จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1230

ติงหลิงถอนหายใจเฮือก ส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึมเล็กน้อยแล้วพูดว่า “สืบหารายละเอียดข้อมูลไม่ได้เลย เพื่อนของฉันไม่อยากจะพูด แต่ก็เป็นไปได้ที่เธอไม่ค่อยรู้เท่าไรก็ได้!”

สายตาเจียงเผิงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็รีบปิดบังไว้ได้อย่างรวดเร็ว

มองไปยังติงหลิงแล้วพูดว่า “ข้อมูลที่สำคัญก็สืบหาไม่ได้สักนิดเลยเหรอ?”

ติงหลิงพูดเสียงเบาว่า “ก็ไม่ใช่นะ พวกเธอได้เช่าวิมานระดับกลางของโรงเตี๊ยมเยว่หลายไว้หลังหนึ่ง แล้วจ่ายค่าเช่าทีเดียวหลายเดือนเลย เงินจำนวนนี้เพื่อนคนนั้นของฉันคงเอาออกมาไม่ได้อย่างแน่นอน น่าจะเป็นหลินหยุนนั้นเป็นคนจ่ายจริงๆ ดูจากตรงนี้แล้ว คนนี้จะต้องมีภูมิหลังอย่างแน่นอน!”

“ยังมีอีกอย่าง เมื่อคืนพวกเขาได้ล่วงเกินพวกเราต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนั้น ถึงกับยังกล้าพักอยู่ที่เมืองเทียนหยุนเป็นเวลายาวนานเช่นนี้ ดูจากตรงนี้แล้ว จะเห็นได้ว่าหลินหยุนคนนั้น จะต้องมาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเลย!”

“ดังนั้น..........”

“ศิษย์พี่เจียงคะ ฉันว่าเรื่องนี้ทางที่ดีอย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่ามเลย เกรงว่าคนนี้จะไม่ธรรมดาเสียแล้ว!”

เจียงเผิงสีหน้าบึ้งตึง นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าที่บึ้งตึงก็จางหายไป

น้ำเสียงก็ผ่อนคลายลง มองไปยังติงหลิงและอู่เหลียนพวกนั้นแล้วพูดว่า “เอาเถอะ เรื่องนี้ฉันว่าพอแค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะ! อย่างน้อยพวกเราก็เป็นฝ่ายผิดก่อน!”

“ยังคิดจะไปแก้แค้นอีก งั้นก็แสดงให้เห็นชัดว่าสำนักเทียนหยุนเราใจแคบ แล้วยังใช้อำนาจไปข่มเหงรังแกคนอื่นอีกด้วย!”

“ช่วงหลายปีหลังมานี้ เฉพาะในเมืองเทียนหยุน ก็มีผู้บำเพ็ญเพียรที่มาจากข้างนอกพวกนั้นถึงแม้ว่าปากไม่พูด แต่ความจริงแล้ว ในใจล้วนแล้วแต่ไม่ค่อยพอใจ และส่งเสียงซุบซิบนินทาลูกศิษย์ของสำนักเทียนหยุนเราบางคน ต่างก็รู้สึกว่าคนของสำนักเทียนหยุนเรา ใช้อำนาจอิทธิพลมากเกินไปแล้ว!”

“ความจริงนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปอีก ก็จะส่งผลกระทบอย่างแรงต่อชื่อเสียงของสำนักเทียนหยุนเราไปด้วย!”

“ดังนั้นฉันตัดสินใจแล้วว่า เรื่องนี้ก็ให้มันแล้วกันไป ให้มันจบแค่นี้เถอะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเผิงแล้ว ทั้งอู่เหลียนและถังเหมิงพวกนั้น รวมทั้งติงหลิงด้วย ต่างก็อึ้งกันไปหมด รู้สึกไม่อยากจะเชื่อเลย

หมายความว่ายังไงเหรอ?

ไม่แก้แค้นแล้วเหรอ?

เพื่อปกป้องชื่อเสียงของสำนักเทียนหยุนเหรอ?

ทุกคนต่างก็ไม่อยากจะเชื่อเลย

อู่เหลียนพูดขึ้นทันทีว่า “ศิษย์พี่เจียงคะ ฉันไม่เห็นด้วยกับความคำพูดนี้ของท่านเลย!”

หลิ่วหยางที่อยู่ข้างๆก็พูดด้วยเสียงแข็งว่า “ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของศิษย์พี่เจียงเหมือนกัน!”

เจียงเผิงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ มองไปยังอู่เหลียนและหลิ่วหยางแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องอู่เหลียน ศิษย์น้องหลิ่วหยาง ทำไมถึงไม่เห็นด้วยกับคำพูดของฉันเหรอ? บอกมาตรงๆได้เลย!”

หลิ่วหยางก็พูดว่า “ศิษย์พี่เจียง เจ้าหมอนั่นลงมือกับศิษย์น้องติงหลิงและศิษย์พี่กลางถนน ก่อนอื่นก็เป็นการฝ่าฝืนกฎระเบียบของเมืองเทียนหยุนเราแล้ว ตอนนั้นก็มีผู้คนจำนวนมากมายขนาดนั้นที่มองดูอยู่!”

“ถ้าพวกเราไม่ตอบโต้อะไรซะบ้าง แทนที่จะพูดว่าเป็นการหักหน้าศิษย์พี่เจียง สู้พูดว่าหยามเกียรติสำนักเทียนหยุนเราไม่ดีกว่าเหรอ!”

