จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1194

เขาเดินไปยังหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตู้ขายโอสถทันที

"พ่อหนุ่มน้อย ฉันขอสอบถามหน่อย สถานที่ลึกลับที่พวกเขาพูดถึงเมื่อสักครู่มันคืออะไรกันแน่?"

เด็กหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณพูดถึงสถานที่ลึกลับเหรอ ไม่กี่วันก่อน มีสถานที่แห่งหนึ่งห่างจากเมืองชิงเฟิงไม่ถึงหนึ่งร้อยกิโลเมตร มีวิมานโบราณอันหนึ่งปรากฏตัว!"

"วิมานโบราณอันนั้นมีค่ายกลอันใหญ่คอยปกป้องอยู่ เมื่อมันปรากฏตัวก็มีรังสีกระบี่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที"

"มันปรากฏตัวสามวันติดต่อกัน จากนั้นก็ค่อยๆหายไป"

"การปรากฏตัวอย่างยิ่งใหญ่แบบนี้ ทำให้ข่าวสารแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว!"

"ตอนนี้มียอดฝีมือจำนวนมากเดินทางมาที่นี่แล้ว!"

"อย่างไรก็ตาม ได้ยินมาว่าค่ายกลที่อยู่ด้านนอกนั้นแข็งแกร่งมากๆ จนถึงตอนนี้ยังทำลายไม่ได้เลย!"

"ถ้าพวกคุณสองคนอยากจะไปละก็ ต้องรีบไปเร็วๆหน่อย!"

"ถ้าพวกคุณไปถึงช้า และค่ายกลถูกทำลาย สิ่งของที่อยู่ด้านในคงโดนแย่งไปหมดแล้ว!"

ซิงเฟยพยักหน้าและพูด "เป็นอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณมากๆ!"

เมื่อพูดจบ เธอกับหลินหยุนก็เดินออกจากหอไป่เต้าทันที

ซิงเฟยพูด "ดูเหมือนว่าข่าวเรื่องนี้จะถูกแพร่กระจายไปแล้ว พวกเราจะไปดูหน่อยไหม ตรงนั้นจะต้องครึกครื้นอย่างแน่นอน!"

หลินหยุนพูดเบาๆ "สถานที่ลึกลับแบบนี้ น่าจะมีเยอะใช่ไหม?"

ซิงเฟยครุ่นคิดชั่วครู่และพูด "ถ้าจะพูดว่าเยอะก็ไม่ได้ แต่ถ้าพูดว่าน้อยก็ไม่ใช่!"

"มันเป็นสถานที่ลึกลับที่ยอดฝีมือสมัยก่อนทิ้งเอาไว้ ส่วนใหญ่จะเป็นสถานที่มรณภาพของยอดฝีมือเหล่านั้น บางทีก็อาจจะเป็นสถานที่เก็บตัวฝึกฝนของยอดฝีมือก็ได้!"

"คุณอย่านึกว่าโลกคุนชางไม่ค่อยใหญ่ แต่มันมีประวัติศาสตร์ที่นานมากๆ!"

"ตามตำนาน ยุคโบราณกาลมียอดฝีมือจำนวนมากที่สามารถใช้ฝ่ามือทำลายนภา!"

"แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร จู่ๆก็เข้าสู่ยุคแตกแตนทันที"

"ดังนั้นก็เลยไม่มีใครรู้เลยว่ายอดฝีมือเหล่านั้นเสียชีวิตไปแล้วหรือออกจากโลกคุนชางกันแน่ เรื่องนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้!"

"อย่างไรก็ตาม โลกคุนชางมียอดฝีมือจำนวนมากเสียชีวิตอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะเป็นสถานที่ฝึกฝนของยอดฝีมือพวกนั้น และมันก็ถูกคนอื่นๆพบเห็น!"

"คุณดูสิ คุณปรากฏตัวแบบนี้ ซ่านเต้าคนนั้นยังสงสัยเลยว่าคุณน่าจะได้วิชาลึกลับไม่ใช่เหรอ?"

หลินหยุนพยักหน้าทันที

มันเป็นเรื่องจริง สำหรับการก่อกำเนิดของโลกคุนชาง และประวัติศาสตร์การบำเพ็ญเซียนของโลกมนุษย์ เขาคาดเดาไว้หลายอย่าง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินหยุนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเย่เยว่

ถ้าร่างแยกของเย่เยว่ยังอยู่ข้างกายเขา เขาก็สามารถถามเธอได้ เขาเชื่อว่าเย่เยว่ต้องรู้เรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน

น่าเสียดาย

เย่เยว่……

ไม่รู้ว่าร่างจริงของเย่เยว่ ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่……

หลินหยุดถอนหายใจ เขาเก็บความรู้สึกคิดถึงและความเป็นห่วงไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ

เขาหันไปมองซิงเฟยและพูด "ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว พวกเราก็ไปดูกันเถอะ!"

บางทีพวกเราอาจจะได้อะไรกลับมาก็ได้ และสถานที่แห่งนั้นก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ซิงเฟยรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที เพราะเธอมีนิสัยชอบอะไรที่สนุกๆอยู่แล้ว

ทั้งสองคนเดินออกจากเมืองชิงเฟิง และมองไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้

พวกเขาเห็นท้องฟ้าที่อยู่ห่างไปร้อยกว่ากิโลเมตร มันยังมีแสงสีน้ำเงินอ่อนๆอยู่

ซิงเฟยรีบพูดทันที "เด็กหนุ่มของหอไป่เต้าพูดว่ามีรังสีกระบี่สามวันสามคืน แต่ตอนนี้มันยังมีรังสีอ่อนๆอยู่ สถานที่ลึกลับอันนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน! น่าจะเป็นสถานที่ลึกลับของยอดฝีมือแดนยาทอง!"

"พวกเรารีบไปกันเถอะ บางทีพวกเราอาจจะได้ของล้ำค่าก็ได้!"

หลินหยุนพยักหน้าและปล่อยรถเมฆออกมา

ด้วยระยะทางเพียงร้อยกว่ากิโลเมตร ผ่านไปไม่นาน พวกเขาสองคนก็ใกล้จะถึงแล้ว

เมื่อยิ่งเข้าใกล้ พวกเขาก็ยิ่งเจอคนจำนวนมากที่มารวมตัวกันยังสถานที่แห่งนี้

แต่พวกเขาไม่ได้เจอยอดฝีมือที่ร้ายกาจเลย ส่วนใหญ่จะเป็นยอดฝีมือแดนฝึกพลังระยะแรกหรือไม่ก็แดนฝึกพลังระยะกลาง แต่ไม่เห็นแดนฝึกพลังระยะหลังแม้แต่คนเดียว

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถเมฆ และดึงดูดสายตาของคนจำนวนไม่น้อย

ผ่านไปไม่นาน พวกเขาสองคนก็เดินทางมาถึงด้านนอกของสถานที่ลึกลับ

ที่นี่คือภูเขาลูกหนึ่ง บนภูเขาเต็มไปด้วยต้นไม้ แต่ภูเขาไม่ค่อยสูงนัก