จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1279

แต่ว่า

หลังจากที่เงากระบี่แหลกละเอียดลงแล้วนั้น

ก็กลับคืนร่างเดิมอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

แล้วก็กลับมาห่อหุ้มร่างกายของหลินหยุนใหม่อีกครั้ง

ทุกครั้งที่ไม้บรรทัดวัดนภากระหน่ำโจมตี

เงากระบี่ก็ก่อตัวกลับคืนร่างเดิมอย่างรวดเร็วในทุกครั้ง

ส่วนหลินหยุนที่อยู่ตรงใจกลาง

ต่างก็สงบนิ่งดั่งภูเขาไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

ปล่อยให้พลังที่มองไม่เห็นเข้าปะทะบีบอัดได้ตามอำเภอใจ

จากอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ของหวงฉาว

เขาสัมผัสได้ถึงพลังขอบเขต

แต่ขอบเขตลักษณะนี้

ก็ไม่ใช่ว่าจะแข็งแกร่งมากเท่าไร

เพียงแค่เกิดขึ้นเล็กน้อยจากพลังนี้เท่านั้น

ซึ่งก็มาจากไม้บรรทัดวัดนภาในมือของเขานั่นเอง

ไม่ใช่ว่าหวงฉาวจะสามารถควบคุมพลังขอบเขตได้สักหน่อย

หวงฉาวดวงตาเป็นประกาย

หลังจากที่เขาโจมตีติดต่อกันนั้น

ไม้บรรทัดวัดนภาที่เกิดจากการกลายร่างของลำแสงนับไม่ถ้วนก็ได้มลายหายไป

บนหน้าผากของเขาก็มีหยาดเหงื่อปรากฏขึ้นจำนวนไม่น้อย

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ สำหรับเขาแล้ว

ถือว่าต้องสูญสิ้นพลังงานไปไม่น้อยเลยทีเดียว

สูดหายใจลึก

หวงฉาวเก็บไม้บรรทัดวัดนภาขึ้น

จากนั้น

ก็ได้ทำการโค้งตัวคำนับต่อหลินหยุนด้วยความเคารพอย่างที่สุด

“บุตรอริยสัจมีพลังบำเพ็ญที่สูงส่งไร้เทียมทาน หวงฉาวมิอาจเทียบได้! ”

ความรู้สึกที่หลินหยุนมีต่อหวงฉาวนั้น

แน่นอนว่าไม่ถึงกับชอบหรือรังเกียจ

แม้ว่าเขาจะสังหารเจียงเฉิงแห่งสำนักเทียนหยุน

รวมถึงผู้อาวุโสอีกหลายคน

ซึ่งเป็นไปได้ว่าในสายตาของคนในสำนักเทียนหยุนนั้น

คงจะเป็นสภาพการณ์ที่จะต้องตายจากกันไปข้างใดข้างหนึ่งแล้ว

แต่ในจิตใจของหลินหยุนนั้น

กลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากขนาดนั้น

ตลอดเวลามานี้

เขามีเป้าหมายที่ชัดเจนอย่างที่สุด

นั่นก็คือเจียงเฉิงกับมู่หงสองคนนี้

ส่วนที่ว่าได้ลงมือสังหารผู้อาวุโสของสำนักเทียนหยุนนับครั้งไม่ถ้วนนั้น

ก็เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามข่มขู่คุกคามตระกูลฉิน

ข่มขู่คุกคามฉินเหมย

ก็เท่านั้นเอง

ระหว่างเขากับหวงฉาว

ก็ไม่ได้มีอะไร

ครั้งนี้

ก็เป็นเพียงการพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น

พวกเขาไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องสังหารฝ่ายตรงข้าม

แน่นอนว่า

ถ้าหากลงมือสังหารหวงฉาวในที่ตรงนี้

โอกาสที่เขาจะหลบหนีเอาตัวรอดไปได้นั้น

มีน้อยมาก

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ไม่ลงมือต่อแล้วเหรอ? ”

