จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1082

เมื่อบาเรียได้ปรากฏขึ้นแล้ว หลินหยุนก็ลุกขึ้นและบินตรงไปยังประตูของสำนักชิงชางบนแท่นทันที

"ผู้มาเป็นใคร!"

ศิษย์ของสำนักชิงชางสังเกตเห็นหลินหยุนแล้ว เขากำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผาบนแท่นนั้นและตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าของผู้เหนือกว่ามองผู้ที่ด้อยกว่า

หลินหยุนไม่ตอบ เขาหยุดลงบนแท่นนั้น จากนั้นก็มองดูศิษย์สองคนของสำนักชิงชางอย่างเงียบ ๆ

“กล้าบุกเข้ามาในสำนักชิงชาง ฆ่า!”

ลูกศิษย์ผู้พิทักษ์ภูเขาสองคนดึงดาบยาวออกมาและโจมตีหลินหยุนโดยตรง

หลินหยุนไม่พูดอะไรและตบฝ่ามือออกไป

ลูกศิษย์ทั้งสองคนบินออกไปด้วยความตกใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นโกรธมากทันที

“ศัตรูโจมตี!”

ไม่ไกลนัก ศิษย์ที่เฝ้าดูคนนั้นส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ส่งสัญญาณขึ้นไปในอากาศ

ทันใดนั้น ระบบป้องกันทั้งหมดของสำนักชิงชางก็เปิดใช้งาน

“ใครกล้าเข้ามาบุกรุกสำนักชิงชางของฉัน!”

“ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม ถึงได้กล้ามาทำตัวอุกอาจที่สำนักชิงชาง!”

“สำนักชิงชางหลายร้อยปีมาแล้วไม่มีใครกล้าบุกรุก คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ไม่กลัวตายบุกมาในวันนี้!”

ลูกศิษย์ของสำนักชิงชางจำนวนนับไม่ถ้วนรีบออกมาจากบ้าน และพวกที่มีพลังแข็งแกร่งบางคนก็พุ่งขึ้นไปในอากาศโดยตรงและล้อมรอบหลินหยุนไว้ในทันที

อย่างไรก็ตาม หลอหยวนป้าไม่ได้อยู่ท่ามกลางหมู่คนเหล่านี้

จู่ๆหลินหยุนก็ตะโกนขึ้นทันที “ปล่อยคนออกมา ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะทำลายสำนักชิงชางของนายซะ!”

เสียงของหลินหยุนผสมกับพลังทิพย์อันแก่กล้าดังก้องไปทั่วท้องฟ้า จนทุกคนในสำนักชิงชางล้วนได้ยิน

ขณะนี้ ในห้องของหลอหยวนป้า สาวงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ ผิวหิมะกระดูกหยกอย่างนิ่งโหย่วหรงตอนนี้กระโปรงยาวถูกฉีกออกจนขาด ผมเผ้ากระจัดกระจาย เธอถูกหลอหยวนป้าใช้กำลังหยุดยื้อเอาไว้ แม้กระทั่งร้องขอความตายยังไม่อาจทำได้

ขณะที่หลอหยวนป้ากำลังจะเตรียมรังแกเธอ เสียงของหลินหยุนก็ดังขึ้นราวกับฟ้าร้อง

นิ่งโหย่วหรงได้ยินเข้า น้ำตาก็ปริ่มออกมาเต็มใบหน้าทันที

หลอหยวนป้าด่าลั่น "ช่างน่าเบื่อจริงๆ คนงาม รอให้ฉันฆ่าเจ้าหนุ่มนั่นก่อน แล้วจะมาเสพสุขกับเธอ!"

“หึหึ รอปู่อย่างว่าง่ายล่ะ!”

ที่หน้าประตูของสำนักชิงชาง ลูกศิษย์ทั้งหลายกำลังโกรธจัด "แค่นายลำพังยังกล้ามาทำตัวพูดจากำเริบ สำนักชิงชางของเราสืบทอดกันมานานเป็นเวลาหลายพันปี นายมีปัญญาทำลายลงหรือไงร!"

“ฆ่ามันซะ แล้วโยนไปที่ภูเขาด้านหลังเป็นอาหารสุนัข!”

"ครับ!"

เหล่าลูกศิษย์พุ่งไปข้างหน้าพร้อมดาบและโจมตีหลินหยุนพร้อมกัน

“ทุกคนในสำนักชิงชางสมควรถูกฆ่า!”

หลินหยุนมือหนึ่งไพล่หลัง ใบหน้าของเขาเย็นชาและเดินไปยังฝูงชนอย่างไม่รีบร้อน

เขาชี้เป็นดาบ จากนั้นก็โบกมันตามใจจนลูกศิษย์สำนักชิงชางที่ปรี่กันเข้ามาไร้ซึ่งความสามัคคีต่อกรศัตรู และเมื่อสัมผัสถูกมันพวกเขาก็จะต้องตาย

"อะไรกัน!"

“เจ้าหนุ่มนี่แข็งแกร่งมากขนาดนี้เชียว!”

“ไม่น่าล่ะเขาถึงได้กล้ามาก่อเรื่องที่สำนักชิงชางเพียงลำพัง!”

“ผู้อาวุโส ทำยังไงดี?”

ชายชราผู้หนึ่งเย้ยหยัน "ถึงเขาจะแข็งแกร่งกว่านี้ก็มีเพียงตัวคนเดียว อย่างเก่งที่สุดก็เป็นได้แค่ปรมาจารย์เท่านั้น กลัวเขาไปทำไมกัน!"

“พวกนายจงเข้าไปพร้อมกัน!”

ลูกศิษย์ในระดับสูงหลายคนรีบพุ่งเข้าไปทันที

“ศิษย์พี่ของนายเป็นถึงขอบเขตปรมาจารย์ระดับใหญ่ และพี่น้องที่เหลืออีกสองคนเองก็อยู่ในขอบเขตปรมาจารย์เช่นกัน ปรมาจารย์สามคนจับมือกันต่อสู้ ยังจะฆ่าเด็กคนหนึ่งไม่ได้อีกหรือไง?” ผู้เฒ่ามีใบหน้าเย้ยหยันด้วยความภาคภูมิใจ

น่าเสียดายที่ปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากศิษย์ก่อนๆหน้าพวกนั้น ทันทีที่พวกเขาพุ่งเข้าก็ถูกหลินหยุนฆ่าทิ้ง

ผู้เฒ่าเอ่ยด้วยความตื่นตกใจ "เป็นไปได้อย่างไร!"

“หนึ่งกระบวนท่าสังหารปรมาจารย์ หรือว่าความแข็งแกร่งของเขาจะอยู่ในแดนเทพแล้ว?”

"ฉันไม่ได้ออกจากภูเขามาเป็นเวลานาน คิดไม่ถึงเลยว่าเบื้องล่างภูเขาจะยังมีอัจฉริยะเช่นนี้อยู่! ดูแล้วเขาน่าจะมีอายุเพียงแค่ไม่เกินยี่สิบกว่าๆเท่านั้นแต่กลับได้เข้าสู่แดนเทพในตำนานแห่งวิถีบู๊แล้ว!"

ศิษย์คนหนึ่งตกใจและพูดว่า “ผู้อาวุโส ทำอย่างไรดีครับ?”