จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1037

ซูจื่อเหลียงกับซูหนัน จะกล้ารับคำขอบคุณของหลินหยุนได้อย่างไร จึงรีบแสดงความเคารพกลับ: “ที่ไหนกันล่ะ เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นหน้าที่ของพวกเราทั้งนั้น! ”

หลินหยุนพยักหน้า: “พลังความสามารถของพวกนายสองคน ก็ถึงระดับขั้นแดนเทพแล้ว จงตั้งใจบำเพ็ญฝึกฝนต่อไป เพื่อถึงระดับขั้นยาทอง”

“เมื่อพวกนายสำเร็จขั้นยาทองแล้ว ฉันจะพาพวกนายก้าวเข้าสู่หนทางการบำเพ็ญเซียนที่แท้จริง”

ซูจื่อเหลียงกับซูหนันดีใจอย่างมาก ผู้บำเพ็ญเซียนแข็งแกร่งทรงพลังมากแค่ไหน พวกเขาสามารถ

เห็นได้จากตัวของหลินหยุน

ปณิธานความตั้งใจในตอนแรกของพวกเขานั้นก็เพียงแค่เป็นนักบู๊ขั้นสุงสุดคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เวลานี้ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกลายเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่มองดูนักบู๊เป็นเพียงแค่มดแมลงเท่านั้น

โดยที่ไม่รู้ว่าจะนำคำพูดใดมาอธิบายถึงอารมณ์และจิตใจของทั้งสองคนในตอนนี้

ซูจื่อเหลียงคารวะและพูดว่า: “ลูกศิษย์ ขอบคุณท่านอาจารย์เป็นอย่างมาก! ”

ซูหนันเองก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น: “ขอบคุณท่านอาจารย์! ”

“ลุกขึ้นเถอะ! ” หลินหยุนพูดขึ้น

จากนั้น หลินหยุนก็มองไปที่หวางซูเฟิน และถามขึ้นว่า: “พี่ฉินหลันล่ะ? ”

หวางซูเฟินเหลือบตาขาวใส่หลินหยุน และพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า: “ไอ้เด็กคนนี้ ไม่เห็นถามถึง

คุณพ่อบ้างเลยว่าเป็นอย่างไรบ้าง? ถามถึงฉินหลันก่อนเลย”

“ในเมื่อนายเป็นห่วงเป็นใยฉินหลันมากขนาดนี้ ก็แต่งงานกับฉินหลันแล้วพาเธอกลับบ้านไปเลยสิ”

หลินซื่อเฉิงที่อยู่ด้านข้างก็พูดล้อเล่นขึ้นว่า: “ถูกต้อง สมควรที่จะแต่งงานพาภรรยากลับมาได้แล้ว ฉันแปลกใจอย่างมากว่า ยีนของเสี่ยวหยุน จะให้กำเนิดเด็กอัจฉริยะอย่างไร”

หลินหยุนเก้อเขินเล็กน้อย: “คุณแม่ คุณปู่ พวกท่านคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว”

“ไม่ว่าอย่างไรคุณพ่อก็ถือว่าเป็นคนของทางการจีน ซึ่งทางการจีนมีความสามารถที่จะปกป้อง

ดูแลเขาได้”

“ดังนั้นสำหรับเขาแล้วฉันจึงไม่ค่อยจะเป็นห่วงสักเท่าไร”

หวางซูเฟินยิ้มและพูดขึ้นว่า: “วางใจเถอะ เมื่อครู่ฉันได้คุยโทรศัพท์กับฉินหลันแล้ว เธอสบายดีไม่มี

ปัญหาอะไร ซึ่งเธอเองก็คาดเดาได้ว่านายคงจะกลับมาแล้ว จึงสอบถามฉันถึงเรื่องของนายด้วย”

หลินหยุนได้สังหารเจี่ยงสง รวมถึงผู้ทรยศชางฉองกรุ๊ปเหล่านั้น ซึ่งจากสติปัญญาของฉินหลันแล้ว สามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่าเขาจะกลับมาได้