หวงฉาวเองก็ตรงไปตรงมา โดยพูดขึ้นว่า “อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์เมื่อสักครู่นี้ เป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันสามารถแสดงออกมาได้ ภายใต้การต่อสู้ที่ไม่ถึงขั้นต้องเอาเป็นเอาตาย”

“แต่ก็ยังคงไม่สามารถทำลายการป้องกันของบุตรอริยสัจลงได้”

“ดังนั้น”

“ต่อให้ฉันจะแสดงพลังอื่นต่อไปอีก”

“ก็คงไม่เกิดผลอะไรไปมากกว่านี้แล้ว! ”

“บุตรอริยสัจมีพลังบำเพ็ญที่สูงส่งไร้เทียมทาน”

“ลึกล้ำคาดการณ์ไม่ถึงจริง ๆ! ”

“หวงฉาวนับถือ! ”

ขณะที่พูด

หวงฉาวก็โค้งตัวอีกครั้ง

คำนับต่อหลินหยุนอย่างเคารพ

ใบหน้าของหลินหยุนไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ

ส่งเสียงฮึเบา ๆ

จากนั้นก็หันหลังแล้วย่ำขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วจากไป

แต่ในขณะนั้นเอง

หวงฉาวก็ได้เอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

เขารีบพูดขึ้นว่า “ท่านบุตรอริยสัจโปรดหยุดก่อน! ”

หลินหยุนหันหลังกลับมา

แล้วจ้องมองไปที่หวงฉาวอีกครั้ง

หวงฉาวพูดต่อขึ้นว่า “ท่านบุตรอริยสัจ หวงฉาวยังมีเรื่องขอร้องอีกหนึ่งเรื่อง! ”

“เมื่อครู่ ได้รับรู้ชื่นชมถึง พลังการป้องกันของท่านบุตรอริยสัจไปแล้ว! ”

“หวงฉาว ยังต้องการที่จะรับรู้ชื่นชมถึงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์การโจมตีของท่านบุตรอริยสัจดูบ้าง! ”

“หวังว่าท่านบุตรอริยสัจ จะสามารถแสดงให้ชมเป็นบุญตาสักหน่อย! ”

ขณะที่พูด ก็โค้งคำนับอย่างเคารพอีกครั้ง

หลินหยุนเคลื่อนสายตา และพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “นายแน่ใจเหรอ? ”

หวงฉาวได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดขึ้นว่า “ขอบคุณมากที่ท่านบุตรอริยสัจให้การชี้แนะ! ”

หลินหยุนส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา และพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นฉันก็จะแสดงให้นายได้ชมตามที่ต้องการ! ”

เมื่อพูดจบ

มือถือดาบเฮ่าเทียน พลังที่ดูเหมือนจะไม่ใช่ของโลกใบนี้ ได้ระเบิดปะทุขึ้นในทันที

ลมหายใจที่น่าสะพรึงกลัวจนไม่สามารถอธิบายได้

พลันทำให้ทุกคนตกใจหวาดหวั่นไปทั้งหมด

ราวกับว่าทุกคนได้หยุดชะงักที่จะหายใจ

ขณะนั้นเอง

หลินหยุนก็ได้ฟาดฟันกระบี่เข้าไปที่หวงฉาว

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ตอนนี้คงเพียงพอแล้วล่ะสิ? ”

หวงฉาวพูดว่า “น้อมส่งท่านบุตรอริยสัจ! ”

หลังจากที่หลินหยุนแววตาเป็นประกายอยู่ครู่หนึ่ง

ก็ย่ำขึ้นในอากาศแล้วเหาะเหินจากไป

พริบตาเดียวก็หายวับไปจากสายตาของทุกคน

เห็นหลินหยุนจากไปแล้ว

นิ่งเป่ยเฉินและคนอื่น ๆ ก็ได้รีบตรงเข้ามายังด้านข้างของหวงฉาวอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าหวงฉาวจะพ่ายแพ้แล้ว

แต่ในเวลานี้

สายตาของทุกคนที่มองมายังหวงฉาวนั้น ต่างเต็มไปด้วยความชื่นชมยกย่องอย่างที่สุด

“ศิษย์พี่หวง! ”

