จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1024

กองบัญชาการใหญ่กองทัพภาคเหนือ

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมองดูที่จอมอนิเตอร์ใหญ่ ขณะที่หลินหยุนก็กำลังหันหน้าเข้าหาจอภาพ

นั่นคือแววตาที่แสดงออกถึงอะไร?

ล้ำลึก เยือกเย็น โหดเหี้ยม หมางเมินต่อทุกสิ่ง!

นั่นไม่ใช่แววตาของมนุษย์อย่างแน่นอน

“ไม่ หลินชางฉองไม่ใช่คน เขาไม่ใช่คน เขาคือเทพ คือปีศาจ! ”

“ฉันจะสามารถสู้รบเอาชนะเทพปีศาจได้อย่างไรกัน! ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ควบคุมยับยั้งสติเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ทุกคนต่างก็เงียบกริบ มองไปที่เด็กหนุ่มผมดำที่กำลังย่างเท้าก้าวเดินอยู่นั้นทางหน้าจอมอนิเตอร์ใหญ่ ด้วยความเคารพและยำเกรงราวกับเทพสวรรค์

“ผู้บังคับบัญชา ต่อไปควรจะทำอย่างไรดี? ”

“เขามุ่งหน้ามาหาพวกเราอย่างแน่นอนแล้ว”

“ใช่เลย ต่อไปควรจะทำอย่างไรดีล่ะ? ”

“แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ยังไม่สามารถสังหารเขาได้ แล้วโลกใบนี้จะมีอะไรที่สามารถขัดขวางต้านทานเขาได้อีก? ”

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงทั้งหมดในกองบัญชาการใหญ่กองทัพภาคเหนือ ต่างก็อึ้งไปกันหมดแล้ว

เวลานี้ ผู้บังคับบัญชาสูงสุดยังไงก็คือผู้บังคับบัญชาสูงสุด เขาได้ตั้งสติกลับคืนมาจากอารมณ์

ที่ท้อแท้ถอดใจ เริ่มต้นที่จะใจเย็นและใช้สติปัญญาแก้ไขปัญหา

“หาวิธีติดต่อไปยังหลินชางฉอง ฉันอยากจะเจรจากับเขา”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดพูดขึ้นอย่างใจเย็น

“อะไรนะ! ”

ทุกคนต่างตกใจงุนงงกันไปหมด เวลานี้หนีเอาตัวรอดก็จะไม่ทันอยู่แล้ว แล้วทำไมจะต้องไปติดต่อเจรจากับหลินชางฉองด้วยล่ะ?

“ผู้บังคับบัญชา ท่านคิดที่จะยอมแพ้อย่างนั้นเหรอ? ” ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนหนึ่ง ถามขึ้นด้วยความสงสัย

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมองไปที่เขาอย่างเย็นชา และพูดขึ้นว่า: “ต่อให้ฉันยอมแพ้ นายคิดว่าหลินชางฉองจะตอบตกลงไหมล่ะ? ”

“ตอนนี้ เกรงว่าสิทธิในการยอมแพ้ของพวกเราก็คงจะไม่มีแล้ว” ผู้บังคับบัญชาสูงสุดฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนนั้นหมดสิ้นคำพูดใด ๆ

แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ยังไม่กลัว รัสเซียหมดหนทางที่จะต้านทานหลินชางฉองแล้ว เวลานี้จะขอยอมแพ้ ซึ่งก็ถือว่าไม่มีความหมายอะไรเลย

พูดอีกอย่างหนึ่งว่า ตอนนี้รัสเซียก็คือเนื้อปลาที่วางอยู่บนเขียง รอให้หลินหยุนสับได้ตามสบายใจ

เทพปีศาจจะมารับการยอมแพ้จากพวกมดแมลงได้อย่างไรกัน

“ผู้บังคับบัญชาท่านต้องการจะเจรจากับหลินหยุน เตรียมที่จะเจรจาเรื่องอะไรล่ะ? ” เสนาธิการคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความสงสัย

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดถอนหายใจ: “ก็จะเจรจาในเรื่องของเงื่อนไข เงื่อนไขที่จะให้เขากลับออกไป”

“เพียงแค่เขายังจะอาศัยอยู่บนโลก เพียงแค่เขายังมีญาติสนิทมิตรสหายอยู่ที่จีน ถ้าอย่างนั้น

พวกเราก็สามารถมีเงื่อนไขที่จะทำให้เขาประทับใจและยอมรับได้”

คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนที่จิตใจห่อเหี่ยว เกิดกำลังใจฮึกเหิมขึ้นมาในทันที

“ผู้บังคับบัญชาฉลาดหลักแหลมอย่างที่สุด! ”

“ฉันจะรีบส่งคนให้ไปตามหาหลินชางฉอง แล้วให้เขาพูดคุยกับผู้บังคับบัญชา”

ผู้บังคับบัญชาระดับสูงคนหนึ่งรีบโทรศัพท์จัดแจงหน้าที่ทันที

พวกเขาเหล่านี้ปฏิบัติงานกันอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ขณะที่หลินหยุนเพิ่งจะออกมาจากตำบลอูปะที่รกร้างว่างเปล่าได้ไม่นาน ก็มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งตามหาเขาพบแล้ว

ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสองคนเดินลงมาจากเครื่องบิน แล้วก็มาขัดขวางทางเดินของหลินหยุน

แม้ว่าทั้งสองคนจะแกล้งทำเป็นว่าสงบนิ่ง แต่ จากที่ขาทั้งสองข้างของพวกเขาสั่นเทานั้น ก็สามารถรับรู้ได้ว่าพวกเขาหวาดกลัวหลินหยุน

“ผู้บังคับบัญชาของพวกนายสั่งให้พวกนายมากันล่ะสิ? ” หลินหยุนถามขึ้นก่อน

ทั้งสองคนพูดขึ้นอย่างเคารพว่า: “ใช่แล้วท่าน ผู้บังคับบัญชาสูงสุดของกองทัพภาคเหนือ ต้องการที่จะพูดคุยเจรจากับท่านหน่อย? ”

ทั้งสองคนมีท่าทางที่เคารพและเกรงใจเป็นอย่างมาก

หลินหยุนไม่ต้องฟัง ก็รู้ได้ว่าพวกเขาคิดที่จะทำอะไร

“ไม่จำเป็นหรอก กลับไปบอกพวกเขาเถอะว่า ใครเป็นผู้นำในการโจมตีหุบเขาหิมะ ก็เตรียมตัวที่จะรับผลของการกระทำนั้นได้เลย”

ทั้งสองคนได้ยินแล้วก็เหงื่อไหลท่วมตัว

ผู้นำในการโจมตีหุบเขาหิมะนั้น พวกผู้บังคับบัญชาระดับสูงเกือบทุกคนของกองทัพภาคเหนือต่างก็เข้าร่วม โดยที่ผู้บังคับบัญชาสูงสุดของของกองทัพภาคเหนือเป็นผู้ที่สั่งการด้วยตนเอง

ได้ยินคำพูดของหลินชางฉองแล้ว ความหมายก็คือจะจัดการพวกผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพภาคเหนือทั้งหมดเลย!

“ยัง ยังคงมีช่องทางในการเจรจาต่อรองอีกไหม? ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดกลับไปยังห้องพักรับรองของตนเอง แล้วก็โทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีรัสเซีย

เวลาผ่านไปสิบกว่านาทีเต็ม ๆ ผู้บังคับบัญชาสูงสุดจึงกลับมายังกองบัญชาการใหญ่

“มีวิธีการแล้วหรือยัง? ” ทุกคนมองไปที่ผู้บังคับบัญชาสูงสุดอย่างเต็มความคาดหวัง โดยหวังว่าเขาจะนำข่าวดีกลับมา

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดพยักหน้า: “บางที อาจจะสามารถคลี่คลายวิกฤตนี้ลงได้”

“จริงเหรอ! อย่างนั้นก็ดีมากเลย! ”

