จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 37

แม่เฒ่าซุนตะโกนก่นด่าลั่นลานเรือนว่า "แต่ละคนนี่มันคนตายรึไง ทำโจ๊กยังจะทำจนไหม้ติดก้นหม้อได้อีก เจ้าตัวซวยพวกนี้ นี่จงใจจะทำลายเสบียงของข้ารึไง รีบยกข้าวขึ้นมา บ่ายนี้พวกผู้ชายยังต้องออกไปทำงานอีกนะ เจ้าทำข้าวไหม้แบบนี้ เที่ยงนี้ก็ไม่ต้องกินมันแล้ว"

อันที่จริง แม่เฒ่าซุนไม่รู้เลยว่าคนที่ทำอาหารคือเถียนซื่อ นางแค่ได้กลิ่นไหม้ติดก้นหม้อโชยมาแรงขนาดนี้ ในฐานะแม่สามี หากไม่เอ่ยปากตักเตือนสักสองสามคำ ก็คงรู้สึกว่าไม่มีความน่าเกรงขามของแม่สามีแล้ว

ในใจนาง สะใภ้ก็ควรถูกแม่สามีจัดการ นางไม่เคยรู้สึกว่าการตีหรือด่าสะใภ้ไม่ถูกต้องตรงไหน

ทว่าในใจของเถียนซื่อ กลับมิใช่แบบนั้นเลย เถียนซื่อรู้สึกคับแค้นใจเป็นพิเศษ

ที่บ้านตระกูลกู้ นางเป็นสะใภ้ใหญ่ อีกทั้งบุตรชายยังเป็นบัณฑิต ไม่ว่าอย่างไรพ่อสามีแม่สามีก็ควรจะให้เกียรตินางบ้าง

การถูกแม่สามีเปิดปากด่าทอต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ ยังคงเป็นครั้งแรก ที่นางรู้สึกอับอายยิ่งนัก

ที่นังหนูของบ้านสี่พูดน่ะถูกต้องที่สุด ใครทำงานหนักผู้นั้นก็ไม่ได้ดี ใครที่เอาแต่อู้งานกลับได้กินอิ่ม

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เถียนซื่อจึงโยนทัพพีตักข้าวในมือลงหม้อไปเสียดื้อๆ

"อยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน ข้าไม่ปรนนิบัติแล้ว ใครอยากทำก็ทำไป" นางกล่าวพลางอุ้มกู้ชุนไหลกลับเข้าห้องของตนไป

แม่เฒ่าซุนเป็นคนรู้จักใช้จ่าย ไก่ เป็ดและหมูยังไม่ได้ให้อาหารมาตลอดช่วงเช้า นางจึงร้อนใจยิ่งนัก

รีบร้อนผสมอาหารไปให้อาหารหมู และให้อาหารไก่เป็ด ดังนั้นนางจึงไม่ได้ยินคำพูดของเถียนซื่อเลย

เมื่อนางยกอ่างเปล่ากลับมาถึงห้อง ก็เห็นคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารต่างมองหน้ากันตาปริบๆ ตรงหน้ามีแต่โต๊ะโล่งๆ ส่วนในหม้อนั้นมีแต่โจ๊กที่กลิ่นไหม้ติดก้นหม้อยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ

แม่เฒ่าซุนเห็นสภาพเช่นนี้ โทสะก็พลุ่งพล่านเต็มอกจนหาที่ระบายไม่ได้

กู้เหลาหวู่เป็นคนเหลี่ยมจัด เมื่อเห็นสีหน้ามารดาของเขา ก็เกรงว่าแม่เฒ่าซุนจะตำหนิว่าภรรยาของตนไม่ทำอาหาร เขาจึงรีบรุดเข้าไปฟ้อง

"ท่านแม่ เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ที่ทำข้าวไหม้ขอรับ แล้วนางก็โยนทัพพีทิ้ง ไม่ยอมทำแล้วขอรับ"

พอกู้เหล่าต้าได้ยินก็ไม่พอใจแล้ว

"เจ้าไม่อยากกินก็ช่างเถอะ รังเกียจว่าข้าวไหม้ เจ้าก็ทำเองสิ"

กู้เหล่าต้าถือชามใบใหญ่มาใบหนึ่ง ตักโจ๊กส่วนที่ไม่ไหม้ในหม้อจนเต็มชาม แล้วก็มานั่งยองๆ กินที่ลานเรือน พอกินเสร็จก็วางชามไว้บนขอบหน้าต่าง แล้วก็เดินจากไปจนไม่เห็นแม้แต่เงาคน

แม่เฒ่าซุนงุนงงโดยสิ้นเชิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก็แค่ไปให้อาหารหมูเอง ไฉนกลับมาแล้วถึงยังไม่มีใครทำอาหารเลยเล่า?

พ่อเฒ่ากู้ยังคงนั่งอยู่หน้าโต๊ะตลอดเวลา ทุกความเคลื่อนไหวของคนในลานเรือน ไม่รอดพ้นจากสายตาของเขา

อันที่จริง เขาล้วนกระจ่างแจ้งถึงความคิดของทุกคน เพียงแต่เขาไม่พูดออกมาเท่านั้นเอง