สรุปเนื้อหา บทที่ 1198 หลินหยุนเอ่ยปากพูด – จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดย จูผาซู่
บท บทที่ 1198 หลินหยุนเอ่ยปากพูด ของ จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ ในหมวดนิยายใช้ชีวิต เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย จูผาซู่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
แต่ในเวลานี้
จู่ๆก็มีคนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"พวกคุณทำแบบนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย!"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนหยุดการโจมตีทันที พวกเขาหันหลังกลับไปมองคนที่เอ่ยปากพูด
คนที่เอ่ยปากพูด ต้องเป็นหลินหยุนอยู่แล้ว
สายตาของทุกคนต่างจ้องมองไปที่หลินหยุนทันที
ในเวลานี้ ในสายตาของคนจำนวนไม่น้อยมีแต่ความดูถูกและเย็นชา
ผางเห้อที่เป็นผู้นำเรื่องนี้ เขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครมาจากไหน? ใครเป็นคนพาเขาเข้ามา? ทำไมเขาถึงกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้?"
"ถ้าตัวเองไม่ยอมสั่งสอนเด็กหนุ่มคนนี้ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!"
"เป็นเด็กหนุ่มที่ไม่กลัวตายจริงๆ!"
เมื่อซิงเฟยได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็กระตุกทันที เธอมองไปที่ผางเห้อและพูดอย่างเย็นชา "ผู้อาวุโสผางเป็นคนเจ้าอารมณ์จริงๆ! เขาเป็นคนของฉัน ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาสั่งสอน!"
สายตาของทุกคนมองไปที่ซิงเฟยทันที
ผางเห้อพูดอย่างเคร่งขรึม "คุณเป็นลูกสาวของตระกูลไหน? ถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้?"
ซิงเฟยเปล่งเสียงไม่พอใจและพูด "ตระกูลซิงจากเมืองเทียนเฟิง!"
สายตาของผางเห้อเปล่งประกายทันที เขาพูดด้วยความเย็นชา "ไม่แปลกใจเลยที่คุณกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้ คุณเป็นคนของตระกูลซิงนี่เอง! ถ้าฉันทายไม่ผิด คุณคงเป็นลูกสาวของซิงเลี่ยใช่ไหม?"
"หึ!"
"สาวน้อย ถึงแม้พ่อของคุณอยู่ตรงนี้ เขาก็ไม่กล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน!"
"ถ้าเธอยังกล้าพูดแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะสั่งสอนเธอแทนพ่อของเธอเอง!"
"เธอควรดูคนของเธอให้ดีๆ!"
"ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจอีกแล้ว!"
ขณะพูด สายตาที่เย็นชาของเขามองไปที่หลินหยุนอีกครั้ง "คุณก็เป็นแค่ลูกน้องคนหนึ่ง ยังกล้าพูดจาอวดดีในสถานที่แบบนี้อีก! เป็นคนที่ไม่รู้จักกาลเทศะเลย!"
"ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยคุณ!"
"ถ้าคุณยังกล้าพูดอีก ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้แล้ว!"
มีคนจำนวนไม่น้อยเปล่งเสียงไม่พอใจออกมา และมองหลินหยุนด้วยสายตาดูถูก
"เป็นคนที่ไม่รู้จักกาลเทศะเลย เป็นแค่คนใช้ยังกล้ามาชี้แนะพวกเราอีก!"
"เป็นคนที่ไม่กลัวตายจริงๆ!"
"แม้แต่เจ้านายของเขายังไม่กล้าพูดอะไรเลย ไม่รู้จริงๆว่าทำไมคนใช้อย่างเขาถึงพูดแบบนี้!"
"……"
ผางเห้อโบกมือและพูด "พอได้แล้ว ทุกคนโจมตีค่ายกลต่อเถอะ! พวกเราจะได้ทำลายค่ายกลได้เร็วขึ้น!"
สีหน้าของหลินหยุนไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย
เขาเอ่ยปากพูดอีกครั้ง "ค่ายกลอันนี้ใช้วิธีของพวกคุณไม่สามารถทำลายได้อยู่แล้ว ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ก็โจมตีต่อได้เลย!"
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน คนอื่นๆยังไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่ผางเห้อรู้สึกโกรธมากๆ
สายตาของเขามองไปที่ซิงเฟยอีกครั้งและพูด "สาวน้อย ถ้าคุณยังไม่บอกให้คนใช้ของคุณปิดปาก ถ้างั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!"
