จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1111

ในเวลานี้เอง

หวางซูเฟิน ฉินหลัน หลินหยุน รวมทั้งทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชางฉองกรุ๊ป ต่างก็รู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

สำนักงานใหญ่ของชางฉองกรุ๊ปในขณะนี้ นายท่านหลินสีหน้าดูน่าเกลียดยิ่งนัก

ซูจื่อเหลียงและซูหนันร่างกายเกร็งแน่นไปหมด

ความโกรธแค้นในใจถึงขั้นที่ไม่สามารถที่จะระงับไว้ได้อีกแล้ว

ซูจื่อเหลียงหันหน้าไปมองนายท่านหลิน กัดฟันไว้แน่นแล้วพูดตัดพอทีละคำว่า “นายท่านหลินครับ ผู้อำนวยการหวางเป็นลูกสะใภ้ของท่าน เป็นแม่ของหลานท่าน.......”

“หรือว่าท่านเห็นสถานการณ์ที่ตรงหน้านี้แล้ว ก็ยังไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยเหรอ?”

“ถึงแม้ท่านไม่ไป!”

“งั้นก็ได้ ท่านเฝ้าระวังอยู่ที่ชางฉองกรุ๊ปก็แล้วกัน!”

“ท่านให้ฉันกับซูหนันสองคนไปก็ได้!”

“ต่อให้ไม่สามารถช่วยผู้อำนวยการหวางและคุณฉินหลันไว้ได้ก็ตาม!”

“เราสองคนก็จะต้องให้คนอเมริกาชดใช้ด้วยเลือดอย่างแน่นอน!”

ใบหน้าของนายท่านหลินตอนนี้ก็ได้บิดเบี้ยวเล็กน้อยบ้างแล้ว

ซูจื่อเหลียงพูดถูกต้องแล้ว!

หวางซูเฟิน ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกสะใภ้ก็ตาม แต่ก็ไม่แตกต่างอะไรกับลูกสาวเลย!

สถานการณ์เช่นนี้ ไฉนเลยเขาจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านบ้างล่ะ?

แต่ว่า!

เขารู้ว่า อย่าว่าแต่ซูจื่อเหลียงและซูหนันจะไปกันสองคนเลย

ต่อให้รวมเขาที่ตอนนี้ได้เหยียบเข้าไปอยู่ในแดนเทพไปด้วยแล้ว

ก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ทั้งนั้น!

สายตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองไปยังจอมอนิเตอร์ที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่เป็นเวลานานสักพักใหญ่ แล้วพูดออกมาสองคำว่า “ไม่ได้!”

ในเวลาเดียวกันนี่เอง พ่อของหลินหยุนนั่งอยู่ในห้องทำงาน

มือทั้งสองข้างก็กำหมัดไว้แน่นเช่นกัน

เป็นเพราะว่าออกแรงมากเกินไป เล็บมือของเขาก็จิกเข้าไปอยู่ในเนื้อแล้ว

จนกระทั่งเลือดไหลหยดลงมา

แต่เขากลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

นั่นเป็นภรรยาของเขา ภรรยาที่รักใคร่จริงใจกันมาหลายปี และไม่เคยทอดทิ้งมาโดยตลอด มิหนำซ้ำเพื่อเขาแล้วยอมแตกหักกับตระกูลตัวเอง แล้วเลือกมาใช้ชีวิตกับตัวเอง.....

แต่ว่าตอนนี้ กลับถูกพวกโจรอเมริกายัดเยียดความผิดที่ไม่มีมูลความจริง แล้วส่งเข้าไปในแดนประหาร

สังหารลูกชายตัวเองก่อน แล้วค่อยสังหารภรรยาของตัวเอง........

ในใจของเขาเคียดแค้นสุดขีด

แต่กลับไม่มีทางที่จะช่วยเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว

เขารู้สึกเคียดแค้นมาก

แค้นที่ตัวเองไม่เอาไหนเช่นนี้

เขาหายใจถี่แรงขึ้น ดวงตาทั้งคู่เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ร่างกายก็สั่นไปหมดทั้งตัวอย่างรุนแรง

“เสี่ยวหยุน ซูเฟิน ฉันผิดต่อพวกคุณสองคนแม่ลูก!”

“เป็นความผิดของฉัน ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง!”

“ฉันมันเป็นเศษสวะที่ไร้ค่าจริงๆ ฉันช่วยเหลืออะไรพวกคุณไม่ได้เลย”

“ฉันเป็นเศษสวะ ฉันเป็นเศษสวะ......”

ภายในห้องทำงานนั้น เขาราวกับเสียสติบ้าคลั่งไปแล้ว

ร่างของเขาก็สั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้น พูดแต่สี่คำว่า“ฉันเป็นเศษสวะ”ซ้ำๆอย่างต่อเนื่อง

หน้าเครื่องประหารนั้น ผู้พิพากษาเรย์มอนด์มาถึงแล้ว มองไปยังหวางซูเฟินและฉินหลัน อีกครั้งหนึ่ง

“คุณหวาง ถึงแม้ฉันได้ตัดสินเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว!”

“แต่ว่า เพื่อมนุษยธรรมแล้ว”

“ตอนนี้ เพียงแค่คุณประกาศยอมรับผิด แล้วส่งมอบสูตรลับของน้ำแห่งชีวิตออกมาเท่านั้น พวกเราสามารถที่จะลดโทษความผิดของพวกคุณลงตามความเหมาะสมได้นะ!”

ในใจของหวางซูเฟินรู้สึกหมดสิ้นความหวังแล้ว มองดูเรย์มอนด์ด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าของอีกฝ่ายหนึ่ง

“ไอ้โจรถ่อย! แกฝันไปเถอะ!”

“ต่อให้ฉันต้องตาย ก็ไม่มีทางที่จะส่งมอบสูตรลับน้ำแห่งชีวิตให้พวกแก!”

เรย์มอนด์เช็ดน้ำลายออก ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง

แล้วหันหน้าไปยังฉินหลันที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “คุณฉินหลัน แล้วคุณล่ะ?”

“คุณเป็นผู้ช่วยเธอตั้งหลายปีแล้ว อีกทั้งยังเป็นคนรักของหลินชางฉองด้วย พวกเราเชื่อว่าคุณจะต้องมีสูตรลับของน้ำแห่งชีวิตอยู่ในมืออย่างแน่นอนเลย!”