จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1114

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ห้าดาวของอเมริกาที่มีเพียงสองคนเท่านั้น

ตอนนี้สีหน้าโดโนแวนขาวซีด บนหน้าผาก แผ่นหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

แม้แต่ร่างกายก็กำลังสั่นอย่างรุนแรง

แต่เขารู้ว่า ผู้นำพวกเขาอยู่ภายใต้การข่มขู่ของหลินชางฉองนั้น ไม่สามารถเงยหัวขึ้นมาได้เลย ในเวลานี้เขาจำเป็นที่จะต้องจัดการสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว

สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์มากที่สุด

โดโนแวนมองไปยังหลินหยุน แล้วกัดฟันพูดด้วยความโกรธ

“หลินชางฉอง! เดิมทีถึงแม้แกเหยียบหลังคาวังอันศักดิ์สิทธิ์ของอเมริกาเราจนพังลงมาก็ตาม! ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่สามารถที่จะใช้วิธีสันติในการแก้ไขปัญหาเรื่องคราวนี้ได้!”

“แต่ว่าแกถึงกับกล้าข่มขู่ผู้นำเรา!”

“งั้นตอนนี้ ก็ไม่เหลืออะไรที่จะต้องเจรจาอีกแล้ว!”

น้ำเสียงของโดโนแวนหนักแน่นมาก ดวงตาทั้งคู่ก็จ้องเขม็งไปที่ตัวหลินหยุน

เขาพูดต่อไปอีกว่า “แกคงกำลังนึกว่า มาจนถึงตอนนี้แล้ว อเมริกาเราได้ทิ้งไพ่ใบสุดท้ายออกมาหมดแล้วจริงๆ แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการอะไรแกได้อีกใช่ไหม?”

“หลินชางฉอง!”

“แกแข็งแกร่งมาก! แกเก่งกาจมากจริงๆ!”

“จนฉันต้องยอมรับว่า อเมริกาเราไม่ควรที่จะไปหาเรื่องกับแกจริงๆเลย!”

แววตาส่วนสึกของโดโนแวนแสดงออกถึงความบ้าคลั่งออกมา

น้ำเสียงก็ยิ่งหนักแน่นขึ้นทุกที

“แต่ว่า แกคิดว่าเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว อเมริกาเราไม่มีพลังความสามารถอะไรที่จะต่อต้านกับแกได้อีกจริงเหรอ?”

“ไม่!”

“แกคิดผิดแล้ว! อีกทั้งยังผิดอย่างมหันต์ด้วย!”

“ความลับที่ซ่อนอยู่ของอเมริกาเรา!”

“ไพ่ใบสุดท้ายของอเมริกาเรา!”

“ความจริงแล้วก็ยังไม่เคยได้แสดงออกมาเลย!”

“เพราะว่านั่นคือ สิ่งที่มากพอที่จะสามารถทำลายล้างแม้แต่ดาวเคราะห์ดวงนี้ได้อย่างแท้จริง!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ มุมปากของโดโนแวนก็มีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมา

“หลินชางฉอง!”

“แกโชคดีมาก!”

“เพราะว่าแกเป็นคนแรกที่มีโอกาสได้สัมผัสกับไพ่ใบสุดท้ายที่แข็งแกร่งที่สุดของอเมริกาเรา ว่ามีความน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน!”

“ฮ่าๆๆ! เตรียมพร้อมแล้วหรือยังล่ะ?”

โดโนแวนพูดพลาง ในมือของเขาก็มีรีโมทคอนโทรลสีแดงเล็กๆอันหนึ่งปรากฏขึ้นมา

จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมาทันที แล้วกดลงไปอย่างแรง！

ทันใดนั้นทำเนียบดำทั้งหลังก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ราวกับว่าจะพังครืนลงมาได้ทุกเวลา

โดโนแวนหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง

“หลินชางฉอง!”

“รู้ไหมว่าทำไมเดิมอเมริกาเราที่มีเจ้าหน้าที่ระดับห้าดาวสองคน!”

“ส่วนจนถึงตอนนี้ แกก็เห็นแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นใช่ไหม?”

“ฮ่าๆๆๆ! ตอนนี้ แกก็มาสัมผัสกับความน่าสะพรึงกลัวของท่านพลเอกเอดัวร์โด เจ้าหน้าที่ระดับห้าดาวอีกคนหนึ่งของอเมริกาเราได้แล้ว!”