ทุกคนต่างดีอกดีใจกันเป็นพิเศษ

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดพูดขึ้นว่า: “แต่ทุกคนอย่าได้เพิ่งดีใจกันไปก่อนล่วงหน้า ทางประธานาธิบดีได้ติดต่อยังประเทศจีนแล้ว โดยให้ผู้บริหารระดับสูงของจีนกดดันหลินชางฉอง”

มีคนถามขึ้นว่า: “ถ้าหากผู้บริหารระดับสูงของจีนไม่ตกลงแล้วจะทำอย่างไร? ”

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็กดดันไปยังผู้บริหารระดับสูงของจีน พวกเขาไม่ใช่หลินชางฉอง ถ้าหากปราศจากความช่วยเหลือจากพวกเราแล้ว การวิจัยค้นคว้าอาวุธต่าง ๆ มากมายของพวกเขาก็คงจะถูกบังคับให้ยุติลง”

“ถึงขนาดแม้แต่ด้านเศรษฐกิจ ก็จะได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน”

“แต่ว่า พวกเขาสามารถที่จะติดต่อกับหลินชางฉองได้เหรอ? ” มีคนถามขึ้น

“ใช่เลย หลินชางฉองนั้นรวดเร็วอย่างมาก คาดว่าอีกสักครึ่งชั่วโมง ก็คงจะมาถึงพวกเราที่นี่แล้ว” มีคนพูดเตือนขึ้นอย่างเป็นกังวล

ผู้บังคับบัญชาสูงสุดพูดว่า: “ครึ่งชั่วโมง ก็เพียงพอแล้ว”

“ต่อให้ทางการจีนไม่สามารถติดต่อไปยังหลินชางฉองได้ แต่ก็สามารถติดต่อมาหาพวกเราได้ พวกเราก็อยู่ที่นี่แล้วนำคำพูดของผู้บริหารระดับสูงของจีน บอกต่อให้กับหลินชางฉอง”

ทุกคนจึงเบาใจลงได้บ้างแล้ว

“ผู้บังคับบัญชาฉลาดหลักแหลมอย่างที่สุด! ”

ประเทศจีน ห้องพักรับรองของประธานาธิบดีจีน

หงซานเหอเข้ามาด้านในอย่างเร่งรีบ แล้วก็ทำความเคารพแบบทหารต่อประธานาธิบดีจีน และถามขึ้นว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ท่านถึงได้เรียกฉันเข้าพบอย่างเร่งด่วนขนาดนี้? ”

ประธานาธิบดีจีนเดิมทีเป็นผู้ที่ไม่เคยแสดงอาการดีใจหรือโมโหออกมาทางสีหน้าท่าทาง แต่ใน ครั้งนี้กลับยิ้มแย้มหัวเราะขึ้นอย่างที่ไม่ค่อยจะพบเห็นมาก่อน

“เมื่อครู่ประธานาธิบดีของรัสเซียได้พูดคุยโทรศัพท์กับฉัน โดยพวกเขากำลังประสบกับปัญหาความเดือดร้อน ต้องการให้พวกเราช่วยเหลือพวกเขา”

หงซานเหอถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า:“สามารถที่จะทำให้ประธานาธิบดีรัสเซียโทรศัพท์มาร้องขอความช่วยเหลือกับท่านด้วยตนเองนี้ หรือว่าทางสหรัฐอเมริกาจะลงโทษคว่ำบาตรพวกเขาแล้ว? ”

จากนั้น หงซานเหอก็ปฏิเสธมุมมองความคิดของตนเองลง: “ไม่ถูกต้อง ทางสหรัฐอเมริกาทำการลงโทษคว่ำบาตรรัสเซียมาโดยตลอดอย่างไม่หยุด คงไม่น่าจะใช่เหตุผลนี้”

เห็นใบหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้มของประธานาธิบดีจีน หงซานเหอก็เกิดความคิดอย่างฉับพลันขึ้นในใจทันใดนั้น ก็ได้พูดขึ้นอย่างดีใจว่า: “หรือว่า......ไอ้หนุ่มนั้นยังมีชีวิตอยู่! ”