่ทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะหน้าผาก รักแร้ ฝ่ามือและฝ่าเท้า เช็ดซ้ำไปซ้ำมา

หมอเฒ่าอ้าปากค้าง “เจ้าทำอะไรน่ะ? ยังจะทรมานเด็กอีกหรือ?”

กู้เหมยตั่วเริ่มโมโห หมอเฒ่าผู้นี้เชื่องช้าจนทำให้นางหงุดหงิด “รีบไปต้มยาเถอะ จะมัวชักช้าอะไรอยู่”

หมอเฒ่ามีนิสัยใจเย็น เข้าใจว่านางเป็นห่วงน้องชาย จึงเรียกลูกมือให้ไปต้มยาด้านหลัง ส่วนตัวเขาเองยืนอยู่ข้างๆ เฝ้าดูกู้เหมยตั่วเช็ดตัวให้น้องชายอยู่เงียบๆ

กู้เหมยตั่วใช้สุราเช็ดตัวเสี่ยวหวู่ทั่วทั้งร่างจนเสร็จพอดี ในตอนนั้นเอง ลูกมือก็ถือชามยาต้มเดินเข้ามา

กู้เหมยตั่วหยิบชามอีกใบมา ใช้สองใบเทสลับกันเพื่อให้ยาเย็นลงเร็วขึ้น จากนั้นใช้มือไม้อันสั่นเทาป้อนยาให้เสี่ยวหวู่ดื่ม “เสี่ยวหวู่เด็กดี ฟังพี่สาวนะ ดื่มยาแล้วจะหาย จะไม่ทรมานอีกแล้วนะ เสี่ยวหวู่ ฟังพี่สาวนะ”

เสี่ยวหวู่ เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่สาวแท้ๆ ของเจ้าสละชีวิตเพื่อพวกเจ้าไปแล้ว พวกเจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดีนะ

เสี่ยวหวู่พยายามลืมตาขึ้น มองดูพี่สาว และค่อยๆ อ้าปากเล็กๆ เขาอยากฟังคำพูดของพี่สาวเหลือเกิน แต่เขารู้สึกทรมานเกินไป ไม่ว่าจะพยายามดื่มอย่างไรก็ดื่มไม่ลง

น้ำตาของกู้เหมยตั่วไหลพรั่งพรู “เสี่ยวหวู่ อย่าทำให้พี่สาวตกใจ กินยาเสียแต่โดยดี กินแล้วจะหายแน่นอน”

เสี่ยวหวู่เริ่มหมดสติและกลืนลำบากมากขึ้น

กู้เหมยตั่วหยิบชามยาแล้วดื่มเข้าไปหนึ่งคำ จากนั้นก้มตัวป้อนยาใส่ปากเสี่ยวหวู่ ยาในชามครึ่งหนึ่ง เสี่ยวหวู่ดื่มเข้าไปได้เกือบหมด ทำให้นางรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย

นางค่อยๆ นวดมือของเสี่ยวหวู่อย่างเบามือ นางหวังเหลือเกินว่าจะสามารถส่งพลังของตัวเองให้กับเสี่ยวหวู่ได้

เมื่อเห็นหมอเฒ่ายืนอยู่ข้างเตียง กู้เหมยตั่วก็พูดขึ้นว่า “ท่านผู้เฒ่า รีบมาดูน้องชายของข้าว่าดีขึ้นหรือยัง?”

หมอเฒ่าส่ายหน้าด้วยท่าทีจนใจ “เฮ้อ เจ้าคิดว่ายานี้เป็นยาเซียนของเหล่าจวินหรือไง กินแล้วถึงจะหายทันที?”

ยาเซียน? ยาเซียน!!

ประกายแสงวูบหนึ่งผ่านเข้ามาในหัวของกู้เหมยตั่ว จู่ๆ นางก็ลุกขึ้น “เพี๊ยะ” ตบหน้าตัวเองหนึ่งครั้ง แล้วรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง

ไม่นานก็วิ่งกลับมา หยิบชามยาที่เหลือบนโต๊ะขึ้นมาดื่มเข้าไป แล้วก้มลงป้อนยาให้เสี่ยวหวู่