จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1132

เธอในฐานะลูกสาวของหนึ่งเยว่ ดูเหมือนว่าฉินเหมยไม่อยากให้คนอื่นๆลวงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับสำนักหยุนเยว่

ถึงแม้หลินหยุนจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่จากคำพูดอ้ำๆอึ้งๆของสามเยว่และคนอื่นๆ ทำให้เขาเดาอะไรบางอย่างออก

บางทีความสัมพันธ์ของหนึ่งเยว่กับสำนักหยุนเยว่ มันอาจจะไม่ใช้เป็นเพราะการจากไปของเธออย่างแน่นอน

แต่ก็สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน เธอยังรู้สึกดีต่อสำนักหยุนเยว่ ไม่งั้นเธอคงไม่กระตือรือร้นอบอุ่นและเป็นมิตรแบบนี้

เรื่องเหล่านี้ หลินหยุนไม่ได้สนใจเลย

สำหรับฐานะของเขาในตอนนี้ เขาก็ไม่ค่อยสนใจเหมือนกัน

เขาแค่อยากรู้เรื่องราวต่างๆของนางฟ้าเย่เยว่ที่อยู่ในโลกคุนชาง ไม่รู้ว่าเรื่องพวกนี้ยังมีบันทึกอยู่หรือเปล่า

สำหรับฉินชิงถงคนนี้ ดูเหมือนเธอจะดูถูกและรังเกียจหลินหยุนมากๆ ส่วนหลินหยุนก็ไม่ได้มองเธออยู่ในสายตาอยู่แล้ว

เมื่อฉินเหมยแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันแล้ว เธอก็รีบพูดทันที "เสี่ยวหยุน พวกเรากลับไปคุยที่บ้านดีกว่า! น้าหญิงจะเลี้ยงฉลองเพื่อเป็นการต้อนรับคุณ!"

หลินหยุนพยักหน้า และขึ้นไปนั่งบนรถม้าเฉดสีของฉินเหมย พวกเขากลับเข้าไปในเมืองอย่างช้าๆ

จวนฉินใหญ่มากๆและทันสมัยมากๆด้วย

เมื่อลงจากรถม้า ฉินชิงถงก็พูดทันที "คุณแม่ ฉันมีธุระต้องไปจัดการ ฉันขอตัวก่อนนะ!"

เมื่อพูดจบ เธอไม่มองหน้าหลินหยุนเลย เธอหันหลังและจากไปทันที

ฉินเหมยสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เธอขมวดคิ้วและตะโกนทันที "หยุดเดี๋ยวนี้! เธอจะมีธุระอะไร? เธอไร้มารยาทมากๆ! พี่หลินหยุนพึ่งมาถึง เธอก็จะจากไปเลย? ฉันไม่เคยสอนมารยาทให้เธอหรือไง?"

ฉินชิงถงหยุดเดินทันที สีหน้าของเธอดูแย่มากๆและพูด "ฉันมีธุระจริงๆ! วันนี้เป็นวันเกิดของเมิ่นหยู่ ตอนนี้ฉันต้องรีบไปหาเธอ ! คุณแม่ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม?"

ฉินเหมยด่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอไม่ต้องมาพูดโกหกหลอกลวงฉัน! เด็กสาวของตระกูลเมิ่นคนนั้นพึ่งจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเมื่อเดือนที่แล้ว เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอไง? ฉินชิงถง เธอทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ! ถ้าแน่จริง วันนี้เธอก็ออกจากบ้านให้ฉันดูหน่อยสิ?"

เมื่อมองเห็นแม่ลูกกำลังจะทะเลาะกัน ทำให้หลินหยุนขมวดคิ้วทันทีและพูดเบาๆ "น้าฉิน ในเมื่อชิงถงมีธุระ ฉันคิดว่าให้เธอจากไปจะดีกว่า!"

ฉินเหมยพูดอย่างเคร่งขรึม "ไม่ได้! เสี่ยวหยุน เรื่องนี้คุณห้ามยุ่ง! ถ้าฉันยังไม่สั่งสอนลูกสาวคนนี้ อีกหน่อยเธอคงขึ้นมาขี่คอฉันแล้ว!"

ฉินชิงถงก็รู้สึกโกรธเหมือนกัน เธอโกรธมากๆและชี้ไปที่หลินหยุนพูด "คุณก็แค่อยากให้ฉันอยู่กับเขาไม่ใช่เหรอ? ได้เลย ฉันจะพูดให้แม่เข้าใจ! ถ้าอยากจะอยู่ แม่ก็อยู่กับเขาคนเดียว! อย่ามายุ่งกับฉัน!"

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังจากไปด้วยสีหน้าที่โกรธมากๆ

ฉินเหมยโกรธจนหน้าเขียว แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

เธอสูบลมหายใจลึกๆ มองไปที่หลินหยุนและพูด "เสี่ยวหยุน ชิงถงเสียคนเพราะฉันตามใจเธอมากจนเกินไป คุณอย่าไปถือสาเธอเลย! คุณอย่าไปโกรธเธอเลย!"

หลินหยุนรู้สึกเฉยๆและส่ายหัว แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

ฉินเหมยรีบพูดขึ้นมาทันที "พอได้แล้ว ไม่ต้องไปสนใจเธอแล้ว เสี่ยวหยุน พวกเราเข้าไปกันเถอะ น้าหญิงจะเลี้ยงฉลองเพื่อเป็นการต้อนรับคุณเอง!"

ฉินเหมยพาหลินหยุนมาถึงบ้านพักหลังเล็กที่อยู่ในคฤหาสน์

บ้านพักหลังเล็กๆนี้เงียบสงบมากๆ บรรยากาศโดยรอบก็ดีมากๆเช่นกัน

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพักหลังเล็กๆแล้ว ฉินเหมยก็พูด "เสี่ยวหยุน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็พักตรงนี้ได้เลย ถ้าต้องการอะไรก็บอกฉันได้เลย!"

ขณะพูด เธอก็สั่งให้คนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังไปเตรียมอาหาร

เมื่อได้รับคำสั่งแล้ว คนรับใช้ก็เดินจากไปด้วยความเคารพ

ผ่านไปไม่นาน คนรับใช้ก็ถืออาหารเต็มโต๊ะเข้ามา

ฉินเหมยเรียกหลินหยุนมานั่งทานอาหาร และเธอก็สั่งให้คนรับใช้ออกไป

หลินหยุนไม่อยากจะเสียเวลาอีก เขามองหน้าฉินเหมยและเอ่ยปากพูดเบาๆ "น้าฉิน ฉันต้องการอะไร คุณน่าจะรู้ดี ฉันขอพูดตามตรง! ฉันต้องการรู้ความลับเหล่านั้นของสำนักหยุนเยว่ว่าได้มีการบันทึกหรือทิ้งเอาไว้ไหม?"

ฉินเหมยหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง เธอพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ตอนนี้ฉันยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับคุณไม่ได้ บางทีอาจจะมีบันทึกทิ้งเอาไว้ บางทีอาจจะไม่มีบันทึกทิ้งเอาไว้ก็ได้!"

หลินหยุนขมวดคิ้วและพูด "คุณหมายความว่าไง?"

ฉินเหมยพูด "สมัยนั้น หลังจากที่แม่ของฉันกลับมาแล้ว เธอก็เก็บตัวทันที ผ่านไปไม่กี่ปี เธอก็มรณภาพไปเลย!"

"แม้แต่ฉัน ก็เคยเห็นหน้าแม่ครั้งเดียว ก่อนที่เธอจะมรณภาพเท่านั้น!"