“วันนี้ท่านช่วยทำให้พวกเราได้เปิดโลกทัศน์ใหม่เลยทีเดียว! ”

“คิดไม่ถึงว่าท่านจะสามารถต่อสู้กับบุตรอริยสัจแห่งสำนักอริยสัจ ได้อย่างเสมอภาคเท่าเทียมกันแบบนี้! ”

“ดูเหมือนว่า”

“คำร่ำลือที่กล่าวกันไว้มานาน จะเป็นจริงอย่างที่ว่ากันไว้! ”

“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ที่ว่าในเด็กหนุ่มรุ่นหลังของโลกคุนชางนั้น! ”

“ที่จะสามารถนำมาเปรียบเทียบกับศิษย์พี่หวงฉาวได้นั้น คงจะมีเพียงบุตรอริยสัจแห่งสำนักอริยสัจท่านนี้ หรือว่าพระบุตร และบุตรธยานะเท่านั้นจริง ๆ! ”

“อีกทั้งจากการต่อสู้ที่น่าตื่นตะลึงเมื่อสักครู่นี้! ”

“แม้ว่าศิษย์พี่หวงฉาวจะเป็นรองอยู่บ้างก็ตาม! ”

“แต่เมื่อเปรียบเทียบกับบุตรอริยสัจแห่งสำนักอริยสัจแล้ว”

“ก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกันมาก! ”

“ศิษย์พี่หวงช่างแข็งแกร่งทรงพลังยิ่งนัก! ”

นิ่งเป่ยเฉินพูดจบ

เด็กหนุ่มหัวล้านคนนั้นก็สูดหายใจลึก

พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ศิษย์พี่หวงก็ยังคงเป็นศิษย์พี่หวง! เก่งกาจมากจริง ๆ! พวกเราคงจะไม่มีวันเทียบเคียงได้เพราะมีฝีมือที่ห่างไกลกันเกินไปอย่างมาก! ”

หวงฉาวได้ยินดังนั้น

กลับถอนหายใจด้วยสีหน้าที่จำยอม

และส่ายศีรษะไปมาเล็กน้อย

เห็นว่าเขามีลักษณะท่าทางที่หดหู่

นิ่งเป่ยเฉินและคนอื่น ๆ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยขึ้น

“ศิษย์พี่หวง ท่านเป็นอะไรไป? ”

“ทำไมถึงได้หดหู่ถึงขนาดนี้? ”

ไม่ทันรอให้หวงฉาวได้พูดขึ้น

เด็กหนุ่มหัวล้านที่อยู่ด้านข้างก็พลันพูดขึ้นว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ศิษย์พี่หวงน่าจะกำลังเศร้าโศกเสียใจต่อความพ่ายแพ้ของเขาอยู่ เพราะว่าเป้าหมายของศิษย์พี่หวงนั้น ไม่เพียงแค่ต้องการที่จะมีความสามารถที่เท่าเทียมกันกับบุตรอริยสัจแห่งสำนักอริยสัจ แต่ต้องการที่จะเหนือกว่าฝ่ายตรงข้ามให้ได้! ”

พูดถึงตรงนี้ ก็มองไปที่หวงฉาวและพูดขึ้นว่า “ศิษย์พี่หวง ที่ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะ? ”

สายตาของทุกคน จ้องมองมาที่หวงฉาวอีกครั้ง

ในขณะนั้นเอง หวงฉาวก็หัวเราะขึ้นอย่างขมขื่น พร้อมกับส่ายศีรษะ

“ไม่ใช่แบบนั้น! ”

“ที่จริงแล้ว พวกนายมองเห็นแค่เพียงภายนอก เหมือนว่าฉันได้พ่ายแพ้อย่างน่าเสียดายต่อบุตรอริยสัจแห่งสำนักอริยสัจเท่านั้น! ”

“แต่ในความเป็นจริงแล้ว ระหว่างฉันกับเขา แตกต่างห่างไกลกันลิบลับ! ”

“อะไรนะ? ”

“เป็นไปได้อย่างไร? ”