“ไม่มีปัญหาอะไรก็ดีแล้ว”

ท่าทางของหวางซูเฟินแสดงออกถึงความรู้สึกเสียใจขึ้น: “น่าเสียดายควีนจินจริง ๆ”

สายตาของหลินหยุนเป็นประกายวับวาวอย่างเยือกเย็น: “วางใจเถอะ เธอจะไม่ตายอย่างโดดเดี่ยว

แน่นอน ฉันจะให้ทั้งโลกบู๊โบราณตายลงไปเป็นเพื่อนพร้อมกับเธอด้วย”

รู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของหลินหยุนแล้ว หวางซูเฟินเหมือนกับว่า

นึกคิดอะไรขึ้นได้ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เสี่ยวหยุน นายคิดจะทำอย่างไรในขั้นตอนต่อไป? ”

สายตาของหลินหยุนดูล้ำลึก และพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาว่า: “ไปเมืองหลวง กำจัดตระกูลหวาง”

หวางซูเฟินถอนหายใจ: “แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คือคุณตาของนาย และคือตระกูลบ้านแม่ของฉัน”

หลินหยุนเข้าใจดีว่าหวางซูเฟินกำลังกังวลอะไรอยู่ จึงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า: “คุณแม่วางใจเถอะ ฉันจะพยายามไม่ฆ่าคน แต่ ฉันจะให้ตระกูลหวางได้รับการลงโทษอย่างสาสม กับความผิดที่

พวกเขาได้กระทำเอาไว้ก่อนหน้านี้”

หวางซูเฟินรู้สึกละเหี่ยใจขึ้นโดยพลัน ถอนหายใจ และพูดว่า: “ตกลง ตอนนี้นายเติบโตเป็นผู้ใหญ่

แล้ว มีความคิดเห็นของตนเอง นายคิดจะทำอย่างไร ก็ไปทำตามความคิดของนายแล้วกัน! ”

“แต่ ฉันจะเตือนนายไว้คำหนึ่งว่า ถึงอย่างไรเลือดก็ข้นกว่าน้ำ”

หลินหยุนคำนับแสดงความเคารพต่อหวางซูเฟิน: “คุณแม่วางใจได้ ฉันเข้าใจ”

หลินหยุนมองไปที่หลินซื่อเฉิงอีกครั้ง

หลินซื่อเฉิงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า: “ไปเถอะ ทำในสิ่งที่นายอยากจะทำ ไม่ว่านายจะตัดสินใจ

อย่างไร ฉันก็สนับสนุนทั้งหมด”

“ขอบคุณคุณปู่! ” หลินหยุนพยักหน้าให้กับหลินซื่อเฉิง ในจิตใจเกิดมีความอบอุ่นขึ้น

“อย่างนั้นฉันก็ขอตัวไปก่อนแล้ว”

หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่ทุกคน แล้วทุกคนก็พยักหน้าให้กับเขา

หลินหยุนหันหลัง แล้วเอามือไขว้หลัง ท่าทางเฉยชา และย่างก้าวเดินออกไป

ขณะที่เขากำลังลงจากภูเขานั้น เด็กหนุ่มในชุดสูทสีดำคนหนึ่ง ได้ขัดขวางเขาเอาไว้

ชัดเจนว่า เด็กหนุ่มคนนี้รอคอยมาเป็นเวลานานแล้ว

“ปรมาจารย์หลิน จอมพลหงต้องการพบท่าน! ”

เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเคารพ

โทรศัพท์ของหลินหยุนเสียในตอนที่ได้รับการสั่นสะเทือนจากการระเบิดของพ่อของระเบิดทั้งหมด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ใส่ใจที่จะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เลย

“ท่านหงมีธุระอะไรเหรอ? ”

สำหรับในช่วงเวลาที่หลินหยุนไม่อยู่นั้น ทางการจีนให้การเอาใส่ใจดูแลญาติพี่น้องและเพื่อน

ของเขาอย่างดี ซึ่งหลินหยุนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นยิ่งนัก