ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 586

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นและมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน โดยเงาของเขายังคงอยู่ที่หางตาของเธอ และกล่าวว่า "ท่านเข้าไปข้างในก่อน ถ้าโดนลมพัดแล้วไม่สบายจะทำอย่างไร?"

"วันนี้ไม่มีลม ไม่ต้องกลัว" ซูเจ๋อกล่าว "ท่านเข้าไปกับข้าสิ"

เฉินเสียนหัวเราะเสียงแหบและกล่าวว่า "ไม่ได้ ข้าเพิ่งขี่ม้ามาถึง และร้อนมาก ตอนนี้ข้าขอพักผ่อนก่อน"

ซูเจ๋อยืนรออย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงและเงานั้นความสูงที่นุ่มนวลของเขาราวกับภาพวาด

เฉินเสียนยืนแทบไม่ไหวอีกต่อไป และค่อย ๆ เลื่อนลงกับผนังเพื่อนั่งลงบนพื้น พยายามปรับการหายใจของเธอ ในตอนแรก มีอาการผิดปกติเล็กน้อยเมื่อเธออยู่ในวังหลวง แต่เธอสามารถทนได้ตลอดการเดินทางและจนถึงตอนนี้ จนกระทั่งซูเจ๋อปรากฏตัว มันค่อย ๆ กัดเซาะและบดขยี้การป้องกันของเธอทีละน้อย

พละกำลังในนาทีสุดท้าย คงเป็นแบบนี้ใช่ไหม เมื่อได้พบเจอกับคนที่ตัวเอง เป็นเหมือนหายนะที่ต้องรีบออกจากกรง และอยู่เหนือการควบคุม

พระจันทร์และดวงดาวที่กำลังหมุนอยู่บนท้องฟ้า เฉินเสียนมองเห็นไม่ชัดเจน เธอดึงปกคอเสื้อของเธอ ในใจเป็นไปด้วยเปลวเพลิง และกล่าวอย่างแห้ง ๆ ว่า "คืนนี้พระจันทร์และดวงดาวสวยจัง"

ซูเจ๋อจ้องมองไปที่เธอและกล่าวว่า "ใช่ สวยมาก"

เฉินเสียนก้มศีรษะของเธอลง และผมจากด้านข้างก็ปกคลุมมายังข้างหน้า มือของเธอบีบกำที่มุมของกระโปรง และการหายใจของเธอแสดงให้เห็นความผิดปกติ เธอเริ่มสั่น เริ่มมีสิ่งผิดสังเกตเพียงเล็กน้อย และหลังจากนั้นก็ค่อย ๆ ยุ่งเหยิงเก็บอารมณ์ความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่

เสียงของเฉินเสียนเปลี่ยนไป เสียงสั่นที่มีเสน่ห์มาจากลำคอของเธอ กล่าวว่า "หากท่านยังมองข้าอยู่อย่างนี้...ข้าคงควบคุมไว้ไม่อยู่แน่ ๆ..."

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หัวใจของซูเจ๋อก็สั่นสะเทือนเป็นคลื่นยักษ์ในทันที

เฉินเสียนปรับการหายใจของเธอต่อหน้าเขาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยืนพิงกำแพงและไม่เผชิญหน้ากับเขา เขายังไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ คิดเพียงว่าเธอเดินทางมาทั้งร้อนและเหนื่อย จึงอยากที่จะพักผ่อน

กลิ่นไม้กฤษณาจาง ๆ ปรากฏขึ้นเบา ๆ เฉินเสียนสูดดมเข้าไปและรู้สึกสบายจมูกมาก และซูเจ๋อก็มาอยู่ตรงหน้าของเธอในชั่วพริบตา เขาสัมผัสหน้าผากของเฉินเสียน และพบว่าร่างกายของเธอกำลังลุกไหม้ราวกับไฟ

เธอมีเหงื่อออกเต็มตัว เธอกัดฟันและทนกับมัน ไม่ยอมให้ตัวเองส่งเสียงใด ๆ

แต่เมื่อมืออันอบอุ่นของซูเจ๋อสัมผัสผิวของเธอ ร่างกายของเธอก็ส่งเสียงร้องออกมาโดยหวังว่าเธอจะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที และหลอมละลายเข้าด้วยกันกับเขา

ซูเจ๋อวางมือบนข้อมือของเฉินเสียน และทันทีที่เขาขมวดคิ้ว เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และใบหน้าของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย

เขากล่าว "รู้ว่าตัวเองไม่สบายทำไมถึงต้องอดทนไว้ ใครเป็นคนวางยาท่าน?" เมื่อถามออกไป ซูเจ๋อรู้คำตอบดี ในวังหลวงนอกจากเขาคนนั้น ยังจะมีใครอีก

เขากอดเฉินเสียนไว้ในอ้อมแขนของเขา เฉินเสียนพยายามที่จะผลักเขาออกไป ดึงแขนของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เฉินเสียนจับหน้าอกของซูเจ๋อ และกระซิบว่า "อย่า...อย่ากอดข้า ข้าเดินเองได้..." เธอหายใจเข้า หัวเราะและร้องไห้ในขณะเดียว "อันที่จริงข้าไม่ควรมารบกวนท่านในเวลานี้ ร่างกายของท่านยังไม่หายดี หมอบอกว่าท่านต้องพักผ่อนมาก ๆ..."

ซูเจ๋อพูดด้วยเสียงต่ำ "นี่เป็นเหตุผลที่ท่านมาถึงแล้วเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าประตูอย่างงั้นหรือ?"

"ซูเจ๋อ ท่านอย่ากอดข้า" เฉินเสียนร้องไห้ออกมา "ข้าพักอีกสักครู่ เดี๋ยวข้าก็จะกลับ..."

ยิ่งเขาเข้าใกล้มากขึ้น เขาก็จะได้รับฤทธิ์ยา คลื่นความร้อนในร่างกายที่พลุ่งพล่าน ควบคุมมันไม่ได้เลย...

อยากจะครอบครองเขา

ซูเจ๋ออุ้มเธอขึ้นจากพื้น หันกลับมาแล้วเดินเข้าประตูหลังพร้อมกับกล่าวว่า "ทำไมจะกอดท่านไม่ได้"

"ท่านต้องใช้ความพยายามมากในการกอดข้า แต่ร่างกายท่านยังไม่หายดี..."

ซูเจ๋อกล่าว "ข้ายังไม่ไร้ประโยชน์ถึงขนาดไม่มีแรงอุ้มท่าน ในเมื่อมาหาข้าถึงที่แล้ว มาถึงหน้าประตูแล้ว ยังจะคิดว่าไม่ว่ามาอีกหรือ ลักษณะท่านในตอนนี้ นอกจากมาหาข้าแล้ว ยังมีใครอื่นอีกหรือ"

ในที่สุดเฉินเสียนก็ใช้สองมือโอบกอดเอวของซูเจ๋อไว้ และกอดเขาไว้แน่น

ใช่ เธอเป็นอย่างนี้ นึกถึงแต่ซูเจ๋อเพียงคนเดียว เธอรู้สึกได้อย่างแน่ชัดว่าร่างกายของเธอต้องการเขา แต่ทำไม่ได้

ดวงตาของเฉินเสียนเต็มไปด้วยความเปียกชื้นของคราบน้ำตา ใบหน้าของเธอกดทับหน้าอกของซูเจ๋อ และเธอก็พอใจมากที่ได้ถูเสื้อผ้าสีขาวของเขา