จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1030

หลินตงถิงพูดตำหนิ “อย่าพูดไร้สาระ ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ต้องหาวิธีได้ ถ้าตายแล้ว ก็จะไม่มีโอกาสใดๆ”

หลินเหลยมีสีหน้าหดหู่ใจ “จะมีวิธีอะไร ตั้งนาน พวกเขายังตะโกนด่าอยู่ข้างนอก แต่พวกเราเป็นได้แค่เต่าหดหัว”

“อย่าพูดไร้สาระ!” พ่อของหลินเหลยตำหนิ

หลินตงถิงไม่พูดอะไร ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย

แม้ว่าสมาชิกในตระกูลหลินคนอื่นๆจะไม่พูดอะไร แต่ว่า ทุกคนก็รู้ดีว่า นี่คือเต่าหดหัว

นอกลานบ้านของตระกูลหลิน เจ้าบ้านตระกูลลู๋และตระกูลเสิ่นเป็นผู้ดูแลเอง

ตอนนี้ งานที่ตระกูลหวางมอบหมายให้พวกเขาคือ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อขับไล่ตระกูลหลินออกจากอูซุ

เจ้าบ้านลู๋มองประตูที่ปิดอยู่ของตระกูลหลิน และพูดเยาะเย้ยอย่างภาคภูมิใจ “พี่เสิ่น คนของตระกูลหลินเป็นคนที่หน้าหนาจริงๆ พวกเราพูดดูหมิ่นถาถถางให้อับอายขายหน้าขนาดนั้น ก็ยังไม่ยอมไปจากอูซุ”

เจ้าบ้านตระกูลเสิ่นพูดเย้ยหยัน “แน่นอน ตระกูลหลินอยู่ในอูซุมาร้อยปีแล้ว และที่นี่คือรากฐานของตระกูลหลิน ตระกูลหวางให้พวกเราขับไล่ตระกูลหลินออกจากอูซุเพียงเพื่อต้องการทำลายรากเหง้าของตระกูลหลิน”

“ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ใครจะยอมตัดรากเหง้าของตัวเองล่ะ?”

เจ้าบ้านลู๋ยิ้มเยาะเย้ยอย่างมีเลศนัย “รากนี้เขาไม่อยากตัดก็ต้องตัด!”

เพียงแต่ว่า ช่วงนี้ฉันได้ยินมาว่า ผู้บริหารระดับสูงของชางฉองกรุ๊ป ภายในหนึ่งวันถูกฆ่าตายจนหมด”

“ยังมีหูเหวยซินผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งเจียงเป่ยก็ถูกฆ่าตายด้วย”

“ใครกันที่กล้าดูหมิ่นและขัดคำสั่งของเจ้าหน้าที่รัฐจีน?”

เจ้าบ้านเสิ่นยิ้มเยาะเย้ย “จะมีใครล่ะ ต้องเป็นลูกน้องของปรมาจารย์หลิน คนที่ตาย คือคนที่ทรยศต่อปรมาจารย์หลิน"

เจ้าบ้านลู๋พูดว่า “แต่ว่า เวลานี้เจ้าหน้าที่รัฐจีนควรจะออกมาเพื่อจับกุมฆาตกรไม่ใช่เหรอ? ดูเหมือนว่าในตอนนี้จะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ”

จู่ๆเจ้าบ้านเสิ่นก็มองไปที่เจ้าบ้านลู๋ และถามว่า “คุณกำลังกังวลเรื่องอะไร?”

นัยน์ตาของเจ้าบ้านลู๋แสดงความตื่นตระหนก “ฉันกังวล เป็นไปได้ไหมที่ปรมาจารย์หลินยังไม่ตายหรือเปล่า?”

เจ้าบ้านเสิ่นปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ปรากฏตัวมานานกว่าครึ่งปีแล้ว ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะทนดูชางฉองกรุ๊ปถูกตระกูลหวางยึดครองได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไรที่จะทนดูตระกูลหลินถูกพวกเรารังแก?”

