จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1156

ทุกคนต่างก็คิดว่าพลังแรงมหาศาลของฉื้อซานนั้นทำให้หลินหยุนตกใจจนเสียสติไปแล้ว!

จนกระทั่งลืมลงมือตอบโต้กลับไป

แต่ว่า!

ทันทีที่พลังงานน่าสะพรึงกลัวกำลังเข้าใกล้นั้น

ในที่สุดหลินหยุนก็ขยับตัวแล้ว!

ได้ยินเขาตะโกนพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ท่าแยกน้ำของสิบแปดท่าต้าเต๋า!”

พอสิ้นเสียง ก็ปรากฏมีพลังแรงที่อ่อนโยนอยากที่จะจับต้องได้เข้าสลายพลังค้อนมหาจักรอันน่าสะพรึงกลัวของฉื้อซานออกไปจนหมดสิ้น

ในขณะเดียวกัน หลินหยุนก็พูดต่อไปว่า “ท่าสยบเขาของสิบแปดท่าต้าเต๋า!”

พลังแรงอันน่าสะพรึงกลัวที่สามารถถล่มเขาทลายแม่น้ำก็ปรากฏขึ้นมา แล้วไปปะทะกับประกายแสงที่ปลดปล่อยออกมาจากค้อนมหาจักรจนแตกละเอียดไปหมดภายในชั่วพริบตา!

จากนั้นก็พุ่งไปยังร่างของฉื้อซาน

“ปั้ง!”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวขึ้นมา

ร่างของฉื้อซานราวกับว่าวที่สายป่านขาดลอยละล่องออกไปไกลกว่าพันเมตร

แล้วตกลงบนพื้นอย่างแรง

กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

สายตาที่ฝ้าฟางของเขานั้น เต็มไปด้วยอาการเหลือเชื่อออกมา

“แก.....แคะๆ.....ทำไมแกถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้........”

“นี่เป็นไปไม่ได้!”

ไม่เพียงแต่เขาไม่เชื่อ

อู๋หุนที่ยืนอยู่กลางอากาศก็ยังเบิ่งตาโตขึ้นด้วยความรู้สึกช็อกอย่างมาก ในใจก็รู้สึกตื่นตกใจอย่างรุนแรง

สายตาแสดงออกถึงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ไม่อยากจะเชื่อเลย

ยอดฝีมือที่มุงดูอยู่จำนวนมากนั้นต่างก็อ้าปากค้างอย่างพร้อมเพรียงกัน

ไม่มีใครเชื่อว่าฉากนี้เป็นความจริงเลย

“เจ้าเด็กนี่........แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?”

“เห็นอยู่ว่าเขายังไม่ได้เข้าแดนยาทองเลย แต่กลับสามารถเอาชนะฉื้อซานที่มีค้อนมหาจักรในมือได้ภายในชั่วพริบตา.......”

“นี่ก็น่ากลัวเกินไปแล้ว!”

“เขาเป็นสัตว์ประหลาดตัวอะไรกันแน่!”

“ความเป็นมาของเจ้าเด็กนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!”

“ไม่เพียงแต่ไม่ธรรมดา การต่อสู้ที่ข้ามทะลุแดนยิ่งใหญ่เช่นนี้ ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!”

พูดถึงในระดับแดนเดียวกันแล้ว ถ้าสามารถต่อสู้ข้ามแดนเล็กไปได้ นั่นยังไม่ใช่เป็นเรื่องที่เข้าใจยากเท่าไหร่นัก!

ความจริงแล้วอัจฉริยะสุดยอดบางคนก็สามารถทำเช่นนั้นได้

แต่ว่าหลินหยุนไม่ใช่เช่นนั้น!

เขาก้าวทะลุข้ามแดนระดับใหญ่ไปเลย!

คู่ต่อสู้ก็ไม่ใช่พวกยอดฝีมือที่เพิ่งย่างเข้าแดนยาทองระดับหนึ่งหรือสองพวกนั้นด้วยซ้ำ!

แต่เป็นฉื้อซานที่มีค้อนมหาจักรในมือ และพลังมหาศาลที่ถล่มฟ้าดินเมื่อครู่นี้ ก็มากพอที่จะสังหารยอดฝีมือของแดนยาทองระดับสามได้เลยทีเดียว!

นี่หมายความว่าอะไร?

ขณะนี้ ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าสมองตัวเองมึนตึ้บไปหมดแล้ว!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ในเวลานี้เอง ฉื้อซานพลิกตัวขึ้นมา ร่างกายก็สลายกลายเป็นลำแสงลำหนึ่ง รีบมุดหนีไปด้วยความหวาดกลัว!

“ไอ้เด็กหลินหยุน ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

“สำนักสุริยันเราจะไม่ปล่อยแกอย่างแน่นอน!”

“ฉันจะต้องกลับมาหาแกอีก!”

“ถึงเวลานั้น ก็จะเป็นวันตายของแก!”

ลำแสงหลบหนีไปไกล ได้ยินแต่เสียงที่โกรธแค้นของฉื้อซานแว่วดังออกมา

หลินหยุนยืนอยู่กลางอากาศ ส่งเสียงเยาะเย้ย

“คิดจะหนีเหรอ?”

“ฉันอนุญาตให้แกไปแล้วเหรอ?”