“ไม่ว่าเจ้าเด็กนั่นมีเบื้องหลังยังไง ที่นี่คือสำนักเทียนหยุน เป็นเมืองเทียนหยุน!”

“ต่อให้เขาเป็นถึงมังกร ก็ต้องขดตัวให้กับพวกเรา ต่อให้เป็นเสือก็ต้องหมอบตัวลงให้กับพวกเรา!”

“สำนักเทียนหยุนเราไหนเลยจะยอมให้คนมาหยามเกียรติถึงหน้าบ้านตัวเองเช่นนี้ได้ล่ะ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าศิษย์พี่เฉินหย่งทางนั้นรายงานเรื่องนี้ขึ้นไปละก็ สำนักจะต้องไม่อยู่เฉยอย่างแน่นอน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ศิษย์พี่ทางนี้ลงมือไปก่อน ก็จะไม่เป็นการเดินนำหน้าสำนักเทียนหยุนไปแล้วเหรอ?”

“นี่ก็จะทำให้ศิษย์พี่มีความสำคัญมากยิ่งขึ้นอีกด้วย!”

“อาจไม่แน่ หลังเสร็จเรื่องนี้แล้วก็ยังตกรางวัลให้กับศิษย์พี่อีกมากมายก็ได้!”

อู่เหลียนก็รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง ศิษย์พี่เจียง ที่หลิ่วหยางพูดก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะพูดเหมือนกัน ก็มีความหมายเช่นเดียวกัน! ศิษย์พี่เจียงเป็นถึงอัจฉริยะตระกูลเจียง ไหนเลยต้องถูกเด็กไร้ชื่อเสียงเรียงนามคนหนึ่งมาหยามเกียรติเช่นนี้ได้ล่ะ?”

ทั้งสองคนต่างก็มีท่าทีที่โกรธแค้นแทนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ติงหลิงกลับไม่ได้พูดอะไรมาก

ผ่านไปสักพักใหญ่ เจียงเผิงก็ถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าพวกศิษย์น้องทั้งสองไม่พอใจแทนฉัน แต่ว่าส่วนตัวฉันแล้ว ก็ไม่ติดใจอะไรนัก!”

“รอข่าวสารจากสำนักทางนั้นดีกว่านะ เรื่องนี้ก็จบเพียงแค่นี้ก็แล้วกัน”

“ศิษย์น้องทุกคนแยกย้ายกันกลับไปเถอะ!”

อู่เหลียนและหลิ่วหยางก็ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าถูกเจียงเผิงโบกมือห้ามไว้ก่อน พวกนั้นจึงได้แต่เดินจากไป

ขอเพียงให้ตัวเองฆ่าเขาให้ตาย เช่นนั้นแล้วสำนักก็จะต้องปกป้องเขาอย่างแน่นอน!

ถึงเวลานั้นก็พูดแต่เพียงว่าเป็นการเข้าใจผิด ผลีผลามลงมือไปก็แล้วกัน!

แต่อาศัยลำพังพลังของเขาเพียงคนเดียว ไม่มีทางที่จะฆ่าเจ้าหลินหยุนนั้นได้เลย มีอยู่ทางเดียวก็คือต้องให้พี่ชายลงมือเอง

หรือไม่ ก็ให้พี่ชายส่งคนไปลงมือแทน

เมื่อมาถึงทางเข้าประตูวิมานหลังที่สามแล้ว เจียงเผิงก็นำเอาป้ายประจำตัว วางลงไปในช่องหลุมป้ายหินนั้น ก็เกิดแสงสีเขียวสว่างจ้าขึ้นมา

ผ่านไปสักครู่ ประตูวิมานก็ค่อยๆเปิดออก ก็มีเสียงที่ทุ้มต่ำดังแว่วออกมา

“เข้ามาเถอะ!”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ครับ!”

เจียงเผิงรู้สึกดีใจทันที หยิบป้ายประจำตัวออกจากช่องหลุมนั้นมา แล้วรีบก้าวเดินเข้าไปในวิมานทันที

เจียงยี่ในตอนนี้ สวมชุดเพ้ายาวสีขาว นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลม หลับตาลงทั้งสองข้าง

บาดแผลบนร่างกายไม่เพียงฟื้นคืนสู่สภาพเดิมทั้งหมดแล้ว กลิ่นอายก็ยังแข็งแกร่งมากอีกด้วย

รวบรวมพลังปราณไว้ทั้งหมด เจียงเผิงที่เพิ่งจะเดินเข้ามา ก็รับรู้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่ไร้เทียมทานนั้นทันที

เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าพี่ชายสามารถปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาทั้งหมด เกรงว่าเพียงแค่แรงกดดันที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ก็สามารถบีบคั้นให้เขาเสียชีวิตไปได้เลย

สูดลมหายใจลึกๆเข้าไป เจียงเผิงโค้งตัวคำนับแล้วพูดว่า “พี่ครับ ผมมีเรื่องสำคัญต้องการขอความช่วยเหลือจากพี่ครับ!”

พูดพลางก็รีบคุกเข่าลงทันที

เจียงยี่ก็ลืมตาขึ้นมา ในดวงตาก็มีประกายแสงวาววับออกมา มองไปยังเจียงเผิงแล้วพูดว่า “จะมาขอให้ฉันช่วยแกฆ่าคนเหรอ?”

เจียงเผิงได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ครับ! พี่ใหญ่ปราดเปรื่องนัก ผม........”

จากนั้นก็รีบเล่าเรื่องที่ตัวเองถูกหยามเกียรติในเมืองเทียนหยุนทั้งหมดออกมา