เขาเป็นคนที่ศึกษาค่ายกลมาทั้งชีวิต เขามีความชำนาญเรื่องค่ายกลมากๆ พูดตามตรงว่าพลังของเขาส่วนใหญ่มาจากค่ายกล
ถ้าพูดถึงเรื่องค่ายกลแล้ว เขามั่นใจในตัวเองมากๆ
ตอนนี้ เขากลับโดนคนใช้ของตระกูลซิงแสดงความสงสัยในความสามารถของตัวเอง ถ้าเขาไม่โกรธก็คงเป็นไปไม่ได้?
โดยเฉพาะพูดเรื่องเหล่านี้ต่อหน้ายอดฝีมือมากมายขนาดนี้!
มันเหมือนกับการตบหน้าเขาอย่างจัง
ในเวลานี้ มีชายวัยกลางคนๆหนึ่ง เขาใส่ชุดดำและหมวกไม้ไผ่ปิดหน้า เขาอดไม่ไหวก็เลยหัวเราะออกมาและมองไปที่ผางเห้อแล้วพูด "คุณผาง คุณไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนี้เลย?"
"คนๆนี้กล้าพูดจาแบบนี้ต่อหน้าพวกเรา บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องค่ายกลก็ได้?"
"พวกเราลองฟังคำพูดของเขาก่อน ดูสิว่าเขาจะสามารถพูดอะไรที่เป็นประโยชน์ได้ไหม!"
"อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณกล้าหลอกลวงพวกเรา!"
"คุณน่าจะรู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง!"
หลินหยุนไม่สนใจผางเห้อเลย เขาพูดเบาๆ "ค่ายกลนี้มีชื่อว่าค่ายกลเกาะตัว สำหรับพลังของค่ายกลป้องกันอันนี้ มันมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา"
"เมื่อพวกคุณโจมตีตำแหน่งหนึ่งอยู่ ตำแหน่งนั้นๆก็จะดึงพลังทิพย์จากตำแหน่งอื่นๆมารวมตัวกัน มันจึงกลายเป็นตำแหน่งที่มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งมากๆ!"
"ไม่ว่าพวกคุณจะเลือกตำแหน่งตรงไหนก็ตาม มันก็จะเป็นแบบนั้น!"
คำพูดของหลินหยุนทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนแปลงทันที
ดวงตาของทูตวิญญาณอู๋อิ่งเปล่งประกายทันที เขารีบเอ่ยปากถาม "คุณพูดเรื่องจริงใช่ไหม?"
หลินหยุนยังไม่ทันได้ตอบ ผางเห้อที่อยู่ข้างๆก็หัวเราะออกมาทันที
"คุณพูดจาได้ไร้สาระมากๆ!"
อู๋อิ่งมองไปที่ผางเห้อและถามทันที "ทำไมคุณผางถึงพูดแบบนี้ละ?"
ผางเห้อพูดอย่างเย็นชา "ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แต่ถ้าพูดถึงด้านค่ายกลแล้ว ฉันมีชื่อเสียงมากๆใช่ไหม?"
อู๋อิ่งพยักหน้าและพูด "เรื่องนี้มันแน่อยู่แล้ว! ทั่วทั้งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ทุกคนต่างรู้ดีว่าคุณผางคือคนที่ชำนาญด้านค่ายกลที่สุด!"
เมื่อผางเห้อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็พูดอย่างเย่อหยิ่ง "ฉันใช้เวลาศึกษาค่ายกลมาเกือบชั่วชีวิต แต่ฉันไม่เคยได้ยินค่ายกลเกาะตัวเลย!"
ขณะพูด เขาก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง เขามองหลินหยุนด้วยความเย็นชาและพูด "โจมตีตำแหน่งหนึ่ง ตำแหน่งนั้นก็จะกลายเป็นตำแหน่งที่แข็งแกร่งที่สุด! คุณพูดจาส่งเดชมากๆ!"
"เด็กหนุ่ม คุณรู้ไหมว่าค่ายกลมีกี่ประเภท?"
"คุณรู้ไหมว่าสร้างค่ายกลอันหนึ่งขึ้นมา ต้องใช้อะไรบ้าง?"
"คุณรู้ไหมว่าอะไรคือขบวนค่ายกล อะไรคือศูนย์ค่ายกล อะไรคือแท่นค่ายกลไหม?"
"คุณก็เป็นแค่คนรับใช้ของเด็กสาวจากตระกูลซิงเท่านั้น คุณไม่รู้จักค่ายกลเลย!"
"แต่คุณกล้าดียังไงมาพูดจาต่อหน้าฉันแบบนี้ ยังกล้าพูดส่งเดชด้วย!"
"หรือคุณคิดว่า มีเด็กสาวของตระกูลซิงค่อยให้ท้ายคุณ ฉันก็ไม่กล้าสังหารคุณเหรอ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...