หลินหยุนสายตาส่องประกายวาววับ จากนั้นก็ชกหมัดอย่างแรงออกไปหนึ่งที

พลังหมัดที่สามารถทลายฟ้าดินได้ก็ระเบิดออกมาทันที

ทันใดนั้น ก็ทุบลงไปยังฉื้อซานที่ได้หลบหนีไปไกลนั้นร่วงหล่นลงมา

ฉื้อซานร้องเสียงโหยหวนดังลั่น

ทันใดนั้น เนื้อตัวทั้งร่างก็แหลกละเอียดแตกกระจายออกไปทั่ว

ยาทองก็เผยตัวออกมา

จิตวิญญาณของเขาก็สิงอยู่ในยาท้องนั้น แล้วรีบมุดหนีต่อไปอย่างรวดเร็ว!

สายตาหลินหยุนส่องประกายวาววับ ชกหมัดออกไปอีกหนึ่งที ยาทองก็แตกละเอียดกระจายออกไปทันที

ฉื้อซาน ดับสูญแล้ว!

ยื่นมือออกไป แหวนเก็บของวงหนึ่งที่ตกลงมาก็ถูกเขาคว้ากลับมาได้

เมื่อเห็นฉากเช่นนี้แล้ว ทุกคนต่างก็ส่งเสียงดังแตกตื่นออกมาอีกครั้ง

และต่างก็กลืนน้ำลายเฮือกอย่างแรง

ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าว่าจะเป็นความจริง

สายตาที่มองไปยังหลินหยุนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ฉื้อซานที่มีค้อนมหาจักรในมือ และฝีมืออยู่เหนือกว่าแดนยาทองระดับห้า ก็ต้องจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของหลินหยุนเช่นนี้

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งสีหน้าดำมืดด้วยความโกรธอย่างมหันต์!

หลังจากพูดตำหนิหยุนหลานแล้ว ก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็หันไปมองหยุนถิงด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร

“พี่ใหญ่ เสี่ยวหยุนอายุยังน้อย มีเรื่องบางอย่างเธอคงคิดไม่ถึงและดูไม่ออก ไม่รู้ความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่ข้างใน!”

“แต่พี่เป็นถึงเจ้าบ้านของพวกเรานะ!”

“พี่ตัดสินใจโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาอย่างนี้ได้ยังไง?”

“ตระกูลหยุนพวกเราตอนนี้ ก็ตกอยู่ในสภาพที่ลำบากย่ำแย่มากอยู่แล้ว!”

“หรือว่าพี่กลัวตระกูลหยุนพวกเราจะล่มจมช้าไปกว่านี้เหรอ?”

“พวกพี่สองคนพ่อลูก ถ้าหากตระกูลหลินล่มสลายไปละก็ พวกพี่ก็คือคนที่บาปที่สุดแล้ว!”

ชายวัยกลางคนยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธจัด

จนถึงขั้นที่ไม่สามารถระงับความโกรธได้เลย

หยุนถิงสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เมื่อรอให้อีกฝ่ายหนึ่งพูดจบ เขาจึงเอ่ยปากพูดด้วยเสียงเคร่งเครียดว่า “จะล่มสลายช้าหรือเร็ว แล้วมีความแตกต่างยังไงเหรอ?”

หยุนถิงพูดเยาะเย้ย

“ถ้าตระกูลหยุนไม่สามารถกลับมาผงาดใหม่อีกครั้งได้ ล่มสลายก็ล่มสลายไปสิ!”

“คนบาปคนนี้ก็ยกให้ฉันหยุนถิงแบกรับไว้แต่เพียงคนเดียวก็พอแล้ว!”

“สำหรับหยุนหลานแล้ว เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง!”

“ความผิดทั้งหมดนี้ก็ให้ฉันแบกรับไว้แต่เพียงคนเดียวก็แล้วกัน!”

ชายวัยกลางคนได้ยินแล้ว ก็พูดเยาะเย้ยด้วยความโกรธว่า

“ในฐานะที่เป็นเจ้าบ้าน! พี่ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบไว้อยู่แล้ว!”

“แต่ว่า ความรับผิดชอบนี้พี่จะแบกรับไหวเหรอ?”

“ไหนพี่บอกกับทุกคนสิว่า พี่จะแบกรับไว้ยังไง?”

พูดพลางก็หันไปมองชายชราที่นั่งอยู่ตำแหน่งประธานแล้วพูดว่า

“พ่อครับ ผมรู้สึกว่าพี่ใหญ่ไม่เหมาะสมที่จะเป็นตำแหน่งเจ้าบ้านอีกแล้ว!”

“ตระกูลหยุนจำเป็นต้องเชิญให้ท่านออกหน้าอีกครั้ง อาจไม่แน่ว่ายังมีโอกาสที่จะเยียวยาได้บ้าง!”

ชายชรารูปร่างผอมบางมาก อ่อนแอจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

ภายในร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายพิษร้อนที่รุนแรง

แล้วไอออกมาอย่างต่อเนื่องสักพักหนึ่ง

ชายชราก็หายใจหอบแรง

สายตาที่ฝ้าฟางก็กวาดมองไปผู้คนทั้งหลาย แล้วเอ่ยปากถามว่า “พวกคุณ ทุกคนก็มีความคิดเห็นเช่นนี้เหรอ?”

เมื่อได้ยินชายชราพูดเช่นนั้น หยุนหลานก็รีบพูดว่า “คุณปู่คะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพ่อ หลานเลยแม้แต่นิดเดียว เป็นเพราะว่าหลานบีบบังคับให้พ่อทำเช่นนี้เองค่ะ!”

“ถ้าท่านจะลงโทษละก็ งั้นก็ลงโทษหลานเพียงคนเดียวก็พอแล้ว!”