จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1219

หลินหยุนพูดเบาๆ "พาพวกเราไปที่นั่น!"

วิญญาณอาฆาตไม่ได้ลังเลเลย เธอรีบพูดทันที "โอเค ฉันจะพาผู้มีพระคุณทั้งสองคนไปตอนนี้เลย"

รถเมฆเปลี่ยนทิศทางทันที จากเดิมที่ต้องไปทิศตะวันตก ได้เปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย ตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

และซิงเฟยก็ถามถึงเรื่องของวิญญาณอาฆาตไม่หยุด

วิญญาณอาฆาตคนนี้มีชื่อว่ายู่เอ๋อร์ เธอไม่เข้าใจวิธีการฝึกฝนอะไรเลย และเธอก็ไม่เคยออกจากตำบลสือเหมินด้วย

เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เธอเสียชีวิตที่ตำบลสือเหมิน เนื่องจากเธอมีความแค้นฝังใจ มีปราณพิฆาตที่แรงกล้า ทำให้เธอกลายเป็นวิญญาณอาฆาต

เมื่อกลายเป็นวิญญาณอาฆาตแล้ว เธอก็ยังคงอยู่ในบริเวณรอบๆตำบลสือเหมิน และไม่เคยไปจากตำบลสือเหมินเลย เธอล่องลอยอยู่ในตำบลสือเหมินมายี่สิบกว่าปี

สองปีก่อน ขณะที่วิญญาณของเธอกำลังจะแตกสลาย เธอโดนพลังบางอย่างดึงดูด เธอก็เลยลอยไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เมื่อถึงเส้นปราณดินแล้ว เธอก็เริ่มดูดพลังที่มองไม่เห็นในเส้นปราณดินทันที

เมื่อหนึ่งปีก่อน ฉันรู้สึกว่าพลังของตัวเองแข็งแกร่งมากแล้ว ดังนั้นฉันก็เลยออกมาจากเส้นปราณดิน

เธอไม่เคยฝึกฝนวิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรเลย เธออาศัยพลังปราณพิฆานอันแข็งแกร่งเท่านั้น

เธอก็เคยคิดเหมือนกัน พลังที่มองไม่เห็นและอยู่ในเส้นปราณดินคืออะไรกันแน่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกลับเข้าไปในเส้นปราณดินอีกครั้ง แต่เธอกลับพบว่าตัวเองใช้วิธีไหนก็เข้าไปไม่ได้ แต่เธอสามารถหาตำแหน่งคราวๆของเส้นปราณดินได้เท่านั้น

รถเมฆเดินทางไปแล้วครึ่งวัน ยิ่งเดินทางไปข้างหน้าก็ยิ่งร้อน และถึงส่วนลึกของเส้นปราณดินแล้ว

ซิงเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและมองไปที่เสี่ยวยู่ที่เป็นวิญญาณอาฆาตและพูด "เธอแน่ใจเหรอว่าสถานที่เธอพูดถึงคือตรงนี้? สถานที่แห่งนี้มีอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าใต้ดินจะต้องมีเพลิงไฟอย่างแน่นอน"

วิญญาณอาฆาตจะเหมาะกับสถานที่มีพลังปราณพิฆาตและพลังหยินชี่เยอะๆ

ถ้าสถานที่นั้นๆมีอุณหภูมิสูงๆ วิญญาณอาฆาตจะเข้าใกล้ไม่ได้

วิญญาณอาฆาตที่พึ่งเกิดมาใหม่จะไม่ค่อยกล้าออกมาเจอแสงแดด

เพราะเหตุผลนี้

จากคำพูดที่เสี่ยวยู่พูดออกมาเมื่อสักครู่ เธอเป็นเพียงวิญญาณอาฆาตที่อ่อนแอมากๆ และตอนนั้นเธอกำลังจะแตกสลาย

เธอไม่สามารถมาถึงสถานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน

เสี่ยวยู่รีบพูด "พี่ซิงเฟย คำพูดของเสี่ยวยู่เป็นความจริงทั้งหมด! ฉันไม่กล้าหลอกพวกคุณอยู่แล้ว!"

ซิงเฟยขมวดคิ้วและพูด "งั้นเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไง ?"

เสี่ยวยู่ส่ายหัวและพูดด้วยความงุนงง "เรื่องนี้ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน! ตอนนั้นฉันกำลังจะตาย! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเข้าไปในเส้นปราณดินได้ยังไง!"

ซิงเฟยหันหน้ากลับไปดูหลินหยุนที่ไม่พูดอะไรเลย เธอเอ่ยปากถาม "นายรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

หลินหยุนพูดเบาๆ "มีเรื่องบางเรื่องไม่สามารถใช้เหตุและผลมาอธิบายได้"

รถเมฆเดินทางไปข้างหน้าอีกครึ่งชั่วโมง

ในเวลานี้ เนื่องจากอุณหภูมิสูงมากๆ ถึงแม้พลังและความแข็งแกร่งของเสี่ยวยู่จะเทียบเท่ายอดฝีมือแดนยาทองระดับหนึ่ง แต่เธอก็เกือบจะทนความร้อนไม่ไหวแล้ว

เมื่อหลินหยุนมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาดีดนิ้วทันที มีพลังที่มองไม่เห็นปกป้องเสี่ยวยู่เอาไว้ ทำให้เสี่ยวยู่รู้สึกสบายตัวมากขึ้น

เธอรีบโค้งคำนับหลินหยุนทันที

จากคำแนะนำของเสี่ยวยู่ ทั้งสามคนเดินทางมาถึงตรงกลางระหว่างภูเขาสองลูก

"พี่หลินหยุน พี่ซิงเฟย จากความทรงจำของฉัน ฉันจำได้ว่าเป็นสถานที่แห่งนี้!"

"แต่จะเข้าไปในเส้นปราณดินยังไง ฉันไม่รู้จริงๆ!"

"ฉันสามารถมุดดินได้ แต่ใต้ดินอุณหภูมิสูงมากๆ!"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "พวกเธอสองคนรอฉันอยู่ตรงนี้!"

ขณะพูด ร่างกายของเขาก็ขยับและออกจากรถเมฆทันที

เขากลายเป็นแสงอันหนึ่งและมุดเข้าไปใต้ดินทันที

เป็นอย่างนั้นจริงๆ ใต้ดินมีอุณหภูมิที่สูงมากๆ

หลินหยุนลงไปใต้ดินลึกร้อยเมตร เขาก็เห็นลาวาที่ร้อนระอุทันที

อุณหภูมิที่สูงมากๆของลาวา ทำให้หลินหยุนขมวดคิ้วทันที

อย่างไรก็ตาม นอกจากอุณหภูมิที่ร้อนระอุแล้ว ตรงนี้ไม่มีอะไรพิเศษเลย

หลินหยุนตามหาเบาะแสต่างๆจากเส้นทางการไหลเวียนของลาวา แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย

เขากลับมาที่พื้นดินทันที

ซิงเฟยรีบถามทันที "เป็นไงบ้าง? พบอะไรไหม?"

หลินหยุนส่ายหัว "มีเพียงเพลิงไฟใต้ดินธรรมดาเท่านั้น นอกจากเพลิงไฟใต้ดินแล้ว ฉันไม่พบอะไรเลย!"

เมื่อเสี่ยวยู่ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เธอรีบอธิบายทันที