จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 38

สองพ่อลูกพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานก็ซื้อเสบียงกลับมาแล้ว

กู้เหล่าซื่อหาบข้าวมาเต็มหาบ เดินกลับบ้านด้วยใจเปี่ยมสุข ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยล้ามาก แต่ในใจเขากลับเบิกบานและมีความสุขยิ่งนัก

เขาแทบจำไม่ได้แล้วว่า เขาไม่ได้มีความสุขเช่นนี้มานานเพียงใด

นับตั้งแต่แยกบ้านออกมา เขาก็ไม่ต้องทนรับความอับอายพวกนั้นอีกต่อไป ไม่ต้องทนอึดอัดคับข้องใจ ทนทรมานตนเองเช่นนั้น ยิ่งไม่ต้องเห็นภรรยาและบุตรของตนถูกพี่ชายทั้งหลายกับบิดามารดารังแกอีกแล้ว

เขารีบเร่งกลับบ้านด้วยฝีเท้าที่แคล่วคล่อง

ทว่ากู้เหมยตั่วกลับมองไปที่ลำธารเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล พลางนึกถึงปลาในมิติของตนที่ยังไม่เคยนำออกมาทำอาหารกินเลย จะหาข้ออ้างตุ๋นปลากินคืนนี้สักหน่อยดีไหมนะ

"ท่านพ่อ ท่านหาบข้าวสารกลับบ้านไปก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะไปดูที่ริมแม่น้ำสักหน่อย ตอนนี้ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ปลาในแม่น้ำน่าจะอ้วนท้วนสมบูรณ์มากทีเดียว"

"แล้วท่านค่อยถือถังน้ำมาหาข้านะเจ้าคะ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะจับปลาได้แล้ว"

กู้เหล่าซื่อไม่เห็นด้วย เพราะกู้เหมยตั่วตัวเล็กนิดเดียว เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย

กู้เหมยตั่วกล่าวว่า

"ท่านพ่อ วางใจเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะระมัดระวังเรื่องความปลอดภัย ท่านรีบส่งข้าวสารกลับบ้านไป แล้วรีบกลับมารับข้าหน่อยนะเจ้าคะ"

กู้เหล่าซื่อรู้ดีว่าบุตรสาวคนนี้ของตนเป็นคนมีความคิดเป็นของตนเองมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงรีบหาบข้าวสารกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

กู้เหมยตั่วเห็นบิดาไปแล้ว นางก็รีบรุดตรงไปที่ริมแม่น้ำทันที

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูว่างเว้นจากการทำนา ที่ริมแม่น้ำมีทั้งสาวรุ่นและสตรีที่ออกเรือนแล้วบางคนกำลังซักเสื้อผ้ากับผ้าห่มอยู่บนหินชนวนขนาดใหญ่

กู้เหมยตั่วหาที่ที่ไม่มีคน จากนั้นก็เปิดใช้งานเนตรทิพย์ แล้วมองลงไปในแม่น้ำ

นางเจอรังปลาแห่งหนึ่ง ซึ่งก็คือแอ่งน้ำที่มีปลาอยู่เป็นจำนวนมากนั่นเอง

อันที่จริงนางจับปลาไม่เป็นหรอก แต่สามารถเก็บเข้ามิติได้ เพราะในมิติมีถังกับอ่างสำหรับใส่น้ำ

กู้เหมยตั่วถอดรองเท้าออก พับขากางเกงขึ้น แล้วลงน้ำตรงบริเวณที่ค่อนข้างตื้นแห่งหนึ่ง

นางค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้รังปลาแห่งนั้น เมื่อเข้าไปใกล้รังปลา นางก็ค่อยๆ ยื่นมือลงไปในน้ำ แล้วเก็บทั้งน้ำและปลาเข้าไปในมิติพร้อมกัน

นางขึ้นฝั่งสวมรองเท้า แล้วเดินเลียบแม่น้ำต่อไปข้างหน้า ค้นหารังปลาต่อไป และใช้วิธีเดิมอีกครั้ง

เนื่องจากแม่น้ำสายนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้านเซี่ยไท่กับเมืองเล็กว่านหยางค่อนข้างมาก ดังนั้นก็เลยมีคนจับปลาค่อนข้างมาก

มีคนมาจับปลาบ่อยครั้ง ปลาในแม่น้ำก็เรียนรู้จนฉลาด จับมิได้โดยง่าย