เจ้าบ้านลู๋พยักหน้า “สิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผล บางทีฉันอาจจะคิดมากไป ฆาตกรคนนั้น อาจเป็นแค่ลูกน้องของเขาเอง”

“อันที่จริง คุณไม่ได้คิดมากเกินไป”

ทันใดนั้น เสียงที่ไม่แยแสก็ดังขึ้นและแว่วเข้ามาในหูของเจ้าบ้านตระกูลลู๋กับเจ้าบ้านตระกูลเสิ่น

“ใคร?”

เจ้าบ้านทั้งสองคนตกใจ และหันไปมองข้างหลังทันที

หลินหยุนค่อยๆเดินไปหาพวกเขา

“ปรมาจารย์หลิน!”

จู่ๆทั้งสองก็อุทานออกมา!

“แก แกยังมีชีวิตอยู่!” เจ้าบ้านลู๋ชี้ไปที่หลินหยุน และอุทาน ท่าทางนั้นตกใจราวกับเจอผี

สีหน้าการแสดงออกของเจ้าบ้านเสิ่นไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนัก พูดด้วยความสยองขวัญ “แกไม่ได้ตายในทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดเหรอ? เป็นไปได้ยังไง!”

หลินหยุนมองไปที่ทั้งสองคน โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “เดิมทีอยู่ในตระกูลกู่ ฉันได้ฆ่าฉินเห้าเทียน และปล่อยพวกแกไป ตอนนี้มาคิดดีๆ การตัดสินใจครั้งนั้นผิดอย่างมหันต์”

“กลับมาบนโลกนี้ ฉันไม่ได้ตระหนักถึงวิกฤตนี้เลย ดูเหมือนว่าในอนาคตฉันจะต้องไตร่ตรองและพิจารณาตัวเองให้ดีๆ”

อดีตมหากษัตริย์แห่งชางฉอง ที่สามารถกดขี่ข่มเหงโลก ประการแรกเพราะมีพลังอำนาจที่แข็งแกร่ง ประการสองเป็นเพราะเลือดเย็นและโหดเหี้ยม

บรรดาผู้ที่กล้าฝ่าฝืนและท้าทายพลังอำนาจของมหากษัตริย์ชางฉอง ไม่มีใครรอดชีวิตสักคน

ดังนั้น อำนาจชื่อเสียงของมหากษัตริย์ชางฉอง จึงทำให้โลกทั้งใบต้องตกตะลึง

ยิ่งกว่านั้น ในโลกเซียนซึ่งคนที่อ่อนแอจะถูกผู้แข็งแกร่งรังแก และไม่ถูกผูกมัดด้วยกฎเกณฑ์ใดๆ ไม่ใช่คุณตายก็คือฉันตาย และไม่มีความเมตตาใดๆเลย

เจ้าบ้านลู๋และเจ้าบ้านเสิ่น แสดงสีหน้าตกใจกลัว

พวกเขานึกถึงเรื่อง ฉินเห้าเทียนถูกหลินหยุนตัดหัว

ตอนนี้ ชะตากรรมของพวกเขา จะเหมือนกับฉินเห้าเทียนหรือไม่?

“ป...ปรมาจารย์หลิน ตระกูลหวางสั่งให้พวกเราทำเช่นนี้ ท่านฆ่าพวกเราไม่ได้!”

เจ้าบ้านลู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเคลือ และขณะที่พูดเช่นนี้ ขาของเขาก็สั่นตลอดเวลา

ลูกน้องที่พวกเขาพามาด้วย เห็นว่าเจ้านายของพวกเขาหวาดกลัวชายหนุ่มคนหนึ่งขนาดนั้น และคนหนุ่มสาวที่ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงปรมาจารย์หลิน ก็ออกไปขวางอยู่ข้างหน้าเจ้าบ้านทั้งสองคน

“ไอ้หนุ่ม เจ้ากล้าดียังไงที่ไม่เคารพเจ้าบ้านของพวกเรา อยากตายใช่ไหม!” ชายหนุ่มที่ย้อมผมสีทอง ทำหน้าดุและตำหนิหลินหยุน