หลินหยุนสายตาเคร่งเครียด

เพ่งกระแสจิตแล้วชี้นิ้วออกไปอีกครั้ง

โดโนแวนก็ล้มลงกับพื้น เสียชีวิตลงทันที

วินาทีต่อมา ร่างของหลินหยุนก็หายแวบไปทันที แล้วมาอยู่ตรงหน้าหวางซูเฟินและฉินหลัน

จับมือของทั้งสองคนไว้ แล้วเหาะลอยขึ้นไปทันที

เสี้ยววินาทีที่พวกเขาออกจากที่นั่นไป ทำเนียบดำทั้งหลังก็พังครืนลงมาทั้งหมด

หลินหยุนพาหวางซูเฟินและฉินหลัน เหาะเหินเดินอากาศมาถึงบริเวณลานกว้างแห่งหนึ่งที่ชานเมืองชิงวอตัน

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ก็มีเงาร่างสีทองตามหลังมาอย่างรีบเร่ง

ความเร็วนั้นยังเร็วมากกว่าหลินหยุนด้วยซ้ำไป

หันหลังกวาดสายตามองไปยังเงาร่างสีทองที่อยู่กลางอากาศนั้น หลินหยุนก็หันไปยิ้มกับหวางซูเฟินและฉินหลันแล้วพูดเสียงเบาๆว่า “แม่ครับ พี่ฉินหลัน วางใจเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว!”

ขณะที่พูดอยู่นั้นก็สะบัดแขนเบาๆ กุญแจมือและโซ่ตรวนเท้าที่ล็อกหวางซูเฟินและฉินหลันไว้นั้นก็แตกกระจายออกไป

หลินหยุนพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “แม่ครับ พี่ฉินหลัน พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ! รอให้ผมจัดการกับไอ้หมอนี่เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็กลับบ้านได้เลย!”

หวางซูเฟินและฉินหลันน้ำตาไหลนองเต็มหน้า

พลังหมัดปะทะกับประกายแสงมีดอย่างแรง แล้วเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมา

แต่ว่าหมัดของหลินหยุน ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการบุกโจมตีของพลังปราณจากมีดด้ามยาว

ที่ปกคลุมไปทั่วนั้นไว้ได้

พลังหมัดถูกทำลายลง พลังปราณของมีดด้ามยาวนั้นฟาดลงไปบนร่างของเขาทันที

ร่างของหลินหยุนราวกับว่าวที่สายขาด ลอยกระเด็นออกไปหลายร้อยเมตรจึงจะหยุดลงได้

หลินหยุนสีหน้าขาวซีดเล็กน้อย

ขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้น ในใจก็พูดอย่างเคร่งเครียดว่า “นี่อย่างน้อยก็ต้องเป็นพละกำลังผู้บำเพ็ญเซียนในแดนยาทองระดับสองแล้ว!”

“อีกทั้งก็ไม่ใช่พวกเมคาก่อนหน้านั้นด้วย!”

“แต่เป็นชุดเกราะทองคำชุดหนึ่ง!”

“เครื่องยนต์กลไกได้ยกระดับขึ้นมากเลย!”

เอดัวร์โดเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “หลินชางฉอง! ตอนนี้รู้สึกยังไงล่ะ!”

“ในฐานะที่เป็นไพ่ใบสุดท้ายของอเมริกา!”

“แม่ทัพอย่างฉันก็ไม่ได้ทำให้แกผิดหวังใช่ไหม?”

หลินหยุนทำเสียงฮื่อใส่ แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ก็ไม่เท่าไหร่!”

เมื่อเอดัวร์โดได้ยินก็โกรธขึ้นมาทันที พูดเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “หลินชางฉอง! ฉันจะดูว่าแกจะปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่! คอยรับการจู่โจมจากฉันอีกครั้งสิ!”

เมื่อสิ้นเสียงของเอดัวร์โดแล้ว มีดด้ามยาวในมือก็แกว่งไกวไปมา

กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่ซ่านออกมา

สายตาหลินหยุนส่องประกายวาววับ พลิกตัวตีลังกาเหาะขึ้นกลางอากาศ แล้วสะบัดดาบเฮ่าเทียนในมือ จากนั้นหลินหยุนก็พูดขึ้นอย่างช้าๆว่า “ข้ามีหนึ่งกระบี่ที่ทลายนภาได้!”

ดาบทะลุสวรรค์ก็ถูกเขานำมาใช้อีกครั้งหนึ่ง

เดิมทีท้องฟ้าที่โปร่งใสก็เกิดมีเมฆดำปกคลุมขึ้นมาทันที ท้องฟ้ามืดมิด เสียงฟ้าร้องดังครืนๆไปทั่ว

หลินหยุนก็หายไปในทันที

ในเวลาเดียวกันนี้เอง ก็มีเงาร่างใหญ่โตจางๆปรากฏขึ้นมา

เงาร่างนั้นมือถือกระบี่ยักษ์ที่สามารถทลายนภาได้ มองไปยังเอดัวร์โด

จากนั้นกระบี่ยักษ์ในมือก็แทงออกไปทันที

พลังปราณของดาบทะลุสวรรค์ที่ดูเหมือนจะสามารถฉีกนภาได้นั้นก็ระเบิดออกมา แล้วแทงไปยังร่างของเอดัวร์โดอย่างแรง