จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 31

แต่แม้จะมีห้องหนังสือแล้ว กลับไม่มีหนังสืออยู่ภายใน บางเล่มถึงกับหาซื้อจากร้านมิได้ จึงใคร่ขอความช่วยเหลือจากพวกท่าน ช่วยเติมเต็มห้องหนังสือของข้าเถิด ข้ายินดีออกเงินซื้อให้ ตกลง…หรือไม่?”

หน้าตาเจ็บใจปานนั้น ก็เพราะไม่อยากควักเงินออกมานั่นเอง

แม่ทัพกู่หัวเราะออกมาอีก พลางว่า โอ้โห ยัยนูนี่ช่างเจ้าเล่ห์นัก

“หนังสือน่ะ เจ้าจะไปหาเขานั่นแหละถูกแล้ว เขาเลื่องลือว่าเป็นคนบ้าหนังสือ”

“จริงรึ? งั้นข้าก็ขอบใจแทนน้องชายสองคนของข้า ขอบใจๆ ครานี้ข้ามา ก็เพราะถือรายชื่อหนังสือที่ที่เซี่ยงอวิ่นเจ๋อเขียนไว้ มาเลือกซื้อหนังสือ

เพราะน้องชายของข้า ล้วนยืมหนังสือจากท่านผู้เฒ่าเซี่ยงมาอ่านกันทั้งนั้น”

จิ่งถังเคร่งขรึมขึ้นมา “น้องชายเจ้าตามเซี่ยงปั๋วรุ่นเรียนหนังสือหรือ?”

เขาน่ะ ยังไม่มีวาสนาได้เกียรติอย่างนั้นเลย

“เพราะข้ารักษาโรคให้เขาหาย จึงขอให้เขาช่วยสอนน้องชายข้ายามว่าง ยังมิได้ฝากตัวเป็นศิษย์จริงจังดอก”

แม่ทัพกู่หัวเราะอีกครั้ง เอ๊ะโธ่ ยัยหนูคนนี้นี่ช่างไม่ยอมเสียเปรียบเลยสักนิด “เจ้านี่หาคนได้ถูกจริงๆ

ข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้านี่จงใจเลือกช่วยแต่คนที่มีประโยชน์กับเจ้าใช่หรือไม่? ”

“ใช่น่ะสิ คนไร้ประโยชน์จะไปช่วยเขาทำไมเล่า? ช่วยคนธรรมดากับช่วยยอดฝีมือ มันย่อมมีค่าต่างกัน ข้าก็แค่อยากให้ยาของข้าออกฤทธิ์ให้คุ้มที่สุดเท่านั้นเอง”

แล้วยังชูกำปั้นน้อย ๆ ขึ้นเป็นเชิงบอกอีกด้วย

จิ่งถังก้มหน้าลง แต่ที่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นเบา ๆ

แต่แม่ทัพกู่กลับกล่าวว่า “เจ้าว่ามาเช่นนี้ ก็พอฟังขึ้นอยู่”

“ว้า...พวกเจ้าลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่งหรือไม่?" นางชี้ไปยังจิ่งถังกับบ่าวอีกคน

เฮ้อ...นางตะโกนออกมาทีเดียว ก็ทำเอาคนทั้งสามที่อยู่ในที่นั้นสะดุ้งตกใจไปตามกัน

จิ่งถังมองนางด้วยแววตาคล้ายตำหนิ ยัยหนูนี้ช่างตกอกตกใจง่ายเสียจริง

“ท่านแม่ทัพคงนอนอยู่บนเตียงมาหลายวันแล้วกระมัง?” ว่าจบ นางก็ถลึงตาใส่จิ่งถัง

แม่ทัพกู่ยิ้มบาง ๆ ก้มหน้าลงมิได้เอื้อนเอ่ยวาจา

ลุงฝูตบหน้าผากพลางว่า “อาโธ่ ล้วนเป็นเพราะข้าประมาทแท้ ๆ” ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที

จิ่งถังยังคงงุนงงอยู่ มิอาจเข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

กู้เหมยตั่วกล่าวกับแม่ทัพกู่ว่า “เพราะฉะนั้น คนเราทำสิ่งใด ใจก็ผูกอยู่กับสิ่งนั้น หากให้เขานั่งคิดอยู่เฉย ๆ เกรงว่าอีกสองวันก็คงยังคิดไม่ออกดอก”

บนใบหน้าเล็ก ๆ นั่น เต็มไปด้วยสีหน้าดูแคลน

แม่ทัพกู่หัวเราะลั่นแล้วว่า “ยัยหนู เจ้าลองว่ามาเถิดว่าจะปลูกเรือนให้เป็นเยี่ยงไร ยังขาดสิ่งใดบ้าง ถ้าที่ข้ามี จะได้ช่วยจัดหามาให้”