จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 4
ปกติแล้วเมื่อเถาซื่อมาส่งคำพูดแทนสะใภ้ซุน แม่เฒ่าซุนก็จะถือโอกาสพูดว่า ‘เช่นนั้นเจ้าก็ทำงานแทนนางเถอะ’ เถาซื่อปฏิเสธใครไม่เป็น จึงจำต้องทำตาม ทุกครั้งล้วนเป็นเช่นนี้
“ข้ามีธุระต้องกลับบ้านแม่จริงๆ ให้แม่เจ้าช่วยข้าทำสักวัน วันหน้าข้าค่อยช่วยนางทำเพิ่มอีกวัน”
“ท่านป้าสะใภ้สาม คำโกหกเดิมๆ พูดบ่อยเข้าก็เหมือนผายลม ไม่มีใครใส่ใจแล้ว อีกอย่าง ท่านเคยรักษาคำพูดครั้งไหนบ้าง? เพราะฉะนั้น ท่านก็ไปหาคนอื่นเถอะเจ้าค่ะ”
สะใภ้ซุนโกรธจัด ด่าเสียงดังลั่น “เรื่องของผู้ใหญ่ ต้องให้เด็กเวรอย่างเจ้าเข้ามาแส่ด้วยหรือ? ก็แค่ให้แม่เจ้าช่วยข้าทำงานวันเดียว มันจะทำไม? เมื่อก่อนก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำ”
“ใช่สิ เมื่อก่อนแม่ข้าช่วยท่านทำงานไม่น้อยเลย แม่ข้าต้องคอยดูแลน้องชาย ทำงานของตัวเองไปพลาง ยังต้องช่วยท่านทำงานอีก ส่วนท่านกลับไปเดินสายเยี่ยมบ้านอื่นอย่างสบายใจเฉิบ”
“ไม่ใช่เพราะว่าท่านย่าเป็นป้าแท้ๆ ของท่าน คอยเข้าข้างพวกท่านบ้านสามหรอกรึ?”
“พรุ่งนี้ข้าจะไม่ยอมให้แม่ข้าทำงาน หากท่านไม่หาคนที่เหมาะสมมาทำงานแทน งั้นคนทั้งบ้านทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ กับฝูงเดรัจฉานน้อยที่อยู่เต็มลานบ้าน ก็อดอยากกันไปเถอะ!”
พูดจบก็ดึงเถาเฟยที่เดินออกมากลับเข้าห้องไป
กู้ชุนอวี่วัยสิบขวบช่วยมารดาด่าคน “นังสารเลว นังเด็กตายโหง กล้ารังแกแม่ข้า ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”
กู้เหมยตั่วหันกลับมาหัวเราะเสียงดังลั่น
“ไอ้เด็กแสบกล้ามากนี่ คิดจะตีข้างั้นรึ เข้ามาเลย!”
กู้ชุนอวี่ยังคิดจะด่าต่อ แต่ถูกมารดาของตนลากตัวไป
ตอนพลบค่ำ ทุกคนกลับมาจากการทำงาน กู้เหล่าซานตะโกนว่า “เหล่าซื่อ เจ้าไปหาบน้ำมาให้ข้าล้างตัวสักสองถังก่อน แล้วค่อยไปหาบให้ท่านพ่อ”
บ้านตระกูลกู้อยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน หน้าประตูบ้านห่างออกไปราวสองสามร้อยเมตรมีลำธารสายเล็กๆ ไหลผ่าน คนที่ทำงานกลับมาตอนพลบค่ำ เนื้อตัวมีแต่เหงื่อไคลเหม็นอับ หาบน้ำสักสองถังกลับมาล้างเนื้อล้างตัว ก็ทั้งสะอาดทั้งคลายเหนื่อย น้ำในลำธารอุ่นกำลังดี เหมาะแก่การอาบน้ำอย่างยิ่ง
เนื่องจากตอนพลบค่ำมักจะมีสาวน้อยสาวใหญ่ อาศัยช่วงเวลาที่อากาศเย็นสบายซักผ้าอยู่ริมลำธาร จึงไม่อาจลงไปอาบน้ำในลำธารได้ ตระกูลกู้มักจะไปตักน้ำที่ลำธารอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่คนที่ไปตักน้ำนั้น... หึๆ
กู้เหล่าซื่อทำท่าจะไปหยิบถังน้ำเพื่อตักน้ำโดยไม่มีคำบ่นสักคำ
กู้เหมยตั่วยืนอยู่ในลานบ้านตลอดเวลา นางรู้ดีว่าต้องเป็นเช่นนี้ เพราะเมื่อก่อนถ้าไม่ใช่พ่อเป็นคนตักน้ำ ก็เป็นพวกพี่ชายที่ตัก พวกพี่ชายเพิ่งจะอายุสิบสองปี ถังน้ำหนักขนาดนั้น ช่างเป็นครอบครัวที่สารเลวใจหมาป่าเสียจริง
“ท่านพ่อ วางถังน้ำลง ให้ท่านลุงสามไปตักเอง เขามีมือมีเท้า เหตุใดต้องมาใช้งานท่านด้วย?”
กู้เหล่าซานไม่พอใจขึ้นมา “นังเด็กนี่ ข้าก็แค่ให้พ่อเจ้าถือโอกาสตอนไปตักน้ำให้ท่านปู่ของเจ้า ตักให้ข้าเพิ่มสักสองถัง มันจะทำไม?”
“ไม่ทำไมทั้งนั้น งานของใครคนนั้นก็ทำเอง ถ้าท่านไม่ตักน้ำอาบ ก็เชิญเหม็นต่อไปเถอะ ให้พ่อข้าคอยรับใช้ท่านทุกวัน พ่อข้าทำงานมาทั้งวันแล้ว ต่อให้ท่านไม่สงสารแต่ข้าสงสาร”
“ท่านพ่อ ท่านกลับไปรอในห้อง ข้าจะไปตักน้ำมาให้ท่านอาบ พี่ใหญ่ พี่รอง พวกท่านก็รอด้วย ท่านพ่ออาบเสร็จแล้วพวกท่านค่อยอาบ น้ำข้าจะเป็นคนตักเอง”
กู้เหล่าซานตะโกนเสียงดัง “แล้วน้ำของปู่เจ้าล่ะใครจะตัก?”
“ใครอยากตักก็ไปตัก ใครเต็มใจก็ไปตัก ท่านกตัญญูก็เชิญไปตักเองสิ”
พูดพลาง กู้เหมยตั่วก็หาบถังน้ำจากไป
“เมื่อก่อนพ่อเจ้าเป็นคนตักตลอด”
“เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ท่านปู่ไม่ได้มีพ่อข้าเป็นลูกชายแค่คนเดียวเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกท่านพี่น้องก็ผลัดกันไปตัก วันนี้ให้ท่านลุงใหญ่ไปตักก่อนแล้วกัน” เสียงของกู้เหมยตั่วดังแว่วมาจากไกลๆ
พ่อเฒ่ากู้ถลึงตาใส่กู้เหล่าซาน “ข้าไปตักเอง”
กู้เหมยตั่วตักน้ำให้พ่อของตนเสร็จ กลับมาก็เห็นท่านลุงสามยังยืนอยู่ในลานบ้าน
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์