จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1024

กองบัญชาการใหญ่กองทัพภาคเหนือ

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมองดูที่จอมอนิเตอร์ใหญ่ ขณะที่หลินหยุนก็กำลังหันหน้าเข้าหาจอภาพ

นั่นคือแววตาที่แสดงออกถึงอะไร?

ล้ำลึก เยือกเย็น โหดเหี้ยม หมางเมินต่อทุกสิ่ง!

นั่นไม่ใช่แววตาของมนุษย์อย่างแน่นอน

“ไม่ หลินชางฉองไม่ใช่คน เขาไม่ใช่คน เขาคือเทพ คือปีศาจ! ”

“ฉันจะสามารถสู้รบเอาชนะเทพปีศาจได้อย่างไรกัน! ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ควบคุมยับยั้งสติเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ทุกคนต่างก็เงียบกริบ มองไปที่เด็กหนุ่มผมดำที่กำลังย่างเท้าก้าวเดินอยู่นั้นทางหน้าจอมอนิเตอร์ใหญ่ ด้วยความเคารพและยำเกรงราวกับเทพสวรรค์

“ผู้บังคับบัญชา ต่อไปควรจะทำอย่างไรดี? ”

“เขามุ่งหน้ามาหาพวกเราอย่างแน่นอนแล้ว”

“ใช่เลย ต่อไปควรจะทำอย่างไรดีล่ะ? ”

“แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ยังไม่สามารถสังหารเขาได้ แล้วโลกใบนี้จะมีอะไรที่สามารถขัดขวางต้านทานเขาได้อีก? ”

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงทั้งหมดในกองบัญชาการใหญ่กองทัพภาคเหนือ ต่างก็อึ้งไปกันหมดแล้ว

เวลานี้ ผู้บังคับบัญชาสูงสุดยังไงก็คือผู้บังคับบัญชาสูงสุด เขาได้ตั้งสติกลับคืนมาจากอารมณ์

ที่ท้อแท้ถอดใจ เริ่มต้นที่จะใจเย็นและใช้สติปัญญาแก้ไขปัญหา

“หาวิธีติดต่อไปยังหลินชางฉอง ฉันอยากจะเจรจากับเขา”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดพูดขึ้นอย่างใจเย็น

“อะไรนะ! ”

ทุกคนต่างตกใจงุนงงกันไปหมด เวลานี้หนีเอาตัวรอดก็จะไม่ทันอยู่แล้ว แล้วทำไมจะต้องไปติดต่อเจรจากับหลินชางฉองด้วยล่ะ?

“ผู้บังคับบัญชา ท่านคิดที่จะยอมแพ้อย่างนั้นเหรอ? ” ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนหนึ่ง ถามขึ้นด้วยความสงสัย

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมองไปที่เขาอย่างเย็นชา และพูดขึ้นว่า: “ต่อให้ฉันยอมแพ้ นายคิดว่าหลินชางฉองจะตอบตกลงไหมล่ะ? ”

“ตอนนี้ เกรงว่าสิทธิในการยอมแพ้ของพวกเราก็คงจะไม่มีแล้ว” ผู้บังคับบัญชาสูงสุดฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนนั้นหมดสิ้นคำพูดใด ๆ

แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ยังไม่กลัว รัสเซียหมดหนทางที่จะต้านทานหลินชางฉองแล้ว เวลานี้จะขอยอมแพ้ ซึ่งก็ถือว่าไม่มีความหมายอะไรเลย

พูดอีกอย่างหนึ่งว่า ตอนนี้รัสเซียก็คือเนื้อปลาที่วางอยู่บนเขียง รอให้หลินหยุนสับได้ตามสบายใจ

เทพปีศาจจะมารับการยอมแพ้จากพวกมดแมลงได้อย่างไรกัน

“ผู้บังคับบัญชาท่านต้องการจะเจรจากับหลินหยุน เตรียมที่จะเจรจาเรื่องอะไรล่ะ? ” เสนาธิการคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความสงสัย

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดถอนหายใจ: “ก็จะเจรจาในเรื่องของเงื่อนไข เงื่อนไขที่จะให้เขากลับออกไป”

“เพียงแค่เขายังจะอาศัยอยู่บนโลก เพียงแค่เขายังมีญาติสนิทมิตรสหายอยู่ที่จีน ถ้าอย่างนั้น

พวกเราก็สามารถมีเงื่อนไขที่จะทำให้เขาประทับใจและยอมรับได้”

คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนที่จิตใจห่อเหี่ยว เกิดกำลังใจฮึกเหิมขึ้นมาในทันที

“ผู้บังคับบัญชาฉลาดหลักแหลมอย่างที่สุด! ”

“ฉันจะรีบส่งคนให้ไปตามหาหลินชางฉอง แล้วให้เขาพูดคุยกับผู้บังคับบัญชา”

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนหนึ่งรีบโทรศัพท์จัดแจงหน้าที่ทันที

พวกเขาเหล่านี้ปฏิบัติงานกันอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ขณะที่หลินหยุนเพิ่งจะออกมาจากตำบลอูปะที่รกร้างว่างเปล่าได้ไม่นาน ก็มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งตามหาเขาพบแล้ว

ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสองคนเดินลงมาจากเครื่องบิน แล้วก็มาขัดขวางทางเดินของหลินหยุน

แม้ว่าทั้งสองคนจะแกล้งทำเป็นว่าสงบนิ่ง แต่ จากที่ขาทั้งสองข้างของพวกเขาสั่นเทานั้น ก็สามารถรับรู้ได้ว่าพวกเขาหวาดกลัวหลินหยุน

“ผู้บังคับบัญชาของพวกนายสั่งให้พวกนายมากันล่ะสิ? ” หลินหยุนถามขึ้นก่อน

ทั้งสองคนพูดขึ้นอย่างเคารพว่า: “ใช่แล้วท่าน ผู้บังคับบัญชาสูงสุดของกองทัพภาคเหนือ ต้องการที่จะพูดคุยเจรจากับท่านหน่อย? ”

ทั้งสองคนมีท่าทางที่เคารพและเกรงใจเป็นอย่างมาก

หลินหยุนไม่ต้องฟัง ก็รู้ได้ว่าพวกเขาคิดที่จะทำอะไร

“ไม่จำเป็นหรอก กลับไปบอกพวกเขาเถอะว่า ใครเป็นผู้นำในการโจมตีหุบเขาหิมะ ก็เตรียมตัวที่จะรับผลของการกระทำนั้นได้เลย”

ทั้งสองคนได้ยินแล้วก็เหงื่อไหลท่วมตัว

ผู้นำในการโจมตีหุบเขาหิมะนั้น พวกผู้บังคับบัญชาระดับสูงเกือบทุกคนของกองทัพภาคเหนือต่างก็เข้าร่วม โดยที่ผู้บังคับบัญชาสูงสุดของของกองทัพภาคเหนือเป็นผู้ที่สั่งการด้วยตนเอง

ได้ยินคำพูดของหลินชางฉองแล้ว ความหมายก็คือจะจัดการพวกผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพภาคเหนือทั้งหมดเลย!

“ยัง ยังคงมีช่องทางในการเจรจาต่อรองอีกไหม? ”